Esmer Rüya 2 -inat- ( Tamamlandı )

KORKTUN MU ? ;)

Uzun parmaklarının arasında elim kaybolmuştu. Birkaç lokmayı daha elimi tutarak yedirdi. Telefonumun zil sesi ile büyü bozuldu, arayan Zuhal' di. 

  Zuhal' e, öğleden sonra yanlarına geleceğimi, gitmeden önce ailemi görmek istediğimi hevesle anlatırken Zafer de dikkatle beni dinliyordu. telefonu kapattıktan sonra

''Ben doydum, şimdi hazırlanmam lazım''dedim.  Başıyla onaylayıp sessizce çıktı odadan. Üzerimi giyinirken ellerime bakıp yemek yemem için yaptığını düşünüyordum. ondan beklemediğim hareketi bana önem verdiğini gösterirdi değil mi? Ailemi göreceğim için heyecanlıydım, Zafer'in yaptığı farklı bir duygu ekledi içime.

Odamın kapısını açıp karşımda takım elbisesini giyinmiş Zafer'i görünce şaşırdım. Beni görünce 

''Çıkalım mı?'' dedi. Beni mi bekliyordu yani...

''beni sen mi bırakacaksın?'' diye sordum hayret ederek.

''Ben seninle geliyorum''dedi. Yok artık, şaşkınlık içinde boğulmama sebep olacaktı.

''Ne--Neden? Sen yaralısın yani... ailem de durumdan habersiz...'' gibi kesik cümlelerimle sesim kısıldı. 

''Evlendikten sonra evine ilk gidişin olacak. Bende orada olmalıyım,rolümü unutmadım''dedi.

Tabi canım, rolümüz vardı bizim, hakkıyla yerine getirmeliydik. Bende esen yelden nem kapar mı olmuştum da hemen kendime pay çıkarmıştım. Benimle değil ailem ve muhteşem kutsal rolümüzle alakalıydı. 

evin kapısından çıkarken en sevdiği adamı olduğunu fark ettiğim Yusuf'a seslendi. Sağ koluydu resmen,her zaman yanındaydı, bir an olsun gözünü ayırmıyordu. Elinde ki paketleri arabanın bagajına yerleştirdikten sonra kapıyı açıp ceketinin düğmesini ilikledi. Zafer ile birlikte arka koltuğa oturduk. 

Çiçekçi dükkanının önünde durduk, Yusuf inip hazırlanmış iki büyükce çiçek buketini getirip ön koltuğa bıraktı. Zafer yine kendi planını yapmıştı anlaşılan. 

Evimizin olduğu caddeye girince duruşumu dikleştirip camı açtım. Nasıl da özlemiştim... 

bahçe kapısından girerken istemsizce gülümsedim, içimi kaplayan ferahlık duygusunu yaşamak tarif edilemezdi. Evin giriş kapısında beliren annem ve babamı görünce el sallayarak tüm dişlerim görünecek kadar kocaman gülümsedim. Araba durunca hemen çıktım. 

''Ben geldim...'' derken koştum ve boyunlarına tabiri caizse atlayıp sarıldım ve defalarca öptüm. 

Babam

''Deli kız seni'' dedi ama halinden şikayetçi değildi. 

Annem

''Yeter kızım''deyip Zafer'e doğru baktı. Ayıp olmasın derdindeydi yani.

Onlar alışıktı benim duygularımı kaygısızca ve olabildiğince açık açık göstermeme.