AYNI KIYIDAN BAKALIM [ TAMAMLANDI ]

77

HAZAR

Bagajımı teslim ettikten sonra işin büyük kısmını hallettiğimi fark ettim. Uçağım birazdan kalkacaktı ve ülkeme geri dönecektim. Döndüğümde neler olacağını bilmiyordum. Nereye gideceğime bile karar vermemiştim. Babamın yanına gitmem gerektiğini bilsem de bir süre yazlıkta tek başıma kalmak istiyordum. Kafamı toplamak için. Kendime gelebilmem için.

Saçlarımı geriye doğru attım. Telefonum olmadığından ne yapacağımı da bilmiyordum. Saatin kaç olduğunu bile bilmiyordum. Bıkkın bir şekilde etrafa bakındım. Kanada pek bildiğim bir yer değildi. O yüzden de bir an önce uçağımın kalkması lazımdı.

Uçağa geçmeden hemen önce arka cebimdeki cüzdanımı çıkartıp İdil'in fotoğrafına baktım. Fotoğraftaki hali komik olmasına rağmen gözüme öyle tatlı geliyordu ki. Bir an içimin ısındığını fark ettim. Yanımda olmasını istedim. O yaydığı tarifsiz enerjisiyle beni güldürmesini bekledim. Sonra kafamı kaldırdım ve yalnızlığımla yüzleştim. Toronto Pearson Havalimanı'nda tek başımaydım ve bir süre daha böyle gidecek gibiydi.

Uçağın anonsunun yapılmasıyla birlikte adımlarım istemsizce atılmaya başladı. Elimdeki fotoğrafa bakarak yürürken dudaklarımda acımtırak bir gülümseme vardı. Bu şey özlem miydi yoksa pişmanlık mıydı? Neden elimde bir şans varken gözümü erken açamamıştım ki? Hep İdil'i üzecek şeyler yapmış ve onu mutsuz etmiştim?

Elimde kocaman soru işaretleri vardı. Nitekim hiçbirinin de bana bir faydası yoktu. Fotoğrafa bir kez daha baktım. Onu gördüğümde diyemeyeceğim şeyi sessizce kendime söyledim. Belki de bininci defa...

"Özür dilerim İdil." Sesim fısıltıyla eş değerdi. "Bize bir şans veremediğim için özür dilerim."