Szesnastoletnia Rachel Harrison przeżywa właśnie najlepsze chwilę w życiu. Hogwart jest dla niej jak drugi dom. Czy ten rok przyniesie jej coś nowego? Może miłość? Chociaż dziewczyna świetnie się bawi nie może ignorować ważnych decyzji.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
1 września 1971 rok
Jedynastoletnia dziewczynka wyskoczyła podekstytowana z pociągu i zaczęła rozglądać dookoła.
Właśnie zaczynał się dla niej pierwszy rok w Hogwarcie, toteż była niezwykle zachwycona.
- Pierwszoroczni za mną! - zawołał wielki mężczyzna z bujną brodą.
Nim dziewczyna zdołała przyswoić sobie jego słowa, za rękę pociągnął ją James Potter, syn koleżanki jej mamy.
- Chodź tutaj, Rach- pośpiesznie zajęli ostatnie wolne miejsca w łódkach, którymi mieli popłynąć do zamku.
Oprócz nich w łódce siedziało jeszcze trzech chłopców. Syriusz Black, który jak tylko pociąg ruszył, zaczął chodzić po przedziałach pierwszorocznych i się przedstawiać oraz dwóch jeszcze nie znanych chłopców. Jeden z nich niski i dość pulchny, a drugi o wiele wyższy z bliznami na twarzy.
Jednak blondynka nie zwracała na nich uwagi, wolała przyglądać się pięknemu zamkowi na tle gwiaździstego nieba o którym słyszała wiele opowieści, jednak to co widziała kąpletnie zaparło wdech w piersiach.
- Wow, patrz! - zawołał James, ciągnąc swoją przyjaciółkę za rekaw jej szaty - Wielka kałamarnica!
Dziewczynka od razu wychyliła się z łódki, by zobaczyć owe stworzenia, co zrobili także pozostali chłopcy. Ich transport od razu przychylił się w prawą stronę, a zaraz i w lewą, gdyż kałamarnica przepłyneła pod nimi. Drobna blondynka straciła równowagę i wpadła prosto w ramiona wysokiego blondyna z bliznami.
Ten żeby uchronić dziewczynkę przed zimną kąpielą w jeziorze ją złapał, ale tym samym jego mleczna czekolada, którą trzymał w ręce wypadła poza łódkę.
- Tak bardzo cię przepraszam... Emm - dziewczynka była zażenowana zarówno tym, że właśnie pozbawiła czekolady, swojego potencjalnie nowego kolegi, jak i tym, że nawet nie znała jego imienia - Jak masz na imię?
- Remus. Remus Lupin.
- Rachel Harrison i jeszcze raz bardzo cię przepraszam, Remusie.
- Nic nie szkodzi - chłopiec machnął ręką, po czym wyjął z kieszeni kolejną tabliczkę czekolady - I tak mam jeszcze jedną.
Rachel uśmiechnęła się lekko, bo kamień spadł jej z serca. Nie chciała, żeby Remus stracił przez nią dobrą czekoladę.
- Chcesz? - zapytał po chwili wystawiając słodycz w jej stronę.
- Dzięki - Rachel wzięła kawałek i ponownie zaczęła przyglądać się jej nowej szkole.
I tak właśnie zaczęła się przyjaźń, która z każdym rokiem była coraz silniejsza.
