ZOMBİ ÇAĞI - DERİ & KEMİK (1.Seri)

Bölüm 2 / Çıkış Yok

Etrafım, sürekli oradan oraya koşan insanlarla çevriliydi ve ne kadar düzgünce yürümeye çalışsam da beni zorluyorlardı. Birinin beni itmesiyle yere düştüğümde üzerimden geçen insanlar beni eziyor, acımı daha da çoğaltıyorlardı. Herkes kaçmaya veya saklanmaya çalışıyor, neler olduğuna anlam vermekte zorlanıyordum. Zaten en üst kattaydım , üniversite de ders çıkışı arkadaşlarımla çok sık sinemaya gelirdim. Salonların arkasında ara boşlukların olduğunu hatırladığımda,en azından orasının bu kadar kalabalık olmayacağını düşündüm ve ayaklanıp o yönde ilerlemeye başladım. Tam önümde kadının biri çıldırmış gibi önüne gelene saldırıyordu ,geri çekilip etrafından dolandım. Bu kezde başka bir adam aynı şekilde hareketler sergiliyordu. Üzerime atladığında kaçamadım ve beni yere serdi. Onu üzerimden atmak için uğraştığımda bana saldırmaya devam ediyordu.

- Ahhhh yardım edin!

Çığlık atıyordum ancak kimse yardım etmiyordu. Kimse beni görmüyor , kurtarmıyordu. Dişlerini gösterip boynuma doğru yaklaşınca bazı şeyler kafama dank etmişti. Bu salgındı, haberlere çıkan uyarıldığımız salgın. Boğazını sıkıp üzerimden ittim ve bu kez ben üzerine çıktım. Çantamda her zaman bulundurduğum biber gazının eşyalarım ile yere yayıldığını fark edince vakit kaybetmeden alıp adama sıkmaya başladım. Sonunda bende gazdan etkilenmeye başlayınca kalkıp sinema salonunun yangın çıkışına koşmaya başladım. Salgına maruz kalmış biri , önümde koşan kadının üzerine atladı. Bana kimse yardım etmemişti onu görmezden gelebilirdim ancak köşedeki kız çocuğu anne diye bağırınca buna seyirci kalamıyordum. Yaşlardan gözleri gözükmeyen küçük kıza baktığımda onda kendimi gördüm ve kimse annesinin ölümüne şahit olmamalıydı. Duvardaki camı kırıp içindeki baltayı aldım ve zaten çalan alarmlar hiç durmadan yankılanıyordu. Hızlıca kadının üzerindeki adamın sırtına baltamı geçirdim, ve ayağımla onu yan tarafa doğru ittiğimde kalkmaya çalıştığını anladım ve bu kez baltayı çıkarıp  kafasına sapladım. "Aaaaaaaa" Aklımdaki tek düşünce annemin ölümünün anılarıydı ve sonunda yerdeki adama baktığımda nefes almaya çalışan bedeninden baltamı geri alıp kadını ayağa kaldırdım.Fazla düşünmemiştim hemen harekete geçmiştim. Kadın yaptığım şeye korkarak baksada uzattığım eli tutup kalktı.

- Hadi bu taraftan.

Kadın kızını kucağına alıp arkamdan koşmaya başladığında onları da beraberimde gittiğim yere götürüyordum. Salonların olduğu kısma geldiğimizde bir grup, güvenli olduğunu düşündükleri salona girip kapıyı kapatmak üzerelerdi. Onlara doğru bağırıp;
- Bekleyin! Hey bekleyin!
Dedim ancak kapıyı çoktan kapamışlardı. Kapının önüne gelip tekmelemeye ve yumruklamaya başladım.
- Açın kapıyı açın!
Arkamızdan koşan bir iki salgını kapmış insanlar vardı. Bize yaklaşmaları an meselesiydi ve ben kapıyı tekmelemeye devam ediyordum. Küçük kız ağlıyordu ve annesi onu yatıştırmaya çalışıyordu. Sonunda kapı açıldı ve bir el bizi içeri çekti. Kadın ve çocuğu içeri atıp bende hemen arkalarından girip kapıyı ittim. Yanımdaki adam kapının açılmaması için demir bir sopayı kol kısmına sıkıştırdı.

- Neden bu kadar geç açtınız?

Kimse soruma cevap vermemişti. Bağırdığım halde kapıyı kapatan adama doğru yürüyüp;

-Bizi gördün sana bağırdım ama sen yinede kapıyı kapadın." Dedim.
Öfkem boyut atlamıştı ve susmaya niyetim yoktu. Üzerine doğru yürüyüp onu itiyordum ancak o bana karşı bir saldırıda bulunmuyor geri adım atıyordu.

Adam;Korkmuştum tamam mı.Şu haline bak, onlardan olabilirdin.

  Herkesin bana baktığını fark edince kendime göz ucuyla bakabilmiştim. Elimdeki baltayı sıkıca kavramıştım ve üzerim kan içerisindeydi. Baltayı salon koltuğuna bırakıp üzerimdeki kabanımı çıkarırken ,adamın yüzüne bakıp "Pislik" diyebildim.