HBS1:The Long Lost Princess Meet The Billionaire Mafia Boss

CHAPTER 2

CHAPTER 2:FLASHBACK

~continuation~

~FLASHBACK~

2 years ago

I still remember when I was thirteen years old. Nag lalakad ako pauwi galing school. At para makatipid ng pamasahe, dahil malapit lang naman ang bahay namin mga ilang kanto lang ang lalakarin at marami din kasi akong tinapos na mga worksheet. Kaya naabutan ako ng gabi at late na nakakauwi sa palagay ko mga alas sais na ng gabi nung mga oras na iyun.

Maraming mga trysikel ang dumaan at nag alok na sumakay ako pero tinatanggihan ko. May mga nag payo pa sa akin na sumakay nalang dahil dilikado lalo pa daw at maganda ako. Ngunit hindi ako nagpatinag, dahil nga sa malapit lang ang bahay namin.

Nagpatuloy lang ako sa paglalakad kahit na alam ko sa sarili ko at hindi ko maitatanggi na sa mga oras na iyon may kakaibang kaba ako na nararamdama. Hindi ko lang mawari kung bakit pero hindi ko ito pinagtuunan pansin.

Noong malapit na ako sa amin at natatanaw ko na ang bahay namin ay may napansin akong tatlong lalaki na nag lalakad sa unahan. Palapit ang mga ito at makakasalubong ko sila.

Kaya malayo palang ang mga ito ay tumatambol na ang dibdib ko at sobra na ang kaba na aking naramdaman. Pinag papawisan narin ako at nanlalamig na din ang aking mga kamay sa takot. Basi na din sa mga lakad nila na pagewang-gewang which is nagpapahiwatig na lasing ang mga ito.

Doon kulang naunawaan ang kaba na aking naramdaman. Parang nagsisi ako na hindi ko sinunud ang mga payo sa akin. I should have listened to my guts pero dahil sa gusto ko makatipid heto ako ngayon.

At dahil wala na ako mapag pipilian dahil nga sa walang ibang daan kung hindi dito lang. Ipinag patuloy ko nalang ang aking pag lalakad, kahit na nanlalamig na ang mga kamay ko sa takot. Habang taimtim na nagdarasal sa aking isipan.

Noong nasa tapat ko na sila ay mas binilisan ko pa ang aking pag lalakad upang malampasan ang mga ito. Ngunit bigla akong hinarangan ng mga ito na sanhi ng pagka hinto ko na mas nagpa tindi ng kaba na nararamdaman ko.

Kulang nalang lumabas ang puso ko sa sobrang bilis ng tibok nito. Takot ang bumabalot sa buong pagkatao ko. Ang malalagkit nilang tingin na nakapag patayo ng lahat balahibo ko sa katawan. kaya piping umusal nalang ako ng dasal na sana may tumulong sa akin.

A/N: kayo na ang bahala mag isip kung saang balahibo😁 basta lahat.

"Uyyyy! Pare chicks oh, ang ganda ni miss beautiful tara lapitan natin," aniya ng isa sa kanila kasabay ng pag turo nito sa akin.

"Oo nga! Mukhang sineswerte tayo ngayon araw pare. Tiba-tiba tayo nito, ang ganda at ang sexy, napaka puti pa. Hanip pare hanip ang ganda," sigunda naman ng isa sa kanila kasabay ng pag hagod niya ng tingin sa akin mula ulo hanggang paa at pag dila nito sa kaniyang labi na para bang nakakita ng pagkain na pinaglalawayan nito na mas lalong kinanginig ng buong kalamnan ko at para akong masusuka.

"Puta! Pare nalilibugan na ako at tinitigasan na din ako hindi na ako makapag hintay!" Dagdag naman ng isa sa kanila sabay kagat ng kaniyang labi ang baho pa ng kanilang hininga shete!

Rinig na rinig ko ang tunog ng puso ko at ang bilis ng pag tibok nito kulang nalang lumabas. Pinagpapawisan na din ako ng malamig at pakiramdam ko ano mang oras bibigay na ako. Oh! God! Help me please!! kayo na po ang bahalang pumatnubay sa akin nag titiwala ako sa iyo. Please someone help me. Please! I'm really scared, tahimik na dasal ko sa aking isipan.

"Please! Just let me go ka-kailangan ko ng umuwi. Hinahanap na ako sa amin at baka nag aalala na din sila lolo sa akin. I need to go," nanginginig at nauutal na paliwanag ko sa kanila habang patuloy pa din sa pag iyak. Hindi na din ako makapag isip ng tama dala ng takot pakiramdam ko blanko ang isip ko at tanging tamatakbo lang dito sa mga oras na ito ay ang makawala.

"Sandali lang miss beautiful, masyado ka naman nag mamadali. Kung ako sayo sumama ka nalang sa amin at siguradong mag eenjoy ka, dadalhin ka namin sa langit promise," dagdag pa ng isa sa kanila kasabay ng pag hawak nila sa dalawa kong kamay upang pigilan sa pag pupumiglas na ikina sigaw ko sa sobrang takot.

Tatakbo na sana ako pero hinarangan nila ako. Wala na ako mapuntahan dahil corner na nila ako.

"No! No! No! No! No! kyaahhhh! Help! Help! Please! Someone help me huwag parang awa niyo na please! Huwag po maawa po kayo sa akin," sigaw lang ako ng sigaw at patuloy na nagmamaka awa. Habang patuloy padin sa pag pupumiglas.

"Ang ingay patahimikin yan," galit na utos ng isa sa kanila na pinaka leader.

Hanggang sa naramdaman ko nalang ang sakit ng sikmura ko. Kaya nawalan ako ng lakas na mag pumiglas at sumigaw. Bigla akong nang hina sa lakas ng pagkakasuntok nito sa akin. Wala akong magawa kung hindi ang umiyak at mag makaawa dahil nga sa wala na akong lakas na manlaban at nanghihina na ako't nanlalabo nadin ang aking paningin.

Unti unti na nilang hinuhubad ang aking suot. Gusto ko magpumiglas at pigilan sila pero nanghihina na ako at unti-unti narin nanlalabo ang paningin ko. Wala akong magawa, magsisi man ako kung bakit late ako umuwi at hindi nakinig sa payo ay huli na ang lahat.

Aktong hahalikan na nila ako ng biglang may sumigaw at bago pa tuluyang mandilim ang paningin ko nakita ko na tumatakbo si Papa at Lolo. Kitang-kita ko kung paano sila nanlaban at pinigilan ang mga ito pero nakita ko rin kung paano nag labas ng patalim ang isa sa mga ito. Gusto kung sumigaw upang balaan sila ngunit hindi ko na kaya pa nanghihina na talaga ako at wala na ako lakas upang balaan ang mga ito. Nasakasihan ng dalawang mata ko kung paano nila sinaksak si papa at lolo bago tumakbo ang mga ito at parang may paparating hanggang sa tuluyan ng nanlabo ang aking paningin at tuluyan na ako nilamon ng kadiliman.

Nang magkaroon ako ng malay ay nasa hospital bed na ako nanghihina pa rin. Ilang minuto din ang lumipas bago bumalik ang aking lakas at nag sink in sa akin ang lahat. Nang maalala ko ang nangyari ay kaagad ako napabalikwas sa higaan at hinanap si Papa at Lolo pero ganun nalang ang aking pag iyak at pagsisisi ng malaman na nasawi ang mga ito.

Mag mula noon hindi ko maiwasang sisihin ang sarili ko. Kung hindi lang sana ako inabutan ng gabi sa pag uwi at kung nakinig lang ako sa mga payo sa akin, eh di sana buhay pa si Papa at Lolo hanggang ngayon. Ilang months ko rin sinisi ang aking sarili dahil sa nangyari bago ko tuluyang natanggap ang katotohanan.

Kaya nakapag pasya ako na itago nalang ang totoo kung pagka tao para hindi na muling maulit ang nangyari noon. Ayaw ko nang may mapahamak pa at may madamay na iba kahit na lagi akong ini incourage ni mama at pinapaalalahanan na hindi ko kasalanan ang lahat I don't want to take a risk. Mas mabuti na yung nag iingat. It's better be safe than sorry anyway, mas matatanggap ko pa ang pang aalipusta at pang bubully sa akin kesa sa may mapahamak na naman ng dahil sa akin.

~FLASHBACK ENDS~

Make sure to vote on this chapter, comment, and follow me. Private message me if you have any questions or request.

Peace. Love. Thanks

Kamsahamnida!....I hope magustulan nyo...yan muna.......comment lang po.

Hi! Guys thanks for reading and sorry sa wrong grammar and spelling