Siyah

5-EV

Göz kapaklarımı açamıyordum. Gerçekten açamıyordum.Sanki birbirine yapışmış gibiydi.
Parmaklarımla açmayı deneyecektim ama malesef onları da hareket ettiremiyordum.Veya ettirmek
istemiyordum.Hatta hiçbir şey yapmak istemiyordum.Neden diye sorarsanız her şey yorgun olmamdan kaynaklanıyordu.Hem fiziksel hem ruhsal bir çöküş içerisindeydim.Olanlar bütün dengemi bozmuştu.

Bir dakika!

Ben neredeydim?

Gözlerimi bir anda açtım.Demek ki isteyince açabiliyormuşum. Yatağımdaydım.Evet evet yanlış duymadınız.Tam olarak yumuşacık yatağımda yatıyordum.Peki ben buraya nasıl gelmiştim?Zehir gibi olan hafızamı yokladığımda en son bayıldığımı ve Mete'nin beni tuttuğunu hatırlıyordum.

Allahın belası Mete!

Psikopat manyak!

Keşke tutmasaymış beni.Zahmet olmuştur ona.Bütün bokları ye,gel sürükle beni,işkence et,sonra beni evime getir!Yemin ederim bu çocuk sorunluydu.Adını bile duyunca kaşlarım refleks olarak çatılıyordu.Ondan nefret ediyordum.Hem de kimseden etmediğim kadar.Peki ondan korkuyor muydum?Pek sanmıyorum.Yapabileceklerinin sınırının ne kadar geniş olduğunu anladım ama bu saatten sonra nefretim ondan korkmamı engellerdi.
Egosunu tatmin etmek için insanlara böyle saçma sapan şeyler yapma hakkını ona kimse vermiyordu.
Resmen zorbalık yapıyordu insanlara.Bu zamana kadar herkes ona boyun eğmiş olabilirdi ama herkes aynı karaktere sahip değildir.Ben de herkes gibi değilim!Hani ondan uzak duracağım demiştim ya artık geleceği varsa göreceği de var.İlkokul bir laflarını da söyledeğime göre baya sinirli olmalıyım!

Ben ondan sadece yardım istemiştim.
Hem kaba bir biçimde de söylememiştim.Tamam aramızdaki ilişki pek iyi olmayabilir.Hatta aramızda uzaktan yakından bir ilişki olduğunu da sanmıyordum ama her şeyden önce orada ondan yardım isteyen bir insan vardı.Cevap vermeden umursamaz biçimde arkasını dönüp gitmesi beni gerçekten çok sinirlendirmişti.En nefret ettiğim şeylerden biri umursamazlık.Ben biriyle konuşuyorsam o kişinin beni umursamaması beni çok sinirlendirirdi.Bu yüzden ona şerefsiz demiştim.Dediklerimin hâlâ arkasındaydım.Sonra beni sürüklemesi gururuma çok dokundu.
Tüm gücümü kullanmıştım ama başaramamıştım beni bırakmasını.Normalde güçsüz değilimdir ama onun o lanet olası kasları benimkilerden daha güçlüydü.Umarım onlar erirdi ve yağa dönüşürdü.Tek isteğim buydu.

Bundan sonra ne yapacağımı bilmiyordum.Tüm bu yaptıkları kendimi ezik gibi hissetmemi sağlamıştı.Böyle hissetmekte haklıydım çünkü beni ezmişti.Beni ve gururumu.Ben bazı şeylere çok takardım.Saatler hatta günler boyu düşünürdüm ve kendimde bir şeyler yapacak güç bulamazdım.Moralim bozulurdu.Düşünerek geçirdiğim tüm zamanımı çözüm yolu bulmak için harcardım.Şuan tam bu durumun içindeydim.Moralim çok bozulmuştu.
Kendimi çok garip hissediyordum.
Nasıl hissettiğimi açıklayacak bir kelime yoktu.Hatta anlatamıyordum bile.Sadece kötü hissediyordum kendimi.

Düşünmek beni susatmıştı.
Düşününce susayan türümün tek örneği bendim.Mutfağa inip su içecektim.Aşağı kata inmek için yataktan destek alarak ayağa kalktım.Neyse ki bu aralar annemin işleri yoğun olduğu için pek evde yoktu.Eğer olsaydı ağzıma sıçardı ve ona baştan anlatmadığım için üzülürdü.Ama anlatınca da endişeleniyordu.İnsanların benim için endişelenmesinden hoşlanmıyordum.Kendi başımın çaresine bakabilirdim.

Yavaş yavaş adım atmaya başlamıştım ki ayağımın okuldaki kadar acımadığını hissettim.Ayak bileğime dikkatlice baktım.Üstüne krem sürülmüştü herhalde çünkü parlıyordu ve yağlıydı.Bunu da o yapmıştı.Allah razı olsun ya!Ne düşünceli biri!Resmen iyilik meleği!
Kesinlikle bu çocukta çoklu kişilik bozukluğu vardı.Ben teşhisi koydum.Gitsin tedavi olsun allahın psikopatı!Şuan çok sinir olmuştum.
Şuan gidip onu dövmek istiyordum.
İntikam istiyordum ama elimden gelen bir şey yoktu şuanlık.Sadece şuanlık.Elbet zamanı gelecekti.