Szesnastoletnia Rachel Harrison przeżywa właśnie najlepsze chwilę w życiu. Hogwart jest dla niej jak drugi dom. Czy ten rok przyniesie jej coś nowego? Może miłość? Chociaż dziewczyna świetnie się bawi nie może ignorować ważnych decyzji.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Już po kilku dniach, Rachel szła schodami w stronę Wielkiej Sali tuż po przyjeździe do Hogwartu, słuchając Jane, która opowiadała jej o swoim rodzinnym wyjeździe na narty.
Blondynka z zaciekawieniem słuchała swojej przyjaciółki, dopóki nie usłyszała zza rogu swojego nazwiska, a po chwili nie ujrzała Jeremiego dyskretnie do niej machającego.
- Ale myślę, że gdybyśmy zostali tam jeszcze z dwa dni, bym już to opanowała do perfekcji. Narty tylko wydają się takie skomplikowane, ale na pewno nie są. W końcu wymyślili je mugole, nie?
- Tak, Jane. A teraz wybacz, muszę iść do łazienki.
- Widzimy się w takim razie na sali.
Rachel jedynie kiwnęła głową i minęła tłum uczniów, po czym podeszła w miejsce gdzie widziała przed chwilą ślizgona.
- Walker? - zapytała unosząc jedną brew do góry, gdy stanęła na przeciwko niego.
- Harrison.
Oboje spoglądali na siebie, czując w sobie dziwne napięcie, które w końcu przerwał Jeremy.
- Wiem, że jest już po świętach, ale mam coś dla ciebie.
Chłopak wyjął zza pleców, starannie opanowany prezent i wręczył go zszokowanej gryfonce.
- Otwórz - nakazał, a dziewczyna od razu rozwiązała srebrną wstążkę oraz rozerwała ciemnozielony papier.
- Baśnie Barda Beedle'a? Pamiętałeś.
- Jeden z pierwszych egzemplarzy, przełożony z run.
Kąciki ust Rachel powędrowały ku górze, a jej nową książkę od razu do siebie przytuliła, tak jak by ktoś miał jej ją zaraz zabrać.
- Muszę się przyznać, że za nim ją zapakowałem, pozwoliłem sobie na przeczytanie kilku stron. Może kilkunastu.
- I jak?
- Chyba najbardziej podobała mi się ta o fontannie...
- Fontanna szczęśliwego losu? - zapytała, a raczej stwierdziła Rachel, jako że doskonale znała tę baśń, bo była to jej ulubiona.
- Dokładnie.
Oboje się zaśmieli, chodź nawet nie wiedzieli czemu, a następnie nastąpiła kilku sekundowa cisza, podczas której Rachel zrozumiała, że gwar związany z rozmowami uczniów ucichł, więc wszyscy musieli być już w Wielkiej Sali.
- Chyba powinniśmy już iść... - blondynka wskazała na ogromne drzwi, a Jeremy przytaknął.
- No to do zobaczenia. I... I dziękuję za prezent.
- Nie ma sprawy.
Gryfonka ostatni raz posłała mu uśmiech, po czym zniknęła za drzewami Wielkiej Sali. Zajęła miejsce pomiędzy Jane, a Jamesem, lecz nim zdążyła cokolwiek nałożyć na talerz, zawiesiła wzrok na Jeremim, który również właśnie zasiadał przy swoim stole. Nadal nie oswoiła się z myślą, że ślizgon jest dla niej miły. Ba, nawet nie wiedziała czy powinna.
- Ziemniaczka? Są wyśmienite.
Z transu wyrwał ją dopiero głos Pottera, który przysunął jej miskę z pieczonymi ziemniakami pod nos.
- Poproszę.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
