Bir şeyler Görüyorum

Yapalım.

  Calvin i unuttugumu anladıgım zaman ona dogru döndüm. Sanırım fazla düsünüyorum. Onu görünce bi an korktum. Önceleri kadar cesur ve güçlü görünmüyordu. Aksine bitkin düşmüstü. Bi an icime atesler düstü. Etrafımdaki herkese ister istemez zarar veriyordum. O cocuk benimle konusmamıs olsaydı normal hayatını yasayacaktı. Suçu beni sevmek mi olmalıydı?

   Yanına yaklasıp omzuna kafamı koydum. Ayaklarını bağlamış bir şekilde denize dönük oturuyordu. Onu yandan görüyordum. Halinde pişmanlık, kızgınlık degilde sanki az önceki durumdan kurtulmus olmanın garipligi vardı. Sonucta tedirgin olmustu. Öldüğümü sandı sanırım ve umutlarını bitirmis olabilirdi. Sanki kaybetmiş olsa boşluğa düsecekmis gibi. Bana deger verdigi her halinden belliydi. Bende veriyordum ama tek korkum başına bela olmamdan sıkılması. Birgun gercekten bıkabilir..

Omzuna başımı yasladıgımdan beri kendimi çok huzurlu hissediyordum ama o sessizligini koruyordu. İki cumle arasında gidip geliyordum. Özür dilerim ve teşekkür ederim. Hangisi bu durumda daha kalıcı olurdu? Bir anlık atakla " Özür dilerim " dedim. Sonunu ve anlamını düsünmeden, cunku vaktim yoktu. " Seni öyle görünce cok korktum Asley. Seni cıkardıgımda cansız bir sekilde uzanıyordun" dedi. Sanki icindekileri haykırmak icin bir sozumu bekliyor gibiydi. Sustum ama o sessizligini korumadı. " Sana değer veriyorum Asley. Bu yuzden korkuyorum. Artık bu isi bitirmelyiz. Ne zamandan beri bize dokunabiliyorlar?"

Sanırım haklıydı. Az kalsın ölüyordum. Geride yarım bıraktıklarımı hic düsünmeden pes etmistim. Belkide bunu hak etmiyordum. Belkide yasamalıydım. Tek gereken onlara istediklerini vermekti..

Bi sure bana baktıktan sonra denize dondu. Bende " Haklısın, yapalım." dedim. Birbirimize bakıp hafif tebessüm ettikten sonrs hicbir şey olmamıs gibi toparlandık ve limandan eve dogru yurumeye basladık. İlk defa elimi tutuyordu ama bu beni korkutmuyor, cesaretlendiriyordu.