Love Is Greater Than Any Spell

LIII: Lost affection

-Rainier's POV-

Nagkaroon ng program ngayon ang school which stars the students' pets. Dahil wala akong dalang pet hanggang bleachers lamang ako. Wala na si Harmon sa pangangalaga ko magmula noong iniwan ko ang grupo para kay Sara sapilitang kinuha si Harmon mula sa akin at ibinigay kay Luserina. Nagbabakasakali akong sana alagaan niya si Harmon. Huwag sana niyang ibuhos ang lahat ng nararamdaman niyang galit o sama ng loob sa akin kay Harmon.

Kataka-taka wala si Harmon? Hindi kaya pati siya dinamay nila sa situwasyon ko at ng grupo?

I was thinking of possible reasons when I heard the conversation of the two girls seated in front of me. They were obviously making their voices loud and clear to make me hear that Harmon is sick right now and because of that Luserina is unable to perform at the program.

Dahil sa isang desisyong pinandigan ko nawala na ang lahat sa akin. Ang mga kaibigan ko pati na din ang alaga ko. Hindi ko naisip ang magiging kinalabasan ng desisyon ko nung araw na yun.

Kailangan kong pumunta ngayon kila Luserina para makita si Harmon.

Alam kong hindi ako papapasukin sa harapan dahil malamang nasabihan na ni Luserina ang mga guards na huwag akong papasukin. 'Yung wall naman na kadalasan kong akyatin may mga grills na. Papaano na ako palihim na makakapasok sa bahay ni Luserina?

Nagisip ako ng mabuti. Naglalakad ako back and forth nang bigla kong natanaw ang isang nakabukas na sliding door. Maari ko itong pasukan sapagkat may isang puno sa labas na ang sanga ay umaabot hanggang sa terrace kung nasaan 'yung nakabukas na sliding door. 

Nagawa kong pumuslit doon sa terrace. Hindi ko inaasahang doon sa kwartong papasukan ko makikita ko roon ang hinahanap ko. Nadatnan ko doon si Harmon at si Luserina. Abala si Luserina sa pagkukuwento habang pinapakain si Harmon kaya 'di niya ako napansin. I tried to avoid any extra movements that will make a sound so that Luserina won't notice my presence.

Hindi ko maipaliwanag ang tuwang nadarama ko nang makitang pinapakain ni Luserina si Harmon kasama si Melody. Alagang-alaga niya talaga siya kahit na ang nagmamay-ari sa kanya ay yung taong nanakit sa kanya.

After seeing that Harmon is alright my eyes shifted to Luserina. I couldn't help but gaze at her for her beauty and inner kindness. Even though Harmon could serve as the reminder of me and what I did to her still, she took care of him and didn't even attended the program to do so.

-Sarasienne's POV-

I am eating at a outdoor cafe outside the school. Rainier seems to not respond to my text. I got frustrated and placed my cellphone at my bag. The table I was seating was near the counter so I left my bag at the table and went to order.

It didn't take long for me to place an order. I checked my bag to see if Rainier has responded to me but I couldn't find my cellphone inside. Someone got it!

I looked around and saw Milich. I stood up and went to him.

"Hoy Milich! Kinuha mo ba yung cellphone ko?"

Milich calmly looked at me and responded.

"Sara there is a saying that leaving a bag open is bad luck. Tignan mo nanakaw na cellphone mo! 'Yan ang patunay!"

"Sinungaling! Hinihigantihan mo lamang ako!"

"Huwag mo nga ako pagbintangan? Alam mo Sara, karma na siguro iyan. Nagnakaw ka ng pag-aari ng iba kaya ninanakawan ka rin ng karma ng pag-aari mo." he sarcastically said to me.

"Aba 'wag mo nga ako madaan-daan sa mga hugot mo. Magkaiba ang ninakaw sa binawi."

Wala kang alam Milich. Wala kang alam kung gaano kasakit nang malaman kong nakalimutan ako ni Frey at ang nagpalimot pa sa kanya ay ang kinikilala kong ina. Ni hindi mo nga alam na si Frey na ikwinekwento ko sa'yo noon at si Rainier ay iisa. Kung ako lang sana ang pinapanigan mo ngayon at hindi si Luserina hindi sana kita trinatrato ng ganito pero hindi, isa ka sa mga taong nanakit sa akin.