Esmer Rüya 2 -inat- ( Tamamlandı )

Nikahlı

     -Esmer Rüya'nın ilk kitabını okuyarak başlarsanız olayları daha iyi anlarsınız.

- ilk kitabı okumayanlar, kişiler konusunda karışıklık yaşayabilirler ama konular bağlantısız. Tamamen ayrı hayatları anlattım.

Artık Asiye'nin ağzından öğreneceğiz yaşananları.
İlk bölüm, yeni heyecan....
İyi dileklerinize ihtiyacım var 🙈

     Gelinliğimle çıktığım eve, aynı gece tek başıma dönmüştüm. Ağlayarak çıkarıp fırlattım odanın bir köşesine. Gözyaşlarımı kendim silmeyi öğrenmiştim artık. Acımı içimde saklı tutmayı da...

  Babamın öfkesiyle karşılaşan Zafer önde, ben arkasında tekrar çıkıyordum evimden. Yüzünde tekrar hisssizlik görmenin korkusuyla bakmıyordum yüzüne. Usulca oturdum arabasının ön koltuğuna. O da hiç ses çıkarmadan direksiyona geçti ve hareket ettik.

  Evimden uzaklaşırken odamın penceresine bakınca çocukluğumu hatırladım. Küçük Asiye hala pencerenin önüne dirseklerini dayamış babasını bekliyordu. Gelme vakti yaklaşınca gözümü kapıdan hiç ayırmadan bakardım. Bana çikolata veya şeker getireceğinden emindim. Sabırsızlıkla beklerdim her gelişini. Kapı yavaşça açılır elinde küçük bir poşetle bahçeye girerdi. Benden önce abim yanına koşar önünde durur yerinde zıplardı. Annem giriş kapısında karşılardı kocasını. Babamı görünce merdivenleri hızla iner annemin arkasına saklanırdım. Babam görmemiş numarası yapar ben de onu korkutmaya çalışırdım. Her defasında korkmuş tepkisi verip beni mutlu ederdi. Kucağına alır poşetten çıkardığını uzatır ' önce babaya bir çiçek kokusu' der öperdi. Ben onun çiçeğiydim, nasıl gelin etmişti beni. 'İyi olacak, bana güven' dedi sadece. Ben de nedensiz güvendim babama. Benim göremediğimi görmüştür dedim, teselli etmeye çalıştım kendimi. Söylediği gibi iyi olmasını umduğum hayatıma doğru yola çıktım.

  Evimin görüntüsü kaybolana kadar gözümü ayırmadan baktım. Yüreğime ağır gelen yükün etkisine daha fazla dayanamayıp sessizce ağlamaya başladım.

Annem, Babam, Abim, Zuhal ve bize daha yeni merhaba demiş yeğenim.... onları çok özleyeceğimi biliyordum ama ilk dakikalarda bu kadar zorlanacağımı tahmin edememiştim.

  Sessizce süzülen yaşlara hıçkırıklarım eşlik etmeye başladı. Başımı önüme eğmiş, ellerimi kucağım da birleştirmiş, tırnaklarımı birbirine geçirirken öylece ağlıyordum işte...

Zafer'in bana nasıl davranacağı konusunda hiç bir  fikrim yoktu. Göz ucuyla baktım, gayet sert suratı değişmeden arabasını sürmeye devam ediyordu. Ağladığımı fark etmiyordu bile. Ailemden ayrılmışım, hüzünlüyüm, bana destek olması gerekirken beni görmezden mi geliyordu yani?
Hazırda bekleyen öfkelerim aklımı teslim alırken elimin tersini kaldırıp suratına indirmeden göz yaşlarımı sildim. Bilmediği birşey vardı, gözyaşlarını kendi silen kadından korkması gerektiğiydi.

Başıma koca diye gelmesinin sebebi kendisiydi. Yetti artık tavırların deyip kavga çıkarmak istiyordum. Nişan konusundan düğüne kadar sanki ben onunla zorla evleniyormuşum, ben ona aşıkmışım, evlenmeye ben zorlamışım gibi halleri iyice sabrımı taşırmıştı. Sabır değil mi, Sabır Allah'ım...

Kollarımı göğsümde bağlayıp, ejderha misali nefesimi burnumdan bıraktım. Yüzümü cama doğru döndüm ama yine tepkisiz kaldı. Bir kere ağzını açsa bir güzel kavga etsem rahatlardım ama olmadı.

Evine ulaşana kadar sessizlik yemini etmiş haldeydik. En keskin bıçaklar açamazdı ağzımızı.

Görkemli kalesinin kocaman kapısından bahçeye girdik ve evin giriş kapısı önünde durduk.