BCS 3: Innocent Mistake

Chapter 25

This story contains violence, aggression, abuse, prolonged torture, romanticized rape, profane languages, suicide, and murder.

~Draven~

Isang malakas na kalabog ang aking narinig sa silid. Sobrang sikip ng aking dibdib habang sinusubukang huminga. Ang lalaking nasa aking ibabaw ay biglang nawala.

I tried to chase air using my mouth and nose. Eyes widened but I can't see anything because of the tears blocking them.

"What-"

"I changed my mind. Take that two women."

Sinikap kong makahinga muli ng maayos sa kabila ng paninikip ng aking dibdib. Hindi nakakatulong ang walang alam sa nangyayari sa paligid ngayon.

Nagka-ideya lamang noong may kung sino ang bumuhat sa akin. Gentle rubs from a warm and wide hand on my back making me breathe slowly again.

Sunod-sunod ang aking maliliit na hikbi at sinok sa leeg ng kung sino mang bumubuhat sa akin.

What happened? This scent smell familiar. Binalikan ba ako ng Hari? Ano na ang nangyari? Tapos na ba ang parusa? Nasaan na ang lalaki? Sana hindi na siya bumalik pa.

Hindi ko mapigilang hindi humagulhol sa nangyari sa akin. Hindi ma ubos-ubos ang aking luha at sobrang pagod na pagod ang aking pakiramdam.

Sinubukan kong imulat ang mga mata nang marinig ang pagsara ng pinto. My body once again stilled. Lalo na noong walang makitang kahit ano kung hindi ang dilim.

Sa kabila ng aking panghihina ay nagawa kong hawakan ang damit ng hindi ko pa rin siguradong Hari nang marahan niya akong ihiga sa kama.

I panic as I tried to get out of bed when the man-King stop me.

"Sshh," a gentle hushed was uttered from him. Isang munting sinok ang kumawala sa aking labi habang sinusubukang tingnan kung ang Hari nga ba iyon.

"Sleep," his deep baritone voice murmured.

Doon lamang napagtantong ang Hari talaga iyon.
Mas lalo lamang akong naiyak. Hindi na namalayang humigpit ang pagkakahawak sa damit ng Hari.

Hindi ko alam kung bakit ang sakit-sakit sa puso. Sa kabila noon ay nagpapasalamat akong binalikan ng Hari kahit na iyon ang kaniyang ginawa. Alam kong may kasalanan ako kaya naiiintindihan ko pa rin.

The King stay and let me cry. Hindi niya ako pinagalitan kahit na maingay ako. I wanted to see his face if he's angry or not but with darkness, I can't.

Hindi ko alam kung paano ko nagawang mag-relax matapos masiguradong siya iyon. Bigla-bigla'y nakaramdam na ng antok at sobrang pagod.

My eyes went too heavy that I can't resist closing them.

"I'm sorry."

The last thing I've heard is a light whisper of the cold wind. Lulling me finally to sleep.

I don't know how I sleep despite the nightmare invading my dreams earlier. Minsan ay nahuhuli ko ang sarili kapag nagigising na umiiyak. Ngunit agad ding muling nakakatulog. Gusto kong magising nang tuluyan ngunit ramdam na ramdam ko ang pagod at hindi nalalabanan ang muling pagyakap ng antok sa akin.

Nang tuluyan akong magising ay ramdam ko agad ang sakit ng aking mga mata. Napakagat ng ibabang labi noong maalala ang nangyari kagabi. Napagtantong hindi nga talaga natuloy ang gusto ng lalaki gayong natagpuan ang sarili sa aking silid.

I tried to stretch for another morning that came and just wanted to stay in my... bed.

Natigil ako nang mapagtantong may mali. Unti unting umahon ang kaba sa aking dibdib nang matagpuan ang sariling nakahiga sa isang katawan.