Szesnastoletnia Rachel Harrison przeżywa właśnie najlepsze chwilę w życiu. Hogwart jest dla niej jak drugi dom. Czy ten rok przyniesie jej coś nowego? Może miłość? Chociaż dziewczyna świetnie się bawi nie może ignorować ważnych decyzji.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Następnego dnia, gdy Rachel zeszła do kuchni śniadanie było już gotowe. Nałożyła sobie na talerz porcje jajecznicy i posmarowała kromkę chleba masłem, po czym sięgała ręką po proroka codziennego, gdy jej mama wręcz wyrwała jej gazetę z rąk i wyrzuciła ją do kosza na śmieci.
To zachowanie, bardzo zdziwiło gryfonkę, jednak to przemilczała. Dopiero, gdy brała ostatniego kęsa jakecznicy się odezwała.
- Muszę się dziś wybrać na Pokątną - oznajmiła - kupić pergamin. Mam do napisania esej z transmutacji i chce to zrobić, dopóki jeszcze coś pamiętam.
- Bryce ci kupi - zdeklarowała Pani Marin - i tak miał iść do magicznej menażeri, po karmę dla Cory.
- Nie trzeba. Muszę kupić jeszcze nowe pióro i wiele innych, a chętnie się tam wybiorę. No i mogę wtedy kupić karmę.
- Nie - powiedziała stanowczym tonem jej mama - powinnaś się dziś rozpakować i może zrobić w końcu porządek w swojej szafie. Masz na pewno wiele niepotrzebnych ubrań.
Rachel już drugi raz podczas tego poranka, była zaskoczona zachowaniem swojej rodzicielki. Nie wiedziała co się działo, ale też nie zapytała, bo i tak zapewne nie uzyskałaby szczerej odpowiedzi. Tak więc po prostu wróciła do swojego pokoju.
Punktem kulminacyjnym tego dnia był moment w którym Rachel wracała spod prysznica do swojej sypilani i usłyszała z dołu wkurzony głos Bryca.
- Nie możesz tam teraz wrócić!
Zaciekawiona dziewczyna usiadła na dolnym schodku i zaczęła podsłuchiwać swoich opiekunów.
- Chcesz, żeby mnie zwolnili?! - jej mama brzmiała na równie wkurzoną co jej mąż.
- A ty chcesz, być podporządkowana Sama Wiesz Komu?! To kwestia czasu, aż będzie miał kontrolę nad Ministerstwem!
- Ktoś musi zarabiać! Twoje wszystkie mecze zostały odwołane!
- Mamy oszczędności. Całkiem spore.
- Jak myślisz na ile nam starczą, skoro kupujesz Rachel na święta nowe badyle do latania?! Z resztą nie po to ciężko harowałam przez cztery lata, by teraz wszystko stracić!
- Ty chyba nie zdajesz sobie sprawy z tego jak poważne zagrożenie na ciebie czyha! Praca to nie wszystko, Marisol! Masz jeszcze rodzinę, córkę, która potrzebuje twojej uwagi!
- Tak?! Będziesz mnie teraz pouczał jak mam wychowywać moją córkę?!
Tyle Rachel wystarczyło. Wróciła do swojego pokoju, trzasnęła drzwiami i opadła na swoje łóżko. Nie wiedziała jeszcze nigdy, żeby Bryce był tak zdenerwowany. Natomiast jej matkę widziała już w o wiele gorszym stanie, w wakacje pięć lat temu.
- Zdradzasz mnie z nią!
Dwunastoletnia Rachel usłyszała kolejną kłótnię. Z czasem do nich przywykła i starała się ich po prostu nie słuchać, jednak tym razem jej rodzice byli o wiele głośniej.
