Sonbahar Rüzgarları

45. Bölüm Sonbahar'ın Son Vurgunu

15 bölümlük hikayemizin 45. bölümüne hoş geldiniz🙄

Aksiyon isteyenler bu bölüm tam size göre. Sakin giden hikayemize böyle bir şey lazımdı. Biliyorsunuz ben de aksiyon yazmayı çok seviyorum. Bu hikayemize de yazdım umarım beğenirsiniz🌷

Bu bölüm özellikle ama özellikle yorum bekliyorum. Hislerinizi, olmasını istediklerinizi, tahminlerinizi... Hikayenin kurgusu belli ama sizlerden bir şey katmak en sevdiğim biliyorsunuz. Bu kez yorumlar sizden yazması benden🌷

Sonbahar Rüzgarları kahvelerimiz hazır biliyorum🌷Siz kahve yaparsınız da ben size müzik hediye etmem mi🤗 Multimedyada Özgün "Elveda" var. Belki çoğunuz bilmiyordur ama benim çok sevdiğim bir şarkıdır. Dinleyerek okumanızı rica ediyorum.🌷

Müzik kahve bölüm. Hepsi bir arada. Bölüm sizlerin keyifle okuyun🌷

İstanbul...

Her mevsim başka güzel olurdu. İçinde yaşayanların, güzelliğini her zaman farkedemediği güzel şehir... Kimine ceza, kimine mükafat, kimine mutluluk veren kimine acı... Sorsan, herkesin farklı anlattığı, yaşadıklarını İstanbul'a mâl edenler...

Kış mevsiminin en şiddetlisiyle yaşandığı yeni bir gün... Zeynep, sabah kalktığında kendini izleyen Kerem'i görünce yüzünde kocaman bir gülümseme oluştu. Saçlarını yüzünden çekip sarıldı sımsıkı. Boynuna öpücükler sıralarken içi mutluluk ve huzurla doldu.

"Sonbahar gözlerini açınca gün aydın oldu benim için."

Zeynep, sevinçle çekilip hafifçe doğruldu.

"Benim için de sen yanımdayken her gün aydın."

Kerem'in elini tutup yataktan yavaşça kalktı.

"Ne zaman uyandın?"

"Bir saati geçti."

"Beni de uyandırsaydın."

"Seni izlemeye alıştım. O yüzden senden önce kalkıyorum."

Zeynep'in gülümsemesi buruk bir hal aldı. İçindeki sızıyı bastırıp yanağına dudaklarını dokundurdu. Söyleyecek bir söz de yoktu ki söylesin. Bu hep böyle de devam edecekti. İçi sızlasa da edecekti...

***

"Bağışıklık sistemin için ve dermansızlığının azalması için soda içmelisin."

Zeynep, sodasından bir yudum alıp diğer sodayı Kerem'e uzattı.

"Bana söylüyorsun senin içtiğini hiç görmedim."

"O sözü sana not olarak yazmıştım."

"Ve ben hiç unutmadım. Sayende kahveye de alışıyorum."

Kahvesinden bir yudum alıp çikolatasını ağzına atıp tatlı bir gülümsemeyle Kerem'e baktı, gözlerini kıstı.

"İnci söylediğinde hiç aklıma gelmedi biliyor musun? Aynı sözlerdi üstelik. O an yanımdaydın."

"Ve hep yanında olacağım, şimdiki gibi."

Zeynep, kalkıp Kerem'in yanına oturdu. Gözlerindeki hüznü saklamaya çalışsa da...