Calvin e sordum;
- Peki ne yapabiliriz?
- Bak Asley. Görünüse gore kuşak olayını sen bozdun. Sanırım senden emanetlerini istiyorlar. Emily i bulabilirsek kolyeyi ona vermelisin. Bu yuzden bizi rahatsız ediyorlar.
Haklı olabilirdi. Bu zamana kadar hic kendi hatamdan dolayı benimle ugrastıklarını dusunmemistim. Hele Emily i benim öldürmüs olma ihtimalimi dusununce gozlerim doldu. Onu seviyordum ama o kolyenin bu kadar değerli olduğunu bilemezdim. Ayrıca gorduklerimde ölü İNSANLARDI. Dusunurken Calvin :
- Iı Asley. Sanırım okula gec kalacagız.
Haklı oldgunu dusunerek ayaklandım. Oda bana ayak uydurdu ve beraber evimden cıktık. Okula vardıgımızda yine bize cok uzak gelen insanlar birbirleriyle egleniyorlardı. Calvin diger teneffus kantine cıkıp birseyler yememiz gerektigini soylesede onu anlıyamıyordum. Cok fazla dalmıştım. Nasıl olabilirdi? Peki ya Calvin bu olayları nasıl çözmüstü? Asıl soru ise ben bu zamana kadar nasıl bu kadar saf olabilmistim? Birden Calvin in bana dokunmasıyla irkildim
- Teneffuste diyorum. Bir şeyler yemeliyiz.
- T-tamam tabi.
Teneffus oldugunda beraber kantine cıktık. Ben biryere yerlestim ve Calvin in gelmesini bekledim. Elinde iki kisilik yemekleri zorla taşıyarak geliyordu. Hafif dogrularak ona masaya indirmesinde yardımccı oldum. Bu esnada bana bakıp hic gormedigim kadar sıcak bir tebessum attı ve oturdu. Bianda kayboldgmu hissettim. Bunlar bir saka olmalıydı..
Beraber yemegimizi yedikten sonra Emily nin bulundugu sahile göz gezdirmeye karar vermistik. Tabiki bu Calvin in fikriydi. Dedigine gore eger onu istiyorsa bize gorunecekti. Ama bi sorun vardı, kolye yanımda degildi.
Beraber yavas yavas yurumeye basladık. Etraftaki kucuk cocuklar ve annelerinin onlarla ilgilenmesi beni imrendiriyordu. Bu durumdan sonra onlardanda uzak kalmak zorundaydım. Aileme bir zarar gelmesini istemezdim. İste bu yuzden ben, cocuklugumu cok ozluyordum.. Sahile geldigimizde bir banka oturacaktık ki Calvin bir kac dakika benden izin istedi. Meğer simit alacakmış. Bende ona ters duşen taraftaki limana dogru yurumeye basladım. Sanırım denize ayaklarımızı uzatmak hoş bir fikirdi. Tahta limanda ilerlerken arkaya baktıgımda Calvin in telaslı oldgnu gordum. Ah beni goremeyecegini unutmustm. Herseyi bırakıp aptalca el kol sallamaya basladım. Beni nihayet gordugunde kosarcasına yanıma dogru geldi. Bende arkamı donup yurumeye devam ettim. Bir yere çömdügümüzde Calvin gözlerimin icine bakarak bana simidimi uzattı. Denizi bile geride bırakacak gözleri bi anlık bana nerde oldugumu unutturdu. Farkettigimde gozlerimi ondan ayırıp denize bakmaya basladım. Bir yandanda simidimi yiyordum. Baya uzun sure oturduktan sonra Calvin 'Buraya gelmek iyi bir fikirdi.' dedi. Bende 'Evet. Bencede' diye cevap verdım. Bianlık birbirimize nefes almayarak bakmaya basladık. Nefesi ve gozleri bana o kadar yakındı ki beni dunyadan soyutlayacak kadar bile ilgilendiriyordu. Yaklasık 6. saniyede birbirimize yaklastıgımızı farkettim ve bi anlık romantizmden kopmam gerektigini dusundum. Beynimde simsekler cakmaya devam ederken nihayet durumu kurtaracak bir şey buldum. Hayır, öpüsmek icin henuz hazır degildim. Ya da hic opusmedigm icin korkuyordum. Ya da oyle bir seyler iste. Denizdeki garip dalgalanmaya dondugumde olayı atlattıgım icin bi anlık ohh cektim ama hala aklım o manzaradan neden kurtulmak istedigimdeydi. Belkide yapabilirdim. Neden hep kendimi bir şeylerden kaçmak zorunda hissediyordum bilmiyordum. Dusuncelerimi daldıgım suda gordugum siluetle bölmek zorunda kaldım. Ben bakakalmısken Calvin de doga harikası denize dalmıstı. Denizdeki yansımamın ustunde Emily i gorunce bi anlık emin olmak icin arkamı donmek istedim. Burnuma ve bogazıma su dolarken en son hatırladığım sey sırtımda hissettigim o ağır baskıydı..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bir şeyler Görüyorum
Narrativa generaleBir şeyler görüyorum, insan degiller. Bir şeyler görüyorum, beni korkutuyorlar. Bir şeyler görüyorum, hayatımı kısıtlıyorlar. Tek bildigim onlardan nefret ettigim. Bir şeyler yapacağım ve onları görmeyeceğim ya da onlar beni görmek istemeyecekler..
