Szesnastoletnia Rachel Harrison przeżywa właśnie najlepsze chwilę w życiu. Hogwart jest dla niej jak drugi dom. Czy ten rok przyniesie jej coś nowego? Może miłość? Chociaż dziewczyna świetnie się bawi nie może ignorować ważnych decyzji.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Następnego dnia, Rachel wraz z Jane wstały dość wcześnie i od razu poczuły ogromny głód, więc nie czekając na swoje współlokatorki postanowiły iść już na śniadanie.
Obie szły w dość dobrych nastrojach, rozmawiając o zbliżających się świętach bożonarodzeniowych.
Jednak Rachel od razu spoważniała, widząc że w ich stronę idzie Profesor Merrythought.
- Dzień dobry - powiedziały obie gryfonki, lecz jedna z nich o wiele mniej entuzjastycznie.
Harrison wręcz wyczekiwała, aż nauczycielka zacznie mówić, jak bardzo niedojrzała jest. Lecz ku jej zdziwieniu kobieta jedynie kiwnęła głową i minęła je bez słowa.
Zszkowana dziewczyna, nawet nie zauważyła gdy jej przyjaciółka podbieła do jednego z wielkich okien, które miały.
- Śnieg! Patrz, Rachel!
Brunetka, niczym pięcio latka podbiegła do Rachel, która nadal w osłupieniu, odprowadzała wzrokiem nauczycielkę i pociągnęła ją do szyby.
- No wreszcie - powiedziała radośnie blondynka, czując że entuzjazm przyjaciółki się jej udziela.
Kilkanaście minut później obie dziewczyny siedziały już najedzone i przegladały listy, które dosłownie chwilę wcześniej dostarczyły sowy.
- Panno Harrison.
Rachel usłyszała za sobą głos Profesora Slughorna, po czym obróciła się w jego stronę.
A co jeśli, on jeszcze nie powiedział profesor Merrythought i dlatego niczego nie świadoma, na mnie nie nakrzyczała?
- Tak, profesorze? - zapytała, zastanawiając się czy nie powinna może z góry go przeprosić za swoje zachowanie.
- Nie zdążyłem wczoraj oddać Panience różdżki - Horacy podał gryfonce magiczny patyk i uśmiechnął się szeroko.
- Już lepiej? Mam nadzieję, że głowa przestała boleć.
- Głowa?
Blondynka patrzyła zdezorientowana to na nauczyciela, to na siedzącego przy stole ślizgonów Jeremiego.
- Pan Walker przekazał mi, że od razu po wykonaniu swojego szlabaniu, udała się panienka do swojego dormitorium, jako że rozbolała panienkę głowa.
- Ah tak, już mi o wiele lepiej. Dziękuję, że profesor pyta - odparła jeszcze bardziej zaskoczona.
Chłopak mógł ją pogrążyć, a zamiast tego postanowił ją kryć.
- Nie, nie to ja dziękuję. Od dawna nie było u mnie takiego porządku
Dziewczyna jedynie się uśmiechnęła, a następnie swój wzrok skierowała ku ślizgonowi.
W co ty pogrywasz, Walker? W co?
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
