Kapak: @MasalByk
Çukura düştüm ben..
Dört yanım zifiri karanlık..
Gökyüzü küsmüş, yıldızlar saklanmış...
Bağırmaya yardım dilenmeye hakkım yok.
Yanımda birisi var ama hali benden beter.
Ona baktığımda yüzünü göremiyorum.
Ellerinde kurumuş kan iz...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Zafer... Zafer hadi kalk eve gidelim artık!" deyip nihayet uyandırmayı başardım. Kollarını sarıldığı belimden ayırıp gerinerek oturdu. Ben de doğrulduğum anda bana döndü. Gülümseyerek baktı, gözlerinde gerçek mutluluğun resmi yıldızların parladığını gördüm.
"Ömrümce sanki hiç böyle rahat uyumadım, teşekkür ederim" dedi ve ellerimi tuttu. Yağ olsam erir akardım karşısında.
Alnımdan öpüp "Rüya mı gerçek mi test etmek istedim" dedi. İlk... İlk defa bana yakınlık göstermişti. Yanaklarımda hissettiğim sıcaklıktan pancara döndüğümü tahmin ediyordum. Ben ona yaklaşırken rahattım ama o yakınlık gösterince utanmış mıydım? Belki de beklemediğimden şaşırmıştım. Rüya mı testi çimdik atarak yapılırdı ama neyse...
Hemşirenin odaya girmesi ile kendimize geldik. Doktorun yazdığı reçeteyi bırakıp taburcu olabileceğimi söyledi. Ayrıca beslenmeme özen göstermem gerektiğini anlatıp çıktı.
Zafer koltuğun üzerinde duran şalımı uzatıp yardımcı olmak istediğini söyleyince kolumda ki alçıdan kurtulduğumu hatırlattım.
Ayağa kalkarken başım hafif dönünce kolumdan tuttu. Omzumdan sarılarak destek oldu ve o halde hastaneden çıktık. Tanıdık kimseye yakalanmadan çıktığımız için kendimizi kutlamalıydık. Bir kişi görse babama haber uçururdu, o da bunu hiç hoş karşılamazdı.
Yusuf'u eve gönderen Zafer direksiyona, ben de yanına geçtim.
"İtiraz kabul etmem, kahvaltı yapalım. Açık havada ve bol vitaminli!" dedi.
Daha önce gitmiş, memnun kalmış olduğu mekana gittik. Bahçe içinde, çimlerin üzerine kurulu masalar, sabahın serin esintisi, cıvıldayan kuşlar.... Piknik yapmaya gelmiştik sanki. Biraz saklı görünen masayı tercih ettik. Sipariş almak için gelen garsona aklına ne geldiyse sıraladı. Garson "Kaç kişi daha gelecek? Masa sandalye ekleyelim" deyince ciddileşen Zafer
"İkimiz varız, yetmez mi?" dedi. Garson gülümseyerek "Yeter tabi ki efendim, afiyet olsun" deyip gitti.
"Neden bu kadar abarttın?" dedim, geri yaslanıp
"Uzun zamandır aç olduğuna göre ancak doyarsın diye düşündüm" dedi.
Masa da tek tabağa daha yer kalmadı. Katmer de tam ortada, mis gibi kokmuştu.
Yemeye başlamadan "Adamların yok, biz yalnızız, tedirgin değilsin" dedim. Servis tabağıma eline geçeni doldururken
"Rahat ol, artık kimse bize yaklaşamaz. Hacı Müslüm her yere haber gönderdi. Onun korkusundan adımızı ağızlarına alamazlar" dedi.
Zafer kendinden emin olduğuna göre problem de yoktu. Artık dışarı yalnız çıkabileceğimiz için çok mutlu oldum.
Sohbet ederek kahvaltımızı yaptık. Uzun süre yan yana olup kavga etmediğimiz için vaktin nasıl geçtiğini anlamıyorduk. Onun eğlenen hali, gülen gözleri, bakışlarını benden hiç ayırmaması beklentimin üzerindeydi.
