lacrimosa

3.4 ❦

❦

[Y.A]

Derin bir nefes alarak kapıyı tıklattım. Ahşap kapı birkaç tıkırtı sonucu açıldığında Romeo'yla aynı bakışlara sahip kadın odak alanıma girdi.

"Maira?" dedi endişeli bir sesle. "Ne oldu gecenin bu saatinde kızım?"

Ona gülümseyerek baktım. "Bir şey olmadı Bayan Romeo'nun annesi."

"Valide." diyerek beni düzelttiğinde kafamla onu onayladım.

"Sizin kafanızdaki imajım nasıl, bunu yaparsam daha da kötü anlaşılabilir miyim bilmiyorum ama benim Romeo'yu görmem gerek." dedim tek nefeste konuşarak.

"Bu saatte?" Valide teyze tek kaşını kaldırarak sorduğunda tedirgince dudağımı ısırdım. 

"Şu an." Kendimden emin bir şekilde konuştuğumda Valide teyze kafasını iki yana salladı.

"Anlıyorum gençsiniz, duygu patlaması falan yaşıyorsunuz ama evine git Maira."

"Bakın benim gerçekten onu görmem gerek. Gitmeyeceğim. Çünkü gidecek bir evim yok ama sizinlede kalmayı istemeyeceğim bu sefer. Sadece onu görmeme izin verin. Lütfen, onu görmek gerek." diye yalvarırcasına konuştuğumda yüzüme kapanan kapıyla olduğum yerde kalakaldım.

Alnımı ahşap kapıya yaslayarak hafifçe yumruğumla vurmaya başladım.

"Lütfen. Bir gün sabah uyandığımda onu bir daha asla göremeyebilirim. Sefilin teki olduğumu biliyorum. Belki de yüzsüz. Ama benim hakkımda istediğiniz her şeyi düşünmenize izin vereceğim. Sadece.. lütfen onu görmeme izin verin."

Sesim boğuklaştığında gözlerimin dolduğunu fark ettim. Kalbimin üzerindeki ağır taşlar göğüsüme fırlatılan bir mermi gibiydi. Canımı yakıyordu.

"Gitmeyeceğim Valide teyze. Bütün gece beklemem gereksede gitmeyeceğim. Evsiz gibi sokakta yatsamda gitmeyeceğim." diye bağırdım aniden.

Ama kapı açılmadı. Kapıyı tekrardan yumruklamaya başladım. O kadar çok yumruk atmıştım ki, parmak boğumlarım kanlanmıştı.

Fiziksel acının canımı yakmadığını aksine panzehir olduğunu o an anladım.

"Anlamıyor musunuz?!" Tekrardan bağırdığımda bu sefer alnımı yasladığım kapıdan çekerek birkaç adım uzaklaştım kapıdan.

"Beyaz saçlarını bir daha okşayamayabilirim, ergen kaprislerini bir daha çekemeyebilirim, her şeye sinirlenmesini ve bağırıp bağırmasını bir daha duyamayabilirim. Hatta sesini bile bir daha duyamayabilirim. Niye bana bunu yapıyorsunuz? Niye ömrüm boyunca pişman olmamı sağlıyorsunuz?"

Gözyaşlarımı daha fazla tutamayacağımı anladığımda elimle yüzümü kapatarak ağlamaya başladım. "Ellerimden su gibi kayabilirken niye ona dokunmamı engelliyorsunuz?"

Sesim boş sokakta yankılandığında dizlerimin tutmadığını anladım ve yere çömeldim. "Beni nasıl görmek istiyorsanız öyle görün; ister ergen, ister aptalın teki, isterse de yüzsüz. Sesimi çıkarmayacağım. Ama lütfen onun yanına gitmeme izin verin."

Kulaklarıma kapının açılma sesi iliştiğinde ellerimle kapattığım yüzümü açtım. Valide teyze hüzünlü bir ifadeyle yanıma gelip tam karşımda durdu.

"O benim oğlum. Senden daha fazla acı çekiyorum ben! Onu bir daha göremeyecek olmam canımı tahmin ettiğinden daha çok yakıyor. Anneyim ben. Annesiyim onun! Beyaz saçlarını bir daha taramayacak olmak senden daha fazla acıtıyor canımı."

Ağır bir haraketle çömeldiğim yerden ayağa kalktım ve onun tam karşısında durdum.

"Onu sabah uyandığımda bir daha göremeyecek olmamın ihtimali bile geceleri uyumamı engelliyor. Eğer uyumazsam, sabah uyanmak zorunda kalmam. Eğer uyanmazsam da onu görememek ihtimali yok olur diye aptalca şeyler düşünüyorum ben sürekli!"

Valide teyze eliyle akan gözyaşlarını sildiğinde omuzlarına saldığı şal sıyrılarak yere düştü.

"Daha iyi bir anne olsaydım ona haketmediği bu acıları çekmesini engellerdim. Daha çok çalışsaydım oğlumun hastalığının bu dereceye ulaşmasına engel olurdum. Asıl sen anlamıyorsun beni! Benim bu koca dünyada ondan başka hiç kimsem yok."

Valide teyze titreyerek ağlamaya başladığımda elimle omzuna dokundum ve yavaşça okşadım. Amacım kötü hissetmemesini sağlamaktı ama kendim bile düştüğüm kuyudan çıkamazken onun gülümsemesini istemek tam bir ironiydi.

Annen de bunu söylüyor Romeo. Ya bir gün sabah uyandığımda artık seni göremezsem?

Arkanda kırık bir kız ve paramparça bir kadın bırakamazsın Romeo. Bu sana hiç yakışmıyor.

.,