Pleasing The Mischievous Boss [UNEDITED]

Thirty six

Alex

"Sad to say, yes I am." he grinned mischievously while walking towards my direction. I want to move but the rope straining me. I'm sitting on a wooden chair and my hands and feet were tied tightly. Kainis.

Buti hindi nila tinali yung banda sa tyan ko, kawawa naman ang baby ko pag nagkataon. Bakit ba kasi nangyayari saamin 'to.

Umupo siya sa tapat ko at binigyan ako ng blangkong emosyon. Galit ako, galit na galit. Sa sobrang galit ay umiiyak na ako dahil nag halo-halo na ang emosyon ko lalo na yung takot.

So nagsimula ang lahat ng ito dahil sa mga magulang nila Mom? Pwes pag-uusapan namin yan. Tinigil ko muna ang pag-iyak ko.

"Wala kaming ginagawang masama ng pamilya ko!" bulyaw ko. Nagulat siya sa sinabi ko, nakaawang ang bibig niya at nanlaki ang mata. Biglang napuno ng galit ang mg mata niya pero hindi ako nagpatinag. Sinamaan ko siya ng tingin.

"Wala?! Wala?! How about your freaking mother? Huh? She's the cause why my mother commit suicide!"

"Walang ginawa ang mom ko sa mama mo, tanga! Kasalanan ba ng nanay ko na maganda siya at obsess na obsess ang tatay mo sa kaniya?!" Sumigaw ako kahit pumipiyok na ako. Wala siyang karapatan na tawagin ng ganyan ang nanay ko. Sumosobra na siya.

"Boss." tanong ng isa. Tumango si Henry. "Yeah, I'll call you for now get out here." seryosong bumalik ang tingin niya saakin.

Isa isang umalis ang mga tauhan niya. Kumuha naman ng wooden chair si Henry at magkatapat na kami. Umupo siya at nag cross arm siya at nag dekwatro. Parehas kaming nakatingin sa isa't isa ng matalim.

"You know what, my mother loves my dad. He was the one who told me that, and he felt sorry because he can't feel the same way because of your mother. My father still in love to your Mom, Alex. My mother is different from your mother. My mom is active and your mother is smart yet so spoiled brat. I'd rather choose the active and kind one rather the bitchy smart. Why the fuck my dad loves your mom that much?" patuloy ko lang siyang pinapakinggan at hindi ko maintindihan ang emosyon niya dahil halo-halo ito.

"Loko ka, huwag mong pinagsasalitaan ang nanay ko ng ganiyan!" Bulyaw ko at matalim siyang tinitignan. Pero mukhang lumabas lang sa kanibang tenga ang mga sinabi ko sa kaniya.

"...And when I met you and your family, I felt so disgust when we're still young."

"Young? You mean we met?"

"Yes we did, when we're still young but I guess you can't remember me. That was long ago." galit parin ang namomoo sa kaniya. "I don't have any idea why my dad still into your family... Oh I get it! He wants your mother." He laughed sarcatically.

Gusto parin ng hayup na 'yun ang Nanay ko? Ganun siya ka-obsess sa nanay ko? Buti na lang hindi niya pinili yung lalaking yun, walang hiyang Henry! dalawang henry! Pero hindi na namin kasalanan yun. Kasalanan na ng tatay niya yun.

"Labas na kami ng pamilya ko at hindi kasalanan ng nanay ko ang pagkamatay ng nanay mo!"

"shut up!" napabuntong hininga ako.

Kahit kailan, hindi niya ako maiintindihan kung hindi siya handang makinig, mag-unawa at kung puro galit na lang ang nasa puso niya.

"Bakit?" malungkot na bulong ko at nakatingin deretso sa mata niya. Naging mahinahon ang mukha niya. "Akala ko kaibigan kita."

Umiwas siya ng tingin. Nabalot ng katahimik ang buong silid, dalawang minuto akong nakatingin sa kaniya at siya naman ay nasa ibang dereksyon ang tingin. Walang nagsalita.