Szesnastoletnia Rachel Harrison przeżywa właśnie najlepsze chwilę w życiu. Hogwart jest dla niej jak drugi dom. Czy ten rok przyniesie jej coś nowego? Może miłość? Chociaż dziewczyna świetnie się bawi nie może ignorować ważnych decyzji.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Wieczorem w pokoju wspólnym, gryfoni świętowali swoje zwycięstwo. Wszyscy się dobrze bawili, wszyscy poza Rachel, która nadal wracała w myślach, do zdarzenia sprzed kilku godzin.
Z resztą nie tylko o tym myślała. Cały czas zastanawiała się nad zachowaniem Walkera.
- Rach pamiętaj, że jutro jest trening.
Z jej rozmyślań, wyrwał ją głos Jane, która w wyjątkowo wspaniałym humorze dosiadła się na kanapę.
- Ja raczej nie przyjdę. Potrzebuje trochę... Przerwy? Odpoczynku? Sama nie wiem.
Jane, której szeroki uśmiech zaczął powoli znikać, już chciała coś powiedzieć, gdy przerwał jej Peter.
- Jeśli boisz się, że znowu spadniesz to spokojnie, możemy zaprosić Jeremiego.
W salonie rozległ się śmiech. Jednak nie wszystkim spodobał się żart Petera. Jennifer doskonale zdawała sobie sprawę, że jej przyjaciółka jest jedną z lepszych graczy w drużynie i nie łatwo będzie ją zastąpić, natomiast Rachel była tak przytłoczona, że po prostu nie wytrzymała i wyszła z dormitorium bez słowa.
Postanowiła wyjść na błonia, lecz dopiero gdy wyszła z zamku zrozumiała, że nie wzięła ze sobą żadnego swetera czy bluzy. Zignorowała jednak zimny, listopadowy wiatr i usiadła na trawie, przyglądając się gwieździstemu niebu.
- Zimno ci? - zapytał Jeremy, który usiadł obok niej, co spowodowało u blondynki chwilowy strach.
I chodź odpowiedź, na jego pytanie była prosta, dziewczyna wcale nie zamierzała powiedzieć jej na głos. Zdziwił ją więc fakt, że po chwili poczuła na swoich ramionach jego płaszcz.
- Co ty? Nie chce.
- Oj daj spokój. Jest zimno, chyba nie chcesz być chora.
Gryfonka spojrzała na jego twarz, która nawet w ciemnościach wyglądała nienagannie. Ślizgon już drugi raz w ciągu tego dnia ją zadziwił i to pozytywnie.
- Dodatkowo nie masz teraz pretekstu, żeby odmówić mi wieczornego latania na miotle.
Rachel otworzyła szerzej oczy, a jej brwi wystrzeliły do góry.
- Niestety, muszę cię rozczarować. Jak na razie daruję sobie miotły i tym podobne.
- Chyba nie stchórzysz, tylko ze względu na dzisiejszy wypadek.
Jest i on. Wredny, napuszony i cyniczny Jeremy.
- To się nazywa szok pourazowy, Walker - syknęła dziewczyna i już chciała odejść, lecz ślizgon pociągnął ją za rękę, powodując że ponownie usiadła na trawie obok niego.
- Skoro nie chcesz polatać, to może chociaż razem, tu posiedzimy.
- O co ci chodzi?! Z dnia na dzień stajesz się dla mnie wyjątkowo miły. To jakiś zakład? Zaraz z krzaków wybiegną twoi koledzy i rzucą na mnie Avadę?
Kuzyn Jane, zaśmiał się krótko, lecz Rachel nadal została nie wzruszona.
- Bujną masz wyobraźnię, Harriosn. A co do moich kolegów, myślę że już dawno są w swoich łóżkach i opłakują dzisiejszą porażkę.
- To gdzie tu jest podstęp?
- Nie ma żadnego podstępu.
Dziewczyna, ponownie uniosła wzrok na jego twarz, z której próbowała wyczytać jakikolwiek podstęp. Lecz na próżno, chłopak wydawał się być szczery.
- Zgoda. Zostanę, ale nie na długo.
I o dziwo tematy do rozmów przychodziły im swobodnie. Jednak gryfonka nie była świadom, że wszystkiemu przyglądał się Remus, który wziąwszy jej sweter, wyszedł z dormitorium by ją dogonić...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
