DEMİRHAN

"Özür dilerim anne."

Ben geldiiiiim👋👋🐼🐼
Bölümü yazarken biraz zorlandığımı itiraf etmeliyim. Uzun bir süre bekledim o ruh haline bürünmek için. En sonunda annemle tartıştığımız bir anda yazdım benim için yazması zor olan sahneyi. Biraz ağlamış da olabilirim tabi o esnada. Umarım bu duygu geçişi sizde de gerçekleşir ve o ruh halini size çok güzel betimlemiş olurum. Umarım duyumsadıklarımı duyumsatabilirim... 

Bir de bölümün eğlenceli olduğunu düşündüğüm bir kısmında çok büyük bir sorun yaşadım. Nerdeyse bin kelimelik bir yazı yazmıştım bahsettiğim eğlenceli kısımla ilgili ama malesef  kaydedilmeden silinmesine sebep oldu. Ne yaptıysam yazdıklarımı geri getiremedim. Umarım ikinci denememde, ilk halinde alacağınızı düşündüğüm zevki alırsınız. Keyifli okumalar canlar....

Uçak Adnan Menderes Havalimanı'na iniş yaptığında kemerimi çözüp Zeyrek'in uzattığı elini tuttum. Uyuşan bacaklarım yavaş yavaş kendine gelirken uçaktan indik. İzmir'in temiz havası yüzüme çarparken yüzümde küçük bir tebessüm oluştu. Tahmin ettiğim gibi hava bulutluydu ve yağmur yağacak gibi duruyordu.

Havaalanından çıktığımızda camları siyah filmle kaplı üç Audi bizi bekliyordu. Ben Zeyrek ve Devrim bir arabaya binerken geri kalan korumalar diğer arabalara binmişti. Zeyrek kolunu belime dolayıp beni kendine çekerken başımı göğsüne yaslayıp özlediğim İzmir'i gözlerimle taradım. Bu güzel şehir bana hüzündü. Buraya geldiğimde içim hep yanardı ama bu sefer farklıydı. Yanımda tüm hüznümü giderip bana neşe kaynağı olacak canım adam vardı. Aklıma gelen şeyle başımı göğsünden kaldırıp "Otelde mi kalacağız?" diye sordum. Umarım otelde kalmazdık çünkü ben hiç sevmezdim otelleri. Anlamadığım bir şekilde bir antipati duyardım otellere karşı. Bana çok samimiyetsiz ve yapmacık gelirdi. En güzeli evdi. Ev gibisi yoktu.

"Yok güzelim, buradaki evimde kalacağız."

"Senin burada evin mi var?"

"Sayende geçen sefer geldiğinde bir evim oldu burada." deyince kıkırdadım.

"Çok şanslısın, İzmir gibi bir yerde evin olması büyük ayrıcalık."

"Geç sen dalganı geç ben sana bunun hesabını sormasını bilirim." derken kulağıma yaklaşıp kısık sesle fısıldamıştı. Kulağıma çarpan ılık nefesi tenimi gıdıklarken söyledikleri birazcık korkmama sebep olmuştu. Boğazımı temizleyip bir şey demeden denizi izledim. Aralık camdan tuz kokusu burnuma doluşurken burayı ne kadar özlediğimi bir kez daha iliklerime kadar hissettim.

Kısa bir yolculuğun ardından merkezden çok uzak olmayan iki katlı bir villanın önünde durduk. Arabadan inip eve doğru yürürken yanıma gelen Zeyrek'in elini kavramıştım. Gerçekten güzel bir evdi. İstanbul'daki kadar olmasa da evin etrafı yine duvarlarla çevriliydi. Denize yakın olan ev eminim ki çok güzel bir manzaraya sahiptir. Yeni budanan ağaçlar ve biçilen çimler göze çarparken çok güzel bir bahçesinin olduğuna kanaat getirdim.

Bahçeyi izlemeye dalmışken Zeyrek'in çeiştirmesiyle eve doğru ilerledim. Çekiştirmesinin sebebi çiselemeye başlayan yağmurdu. İki basamak olan merdiveni çıkıp kapının önüne gelince kapı içeriden açıldı. Siyah beyaz giyimli bir çalışan bizi karşılarken kapıyı ardına kadar açıp "Hoşgeldiniz efendim." diye konuştu saygıyla. Başımla genç kadını selamlayıp içeri geçtim. Soğuk biriydi ne yapabilirim? Soğuk insanlara karşı istesem de sıcak davranamıyordum.

Paltolarımızı kadın alırken Zeyrek'in yönlendirmesiyle salona geçtik. Boydan boya camla kaplı odanın arka bahçesi de ön bahçesi gibi muhteşemdi. Deniz buradan tam olarak gözükmüyordu ama eminim üst kattan gözüküyordur. Gri ve beyaz ağırlıklı döşenmiş odanın koyu renk koltuklarına geçtiğimizde kapıda bizi karşılayan kadın gelip "Bir şey alır mıydınız efendim?" diye sordu. Zeyrek düşünceli bir şekilde başını iki yana sallarken "Şimdilik bir şey yok, öğlen yemeğini burada yemeyeceğiz. Ama akşama yemek hazır olsun." deyince kadın onaylayıp odadan çıktı. Zeyrek elini omzuma atıp beni kendine çekince kadının arkasından bakan bakışlarımı ona çevirdim. Saçlarımın üstünü öptükten sonra "Söyle bakalım şimdi, neden Yaman gelmesin dedin?" dedi otoriter sesiyle.