Chances To Say I Still Love You #wattys2019

Kabanata XXVII

Nakauwi na kami sa bahay ng mga anak ko galing sa bahay nina Mama. It's been several weeks passed after I encountered Heaven and up until now, she's nowhere to be found. Of course nababahala rin ako kasi hindi ko alam ang takbo ng utak niya. 

"Line?" tawag ko sa kasamahan ko sa work na magkaharap lang kami ng desk. 

"Napansin ko, ilang araw ng hindi pumapasok si Nikko. Alam mo ba kung nasaan siya?" tanong ko sa kanya. She's also a Filipino na dito na namamalagi at balita ko ikakasal na siya. 

She scratched her head while thinking.

"Hindi po e. Soryy." pag-uumanhin niya. 

"It's okay." sabi ko. Kinuha ko sa bag ang cellphone ko at tinawagan si Nikko. 

Ilang segundo ito nagring bago sinagot.

"Nikko where are you? I'm so worried about you!" mabilis na sabi ko. Pero babae ang sumagot at basi sa boses nito ay nasa mid 50s na siya.

Sorry, this is not Nikko iha. It's his mother. Nikko's lying in hospital bed right now. His suffering from c-cancer. 

Malumanay na sabi nito at narinig ko pa ang mahinang paghikbi niya sa kabilang linya. I was totally shocked after hearing what she had said. I almost drop my tears kasi hindi ko man lang namalayan na may pinagdadaanan siya. Why Nikko?

"Tita, si Mayang po ito. Saang hospital po ba kayo?" tanong ko. 

Sa Ramsay Healtcare iha. Room 301.

"Sige Tita. I'll be there in a minute." saad ko sabay end ng call.

Hindi naman siya malayo sa opisina ko. It takes 15 minutes by car lang naman. Habang papunta akong hospital dumaan muna ako sa fruit stand at flower shop para bumili ng prutas at bulaklak para kay Nikko. He's a good man and deserves a happy and long life. Alam kung nasasaktan ko siya but I hope in this way I can make him feel better and ease the pain for the meantime. 

Tatlong beses akong kumatok bago ko binuksan ang pinto. Nakaupo si Tita sa upuan sa tabi ng higaan ni Nikko habang nakasubsub ang ulo niya sa bed at mahimbing na natutulog. Tapos si Nikko naman ay busy sa pagbabasa ng aklat.

" Nikko...." naiiyak kong sabi nang makalapit ako sa kanya. Ipinatong ko ang mga bitbit kong prutas at bulaklak sa side table niya. 

"Mayang." nakangiting banggit niya sa pangalan ko. walang humapay na ngiti. Ang daya-daya niya. Ba't nagawa pa niyang ngumiti at maging masaya sa kabila ng lahat?

"I'm s-sor-rry.." niyakap ko siya ng mahigpit at humagolgol kasi nasasaktan ako para sa kanya. He can't die like this. I want him to live and have a happy life, a happy family like he always imagined with me. Nagising naman si Tita at narinig ko ang paghikbi niya tapos mas lalo ko pang niyakap si Nikko ng mahigpit.

"ssshh. Maiyakin ka na pala ngayon? Sige ka papangit ka niyan.Hahaha." biro niya. 

Kumalas naman ako sa pagkayakap habang pinunasan ko ang mga luha at sinuntok siya ng mahina sa may balikat.

"May gana ka pa talagang magbiro? Nikko naman! Ba't hindi mo sinabi sa akin 'to? Alam mo bang nag-alalaa ako sa'yo?" patuloy parin ako sa paghikbi. Bigla namang nawala ang ngiti sa mga labi niya.

" Ayoko namang makadagdag sa problema mo Mayang. Sapat na sa aking makita kang masaya. Ayoko rin namang kaawaan mo ako." malungkot na sabi niya and he bowed his head.

"Gago ka ba! Sa tingin mo magiging masaya ako kung malaman ko na sinisekreto mo 'to sa akin? Nikko kaibigan mo ako. Hindi ako ibang tao."

He lift his left hand and pinch my nose. "Shhh. Tama na. Wag ka ng umiyak please." he said and I turned my face away.

I heard him sigh. 

" I have cancer. Stage 4. I only have 2 months to live. Ayokong sabihin sa'yo 'to kasi ayokong makita kang malungkot para sa akin. Maraming bagay na nangyari sa'yo ngayon at ayoko namang makadagdag. Masaya ako habang nakikita kitang masaya. And that's enough for me. Ready na ako umalis Mayang. At kung sakali mang lilisanin ko na ang mundo huwag mong kakalimutan, ikaw ang nagmamay-ari ng puso ko." tumingin ako sa kanya. He held my chin and he leaned forward then kissed me. I can feel his hard breath and soft lips.  I closed my eyes. 

"For the last time." he whispered. Napadilat ako. Nakita ko ang mga luhang namumuo sa kanyang mga mata at pagdadalamhati.

Niyakap ko ulit siya at umiyak. Ganun din ang ginawa niya habang si Tita naman ay kanina pa umiiyak habang pinanuod kami sa gilid. Nasaktan ako ng sobra para sa kanya. Ayokong sumuko siya pero ayoko rin namang makita siyang nahihirapan. A cancer diagnosis also affects family members and friends. Lahat kasi apektado. Mahal ko si Nikko....bilang kaibigan. Siya ang naging sandalan ko sa mga oras na down na down ako. Pero napaka-selfish ko pala. Hindi man lang ako nakiramdam kung okay lang ba siya o hindi. Sarili ko lang inintindi ko. Ang sama kong kaibigan. 

"Wag ka ng umiyak please. Nasasaktan akong nakikita kang umiiyak." pagtatahan niya. Hinagod-hagod niya ang likod ko as he rested his head on mine. 

"Ikaw din ma! Tama na ang iyak. Yung puso mo." sita niya kay tita.

"I can't help it son. I can't accept the fact that you're leaving me." sabi ni tita na nahihirapan naring huminga sa kakaiyak. Umalis ako sa pagkayakap at nilapitan si tita tapos niyakap ko siya. 

"Tita. Be strong." sabi ko while sobbing. 

_________

Dito lang muna. :) Happy reading everyone.