Sorry okuyucular biraz geç geldi. Ama lanet ilham bir türlü gelmedi :(( Halada gelmedi ama neyse :/ Bu bölüm pek içime sinmedi ama neyse ://
İyi okumalar xx
Ay, karanlık odayı aydınlatırken. Aralık pencereden yıldızları süzüyordum. Hala nerede olduğumdan habersiz yıldızları gözlüyorum. Düşününce aslında o kadar yanlız değilim. Benimle beraber olan ay ve yıldızlar var.
"Herkes kendini bişey sanmaya başladı."
Gözlerim odaya havalı bir giriş yapan Jorge'ye kaydı.Sadece birkaç saniye. Sonra yeniden gözlerim yıldızlarla buluştu. Onun bana anlatması lazımdı. Benim ona anlatmam değil. Onunla konuşmamam lazımdı. Sessiz tedavi uygulamalıyım.
"Sen neden orada oturuyorsun ?"
Bana neden böyle davranıyordu ? Benim suçum neydi ?
"Benden ne istiyorsunuz ?"
Sesim öyle titrek ve kırılgan çıkmıştıki ben bile kendime acımaya başlamıştım.
"Ne istiyorsun. Ruggero ve onun sürtük arkadaşı artık yok !"
Evet, farkındaydım. Felićete'nin çığılıkları odada yankılanıyordu. Kim farkedemezdiki ?
"Bana ne y-yapacaksın ?"
3 büyük adım atarak yanıma ulaştı. Ellerini omuzlarıma koyarak onları olağanüustü bir biçimde sıktı.Oranın moraracağından kesinlikle emindim.
"Seni burada öldürebilir ve intikamımı alabilirim."
Sonra anında geri kollarını çekti.Ve başını umutsuzlukla geri eğdi.
"Ama kimse kalmadı çevremde."
Derin bir nefes aldı ve düşmüş suratını anında ciddileştirerek bana döndü.
"Ama bu umrumda değil ."
Yüzümü ondan uzak tarafa çevirerek tozlu cama çevirdim. Ve ona bakmaya başladım.
"Sen neden kendi görüntüne bakıyorsun ?"
"Ben kendi görüntüme bakmıyorum. Kimse aynaya baktığında kendi görüntüsünü göremez. Onun yerine Olmak istediğimiz kişiyi görürüz. Maskelerimiz aynada daha net görünür."
Bunları ona dönmeden söylemiştim. Artık umrumda değildi. Yaşamak için tek bir sebebim kalmamıştı. Öte yandan yaşamın ve evrenin mıknatısı beni yaşamam için adeta zorluyordu. Güçlü olmam gerektiğini söylüyordu.
Bildiğim tek şey vardı.
Kaçacaktım.
