Szesnastoletnia Rachel Harrison przeżywa właśnie najlepsze chwilę w życiu. Hogwart jest dla niej jak drugi dom. Czy ten rok przyniesie jej coś nowego? Może miłość? Chociaż dziewczyna świetnie się bawi nie może ignorować ważnych decyzji.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
- On to zrobił dla ciebie, Lily - oznajmiła Marlena, gdy dormitorium siedmiorocznych Gryfonek zamieniło się w pokój zwierzeń.
- Wcale go nie prosiłam o kwiaty z Zakazanego Lasu - fuknęła rudowłosa - Sam jest sobie winien tego szlabanu.
- Widać, że się stara - stwierdziła Jane, która zerknęła na chwilę znad swojego eseju na Obronę przed Czarną Magią.
- I ewidentnie wydoroślał - dodała Marlena - Sam Dumbledore to zauważył i zaufał mu, przydzielając mu funkcję prefekta naczelnego.
- Nie zapominaj, że to on najbardziej cię wspierał, gdy chciałaś stąd wyjechać dla dobra swojej rodziny... - Jane ponownie przerwała pisanie swojej pracy.
- I nadal nie jestem pewna czy dobrze postąpiłam, zostając tu - westchnęła Lily, przez co spotkała się z dwoma parami zmrużonych oczu - Dobra, już dobra... Przyznaję, że zachował się wtedy bardzo miło i dostrzegłam w nim dobrego chłopaka, którego wcześniej nie byłam w stanie odnaleźć, przez te jego cwaniakie zachowanie i gnębienie Severusa... I może... może mi się troszeczkę podoba.
Nie minęła chwila, a zarówno Marlena jak i Jane wskoczyły na łóżko zalanej rumieńcami Lily, chichocąc i powtarzając ,,wiedziałam". Jednak w pokoju była również Rachel, która odizolowana leżała na swoim łóżku z zasuniętymi zasłonami. Postanowiła poczytać książkę, chodź wcale nie mogła się na tym skupić, więc wodziła jedynie wzrokiem po stronach lektury, myślami będąc ciągle z Remusem.
- Kto mu dziś pomoże? - to pytanie ciągle chodziło jej po głowie.
W końcu postanowiła zrobić, coś czego Remus stanowczo jej zabronił, ale dla niej w tej chwili się to wcale nie liczyło.
- Muszę coś pilnie załatwić - oznajmiła, lekko zdezorientowanym przyjaciółką i w pośpiechu włożyła do torby swoją książkę oraz koc, po czym wybiegła z sypialni.
Blondynka domyśliła się, że Remus już wyszedł z sypialni więc nie tracąc czasu wyszła na korytarz, gdzie przeszła kawałek i ku jej uldze dostrzegła chłopaka idącego powolnym krokiem.
- Remusie! - zawołała, na co Gryfon się zatrzymał i odwrócił w jej stronę.
- Rachel? Co ty tu robisz? - zapytał przyciszonym głosem, chodź domyślał się jaką odpowiedź uzyska.
- Jestem w zastępstwie za chłopaków - uśmiechnęła się, chodź widząc bladą twarz Remusa oraz jego podkrążone oczy, od razu spoważniała.
- Nie... Nie ma mowy! - Lupin od razu zaprzeczył, czując w sobie nasilający się niepokój - Obiecałaś się w to nie pakować!
- Wiem, dlatego odprowadzę cię tylko pod Bijącą Wierzbe - Rachel położyła dłoń na jego gorącym policzku - Nic mi się nie stanie... Tylko do tunelu.
