Szesnastoletnia Rachel Harrison przeżywa właśnie najlepsze chwilę w życiu. Hogwart jest dla niej jak drugi dom. Czy ten rok przyniesie jej coś nowego? Może miłość? Chociaż dziewczyna świetnie się bawi nie może ignorować ważnych decyzji.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Dom dziadków Rachel położony był nad jeziorem, otoczonym szkockimi górami. Jej dziadkowie specjalnie umiejscowili go w takim miejscu, z dala od cywilizacji (najbliższe miasteczko znajdowało się za sporym wzgórzem) gdyż na stare lata pragnęli ciszy i spokoju. Rachel uznała, że owe warunki będą idealne dla przypadłości Remusa.
Dom był całkiem mały, jednak w zupełności wystarczający dla dwóch osób. Ogród wokół niego też nie był zbyt okazały, ale jezioro wszystko wynagradzało. Ściany zdobiły drewniane deski, a również drewniany, niewielki taras idealny był na odpoczynek w letnie wieczory.
– No i jak, podoba ci się? – zapytała Rachel, kiedy pod koniec sierpnia pokazywała Remusowi ich nowy dom.
– Pięknie tutaj... – przyznał rozglądając się cały czas po okolicy, nadal nie wierząc w swoje szczęście.
– Chodź zobaczysz środek – powiedziała z szerokim uśmiechem i biorąc swojego chłopaka za rękę, otworzyła drzwi.
Oboje weszli do środka, lewitując bagaże. Od razu znaleźli się w dość przestronnej kuchni połączonej z jadalnią, gdzie stał szczecioosobowy stół z jasnego drewna. Gdy szło się dalej, po prawej znajdowały się schody prowadzące na piętro wyżej, a na przeciwko drzwi, za którymi znajdowała się toaleta.
– Tu jest toaleta – stwierdziła Rachel, a Remus któremu już dawno odjęło mowę, kiwnął jedynie głową – A tam salon – dodała wchodząc w głąb domu.
Oczom Lupina ukazało się bardzo przytulne pomieszczenie. Na środku stała czarna skórzana kanapa, a na przeciwko spory kominek, naturalnie podłączony do sieci Fiuu. Przy ścianie stały trzy regały z książkami i mały kredens, a po prawej stronie było wyjście na taras. Jednak to ogromne okno z pięknym widokiem na jezioro i góry, posiadające szeroki parapet obity materiałem, by można na nim usiąść, robiło na Remusie największe wyrażenie.
– Jak tu przytulnie – wydusił w końcu, wyglądając przez okno, na co Rachel przytaknęła.
– Przed nami jeszcze góra, idziemy?
I nie czekając na odpowiedź zaczęła weszła na piętro, a za nią Remus. Korytarzyk, na który wchodziło się po schodach, był dość wąski. Na jego końcu znajdowało się kolejne okno, tym razem z widokiem jedynie na góry. Po prawej znajdowało się dwoje zamkniętych drzwi, a po lewej jedne.
– Tu jest łazienka i pierwsza, gościnna sypialnia – wskazała na prawo – A to nasza – wskazała na lewo, i otworzyła drzwi.
Było to najjaśniejsze pomieszczenie w domu, z kolejnymi ogromnymi oknami i parapetami, na których można było usiąść. Ściany w przeciwieństwie do tych w innych pokojach nie były drewniane, a beżowe, i podłoga była wyłożona jasno brązową wykładziną. Łóżko było naprawdę spore, a poza nim stała szafa sięgająca sufitu, z jasnego drewna oraz w tym samym stylu komoda i biurko.
– Witaj w domu, Remusie – szepnęła Rachel, z trudem powstrzymując łzy wzruszenia, podobnie jak Remus.
– Nadal nie mogę uwierzyć, że jestem tutaj, razem z tobą... Że razem zamieszkamy.
– To lepiej w to uwierz – zaśmiała się blondynka i zarzuciła mu na szyje ręce – Kocham cię, wiesz?
– Chyba... Chyba tak. I ja też cię kocham.
Zapadła cisza, a już po chwili Rachel ujęła jego twarz dłońmi, następnie całując go coraz zachłanniej, kompletnie nie spodziewając się, że Remus odwzajemni to z równie dużym zaangażowaniem. Kilka chwil później już oboje opadli swobodnie na ich nowe łóżko, a ręce chłopaka wylądowały pod jej bluzką, błądząc po jej nagich plecach. Dopiero gdy natrafił na zapięcie od jej stanika, zatrzymał się i odsunął, ciężko dysząc.
– Napewno tego chcesz? – zapytał, czując że serce wali mu jak młot.
– Tak – odpowiedziała bez zastanowienia, przez co jej policzki zalały się jeszcze większym rumieńcem (o ile było to w tamtej chwili możliwe) – Ale jeśli nie jesteś gotowy...
– Nie – przerwał jej – To znaczy jestem, ale chce się upewnić, że tego właśnie chcesz.
– Chce – odparła Rachel, przyciągając chłopaka za sweter, i ponownie łącząc ich usta.
Minęła jednak kolejna chwila, a blondynka została już prawie bez koszulki, gdy Remus ponownie się zatrzymał i trochę odsunął.
– Gdybyś chciała przerwać...
– Wątpię żebym chciała.
– Ale jeśli będzie bolało, to powiedz, dobrze? – zapytał troskliwie – Nie chce ci zrobić krzywdy, i...
Z ust Rachel wydobyło się głośne westchnienie.
– Remusie, ufam ci i chce to z tobą zrobić – zapewniła go, a zanim chłopak zdążył cokolwiek odpowiedzieć jej usta wyładowały na jego.
Tym razem jednak Lupin wcale nie przerwał. Był pewny, że i on i ona tego właśnie chcą, więc zamiast gadać, zaczął działać...
🍫🍫🍫
Następnego dnia wieczorem w ich nowym domu pojawili się wszyscy ich przyjaciele,(poza Peterem, który z jakiegoś powodu nie mógł się pojawić) by świętować ich przeprowadzkę.
Rachel przygotowała uroczystą kolację, którą podała na tarasie, z pięknym widokiem. I w taki oto sposób siódemka przyjaciół siedziała przy stole jedząc, śmiejąc się i na chwilę zapominając o wojnie czy Zakonie Feniksa.
– Dobra, dobra – zawołał nagle James, podnosząc się z krzesła, i stukając łyżeczką o kieliszek z winem, na tyle mocno, że Rachel wyrwała mu go z ręki
– My tu gadu gadu o pierdołach, a ja z Lily mamy dla was wieści!
Wszyscy spojrzeli na pare, z wyraźnym zainteresowaniem.
– No więc? – pośpieszył ich Syriusz – O co chodzi?
– Ja i James... – zaczęła Lily, również wstając z krzesła, a Potter objął ją w tali – Ja i James się zaręczyliśmy!
– Chcemy wziąć ślub jeszcze tej jesieni! – dodał James.
Wszyscy nadal patrzyli się w stronę pary, analizując ich słowa w głowach.
– Co wy gadacie?! – krzyknął podekscytowany Syriusz, trącając (na szczęście pustą już) butelkę wina, i budząc tym samym swoich przyjaciół z chwili zadumy.
– To wspaniale! – zawołała Jane, klaszcząc radośnie w dłonie.
– Jeju, gratulacje – Rachel objęła ramieniem stojącego obok niej Jamesa, mierzwiąc mu i tak już rozwalone włosy – Tak się cieszę!
– Pijemy za zdrowie prawie młodej pary! – Marlena wzniosła swój kieliszek z winem. Jednak nim ktokolwiek zdołał upić chodź łyk, Syriusz opróżnił swój trunek jednym duszkiem, przez co zaczął się krztusić, a Remus z miną rozczarowanej matki, rzucił mu się na pomoc.
Był to jeden z szczęśliwszych momentów dla całej ich grupy. Bowiem zrozumieli, że mimo iż Voldemort jest u szczytu potęgi, oni mieli siebie. A to wystarczyło im, by cieszyć się każdym kolejnym dniem...
