ZOMBİ ÇAĞI - DERİ & KEMİK (1.Seri)

Bölüm 53 / Yeni Hedef

#ZOE#

   Tüm bu yaşamım boyunca kendimi ilk kez bu kadar güçlü hissediyordum.Ormanlığın içinde ki yol boyu yürürken sadece etrafımdaki güzelliklere kendimi bırakmıştım. Fabrikadan çıkmıştık, olan onca şeyden sonra orada durmayı kimse istemedi ayrıca kimsenin temizlemek isteyeceğini de sanmıyordum.

Frank; Çocuklar...

Önümde yürüyen Louıs, arkamızdan gelen  ses ile bir anda dönünce burun buruna geldik. Bir şey demeden kısa bir süre birbirimize bakmaya devam edince Frank'in sesi bizi böldü. Kendini  yorgun bir şekilde yere bırakınca ona yaklaştım.

-İyi misin?

Başını olumsuz anlamda sallaması bizim için yeterli bir cevaptı. Matt tarafından yaralanmıştı ve yarasına bakmak için tşörtünü kaldırdığımda kanaması vardı.

-Kanaması var.

Miranda; Ne yapacağız?

Manuel;Burada duramayız.

Kevın;Arabaya ihtiyacımız var.

Randy;Ama o daha fazla  hareket edemez.

Alex;Ayrılalım.

Miranda;Ne?

Alex; Bir grup önden gitsin araba bulup döner.

Louıs;Olmaz! Araba bulsak bile ormana giremeyiz.Her türlü Frank'in ilerlemesi gerekir.

-Onu taşıyalım.

Frank;Gerek yok yürürüm.

Yarasını tutan çocuğa baktım, güçlü olmaya çalışması işime gelmiyordu.

-Evet gerek var. Sırayla taşırız!

Ayağa kalkıp her birinin yüzüne tekrar baktım, kimse karşı çıkmayınca harekete geçtim. Hepimiz  çantalarımızı toplarken ne gerekiyorsa almıştık ve çantamda olan ince battaniyeyi çıkardım.

-Miranda seninkini de alabilir miyim?

Miranda; Tabi.

Hiç ikiletmeden çantasından battaniyeyi çıkarıp uzattığında bana yardım için yanıma geldi. Battaniyelerin iki uçlarını da birbirlerine  bağlayıp daha uzattık ve Frank'in yatabilmesi için daha da sağlamlaştırdık.

-Pekala işte böyle.

Randy ve Chris elimden battaniyenin uçlarını alıp Frank'in yatabilmesi için açtılar. Yardımlarıyla battaniyeye uzanan Frank'i taşıma görevini ilk üstlenenler oldular.

-Yorulduğunuzda söyleyin. Değişiriz.

Frank;Üzgünüm çocuklar.

Chris;Saçmalama sorun yok dostum. Sen iyi olmaya bak.

Sıklık ağaçlar boyu yolculuğumuz neredeyse akşam saatlerine kadar sürdü ve sırayla Frank'i taşıdık ancak durumu daha da kötüye gidiyordu. Alex tuttuğu battaniyenin ucunu yavaşça yere bırakıp konuştuğunda hepimiz durduk.

Alex;Yoruldum.

Kevın; Değişelim.

Louıs;Hava kararmak üzere, bir yerde kamp yapmalıyız. Gece yürümek tekin değil.

  Hepsi birden bana bakınca, etrafı şöyle bir izleyip onlara döndüğümde endişeli yüzlerini görünce gülümsedim.

-Sorun yok, etraf sessiz burada kalabiliriz.

Louıs;Ateş yakamayız.

Gülümseyip yavaşça ona yaklaştım.

-Sorun ne, korkuyor musun?