lacrimosa

1.0 ❦

❦

[Y.A]

Hayatım boyunca Tanrı'nın varlığını sorgulamıştım.

Gerçekten Tanrı var mıydı? Bütün bu evreni, dünyanı ve insanları yaratan birisi var mıydı?

Biz daha dünyada gördüğümüz doğaüstü bir çiçeğe bile hayranlıkla bakıp, onu mucize adlandırırken bu mucizeni yaratanın olduğunu düşünmek tamamen başka bir mucizeydi işte.

Ve sanarım biz insanlarda kendi adımıza birer mucizeydik. Çünkü bir çiçekten daha fazla işe yarayabilirdik. Tabii eğer istersek.

Tanrı'm lütfen senin taklitçin olduğum için beni cezalandırma! Hiç bir kötü niyetim yoktu! Yemin ederim.

"Yeni sınıf arkadaşın arkadaşlar. Kendini sınıfa tanıt lütfen."

İsminin Jasmin olduğunu öğrendiğim kadın bana gülümseyerek baktı ve bakışlarını sınıfın üzerinde gezdirdi.

Derin bir nefesi ciğerlerime gönderip kocaman gülümsedim ve sıraların arkasında oturanlara tek tek bakarak konuştum.

"Ben Maira Han. Transfer öğrenciyim ve okulunuz hakkında bir sürü güzel şey duydum. Umarım hepinizle iyi geçiniriz!"

Öğretmen bana boş sıraların birine geçmemi söylediğinde bakışlarım onu bulmuş daha da kocaman gülümsemiştim.

Beyaz saçlı çocuk, işte oradaydı.

Orta sıraların birinde oturmuştu ama ne kötü ki, yanında birisi oturuyordu.

Ona doğru yürümeye başladığımda kafasını yasladığı sıradan kaldırdı ve beni gördü. Şöyle bir düşünüyorum da, dergiye kapak olacak bir yüze sahip değildi ama hoştu.

Elimi havaya kaldırıp neşeyle konuştum. "Merhaba arkadaşım!"

Ama benim aksime o gözlerini devirip kafasını tekrardan masaya gürültüyle yaslamıştı. Sanarım sesim biraz yüksek çıkmıştı ve bütün sınıfın dikkati bizim üzerimizdeydi. Bu yüzden utanmış olmalıydı.

Romeo'nun yanındaki çocuğu tek kaşımı kaldırıp süzdüğümde çocuk bana sorgularcasına baktı.

"Buradan kalkarsan sana 19$ veririm."

Çocuğun gözleri şaşkınlıkla sonuna kadar açıldığında Romeo'da kafasını yatırdığı sıradan kaldırıp anlamayan bakışlarla bana bakmaya başladı. Sadece o da değil, bütün sınıf bizi izliyordu.

Ama onunla oturmam gerekiyordu. Sonuçta ben bir Tanrı'ydım ve kurtarmam gereken bir hayat vardı.

"Harbi mi?" diyerek çocuk çantasını toplamaya başladığında Romeo onun kolundan tutup kalkmasına izin vermedi.

"Nereye?" diyerek ifadesizce sordu çocuğa. Ama buradan bile gitmesini istemiyor gibi bir halinin olduğunu görebiliyordum. Çocuğun gözünü korkutmuş olmalıydım.

"Kardeşim seni seviyorum, dostumsun, kanımsın, canımsın tamam ama bu devirde kim 19$ kaybetmiş de ben bulayım? Kusura bakma."

"Ben kaybettim." diyerek gülümsedim ve çantamdan parayı çıkartıp çocuğa uzattım.

Çocuk arka sıraların birine geçip oturduğunda ben de Romeo'nun yanına oturdum ve gözünün önünde elimi sallamaya başladım. "Yakından bu kadar ölü olduğunu bilmiyordum arkadaşım. Tanıştığıma memnun oldum Romeo. Ben Maira ve kırmızı çoraplarım var."

Romeo sıkıntılı bir nefes vererek alnına şaplak attı. "Beynini zombiler mi yedi kızım senin?"

"Hayır, zombiler benim arkadaşımdır. Kırmızı çoraplarımın altında maymunda var ama okula giymeye utanıyorum."

Çantamı sıranın üzerine bırakıp kafamıda onun üzerine yasladım ve Romeo'nun yüzünü incelemeye başladım.

Sivri bir çenesi ve yukarı kalkık bir burnu vardı. Gözleri kahverengiydi ama havalıydı.

Romeo aniden elleriyle bütün yüzünü kapatıp onu sonuna kadar izlememe izin vermedi.

"Bakma!" diyerek bağırdı. "Hocam burada tacize uğruyorum dışarı çıkabilir miyim?"

Jasmin Hoca gözlerini devirip tahtaya bir şeyler yazmaya devam etti. "Tabii ki hayır Romeo. Bu yeni dersten kaçma taktiğiyle unut bunu."

"Hocam Tanrı çarpsın taktik falan değil."

Romeo parmağını aralayarak bana baktı ve tekrardan gözünü kapattı. "Bak hâlâ taciz ediliyorum!"

Elimi kaldırıp Romeo'nun kafasına gelişigüzel bir tane geçirdiğimde ellerini yüzünden indirip bana sorgularcasına baktı. "Ne yapıyorsun?"

"Ben bir şey yapmadım."

Omuz silktim ve güldüm.

"Tanrı çarptı."

Romeo yüzünü sıraya gömerek sızlanmaya başlamıştı. Sanarım onu daha ilk günden çileden çıkarmıştım. Bu bir başarıydı benim için.

En azından sinirlenmesi ağlamasından iyiydi,

değil mi?

.,