Kapak: @MasalByk
Çukura düştüm ben..
Dört yanım zifiri karanlık..
Gökyüzü küsmüş, yıldızlar saklanmış...
Bağırmaya yardım dilenmeye hakkım yok.
Yanımda birisi var ama hali benden beter.
Ona baktığımda yüzünü göremiyorum.
Ellerinde kurumuş kan iz...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Eşinizin çılgın yönler varsa, hayatın içinde sıkışmayan zevklerine uyum sağlayıp tadını çıkarmaya bakmalısınız.
Yanında çalışan aynı zamanda dostluğuna sonuna kadar güvendiği Yusuf'un baba olmasını kıskanmasına inanamazdım. Zafer baba olma isteğini nasıl anlatacağını mı bilemedi? İstedi ama bana ne şekilde söylemesi gerektiği konusunda karasız mı kaldı?
Uzun zamandır içinden bu hissin geçtiğini tahmin edebiliyordum. Ben artık onun bir bakışından anlıyordum ne demek istediğini, kullandığı kelimeler pek de anlamlı değildi. Ben zaten onun dilinden dökülenlere değil gönlünden akanlara kıymet verdim. Beni sevdiğinden hiç şüphe etmedim, onun da benden şüphe etmediğini bilmenin rahatlığı içindeydim. Bir bakışı, dokunuşu, sabrı, sıkıntılara karşı dimdik ayakta duruşu gün geçtikçe onu daha fazla sevmeme sebep oluyordu. Bu sebeple baba olması konusunda ona sonuna kadar güveniyordum. Bana da çocuklarına da sahip çıkardı ve ömrü yettiğince severdi.
İlk üç ay hamile olamadım. Zafer'in ısrarı üzerine doktora gittiğimizde zaman gerektiği ve hiç bir sağlık problemimiz olmadığı cevabını aldık. Psikolojik şartlanmanın hamileliğe engel olacağını, çocuk odaklı yaşamamız gerektiğini, bir yıldan önce asla ilaç kullanılmayacağını da ekledi.
Zafer çocuk özlemini Yusuf'un kızı ile bastırmaya çalışıyordu. Evimizin neşesi olmuştu bu bebek. Zehra harika bir anneydi, ben onun kadar becerikli olabilir miyim diye düşünmekten kendimi alı koyamıyordum. Çocuk sorumluluğunu üstlenmek basitçe verilecek bir karar olamazdı. Bir çocuk, bir hayat, alimde olur katil de, elinden tutmaya yüreğin varsa annelik yapabilirsin.
Zafer işlerine odaklanıp hamilelik durumunu sorup durmayı bıraktığı ay yaptığım test pozitif çıktı. Şahika bir kaç hafta bekleyip doktor kontrolünden sonra söyleyelim dedi. Test hatalı olabilir veya ilk bir kaç günde sağlıklı hamilelik olmadığından düşebileceğini anlattı. Tam emin olup Zafer'e söylemeliydik aksi halde benden daha kötü etkilenirdi.
O bir kaç hafta kendimi tutmakta çok zorlandım. Muayene olmak istediğim doktorun izin tarihine denk gelince iki hafta daha beklemek zorunda kaldım. Arada bir mide bulantım olsa da saklamayı başardım.
Sonunda muayene günü gelmişti, heyecandan mideme kramplar giriyordu. Şahika ile birlikte doktordan hamilelik onayı almaya gittik.
Doktorun sorularını yanıtladım, kan ve idrar tahlillerini yaptırdık. Sıra ultrasona geldi. Ekrana baktığımda haliyle hiç bir şey anlamadım.
Doktor "Maşallah, dokuz haftalık olmuşlar" demesine anlam veremeyerek
"Olmuşlar derken?" diye sorunca Doktor tatlı bir tebessümle
"Tebrik ederim, dokuz haftalık ikizleriniz var " dedi. Gözlerim yuvalarından fırlayacak gibi açıldı. Bir doktora baktım, bir Şahika ya baktım, ne diyeceğimi şaşırdım.
