Stonehearts 5: Emerald

Twenty Seven

Siguro dapat hindi ako nagpadala sa mga desisyon na ginawa ng magpinsan kahapon. Siguro, umaangal ako. Siguro, sinabi ko muna na pag-iisipan ko.

Who knew that this teenie-tiny dog can make so much noise? I didn't sleep a wink even with my sleeping meds. Buong gabi siyang kumakahol, hindi ko alam ang gagawin ko. Sinubukan ko naman siyang pakawalan pero maingay pa rin siya. Pasalamat nga sa Diyos na walang nag-report ng noise complaint against sa akin.

Napahigop ako sa tasa ng kape na hawak ko saka ako napahilot sa sentido ko. Hindi ko alam kung paano ako papasok nito gayong wala akong tulog. Nananakit ng sobra ang ulo ko. Diyos ko! May meeting pa man din kami tungkol sa project, hindi rin naman ako pupwedeng um-absent. Kababalik ko lang sa trabaho.

Tumitig ako sa aso na ngayon ay nagpapahinga sa gilid ng sofa. Bilib din ako dahil hanggang kaninang alas-tres hindi pa siya paos kakakahol niya.

Ang totoo niyan, naisipan ko naman na tawagan si Cael kasi hindi ko na talaga alam ang gagawin ko. But with how he left things last night, I changed my mind about it. Hindi ko alam kung paano siya haharapin.

Inubos ko ang natitira kong kape saka ko naisipang text-san si Fire. Gusto ko ngang mag-face palm. Sana kagabi ko pa 'to naisip, edi sana nakatulog ako.

Dali-dali akong nagpunta sa kwarto para kunin ang cellphone ko. Agad ko ring hinanap ang numero roon ng doktora. I immediately started to type down words when my doorbell rang. I glance at the time and it read 6:00 AM.

This time, I don't need to guess who's on the other side. The impatient buzzing of the doorbell made me smile for no reason. I can't keep denying to myself that I am starting to get used to Cael annoying the living hell out of me. His persistence really gets into my nerves alot but I kinda miss it too when he's not around.

"Andiyan na, wait lang!" Sigaw ko. Tinapon ko pabalik sa kama ang cellphone na hawak ko saka nagmadaling nagtungo sa may pinto. I deeply breathe once and concealed the goofy smile of off my face before I fully opened the door.

"Good morning, beau– What happened to you?" His eyebrows almost got connected with each other when concern etched his face. His hand immediately found my cheeks while his thumb was gently caressing the bag under my eyes.

I almost rolled my eyes at myself. I forgot to check myself on the mirror. I'm sure I look like hell right now.

"Emerald, sagutin mo naman ako. May nangyari ba kagabi? Bakit hindi mo ako tinawagan para sana pinuntahan kita kaagad dito?" Sunod-sunod na sabi niya.

Gusto kong matawa sa sobrang pag-aalala niya na akala mo naman napasok ang unit ko pero nangibabaw ng biglang kabog ng dibdib ko. Umatras ako ng isang hakbang para dagdagan ang konting distansya sa pagitan naming dalawa.

"You wanna know what happened?" Sagot ko. 'Yong titig ko diretso sa noo niya. My professor in Speech Communication once told me that if you want to fake eye contact, look at the other person's forehead; which is what I'm doing right now. Because I know, once I looked at those damn alluring, coffee brown eyes I'll be a goner.

"So, what happened?" He impatiently followed up.

I moved the door open wide and pointed at the dog. "Well, that happened." I say flatly. He looked at me confused and as if I was out of my mind. Besides, what will a small, cute dog do to me on a good day anyway?

I rolled my eyes at him. "He keeps on barking ten minutes after you left, and I don't know why. I can't seem to make him stop. I tried everything. I even let him out for pete's sake, but he just kept on barking and barking." I swear, I sounded like a whiny child.

He didn't answer me though; he just entered my unit and went to the kitchen to drop the paper bags he's carrying – which I assumed is breakfast.

Nilapitan niya ang munting aso na nakahiga pa rin sa tabi ng sofa. "Hey, little buddy. Bakit hindi mo pinatulog ang mama mo kagabi?"

Mama? Is he referring to me? I started to nibble on my thumb because suddenly, there's this strange feeling consuming my body. But one thing's for sure, it's not fear.

"Kain ka na diyan, Isma. Susunod ako. At saka para makaligo at makapagbihis ka na rin, baka ma-late pa tayo sa trabaho." Utos niya na hindi lumilingon sa akin, patuloy lang siya sa paghaplos sa ulunan ng aso.

Parang gusto ko tuloy itapon sa veranda ang aso.

Pasimple akong nagmaktol na umupo at nagsimulang ilabas ang mga pagkain sa paperbags. Magtatanong pa lang sana ako kung saan niya nabili ang pagkain pero bigla nanaman siyang nagsalita.

"Luto pala 'yan ni Manang. Ayoko kasing puro fast food kinakain natin, baka magkasakit naman tayo." Tugon niya na hindi pa rin tumitingin sa akin.

Hindi ko na sana pupunahin pero sadyang nabuwisit na lang ako.

"Cael, kung hindi mo ako sasabayan sa pagkain baka naman gusto mo man lang akong tignan kapag kinakausap mo ako, hindi 'yong puro nasa aso lang atensyon mo. Kung ganoon, edi sana 'yang aso na lang kinausap mo 'diba?"

Para akong kinapos sa hininga sa mga sinabi ko. Nakasimangot akong naglalagay ng pagkain sa plato ko nang narinig ko siyang tumawa. Nilingon ko siya muli at napansing nakatingin na siya sa akin.

"Sa'yo lang ako, Isma. Hindi mo kailangang magselos sa aso." He confidently said.

I felt my cheeks heat up with what he said, and the feeling just dobled when I realized that I really do sounded like a jealous b*tch.

Napailing siya saka nagtungo sa sink para maghugas ng kamay. Binuka niya ang bibig niya para may sabihin pero sinarado niya 'yon at napatingin sa aso. Bigla siyang nagkaroon ng light bulb moment dahil sa biglang panlalaki ng mata niya.

"Napakain mo na ba si Oreo?" Bigla niyang tanong. Napailing ako. Bumalik siya sa sala at sinumulang lagyan ng dog food ang dog bowl. Wala naming anu-anong nilantakan iyon ng aso. Bakas naman ang pagkatuwa sa mukha niya nang nasolusyunan niya ang problema ko.

"Gutom lang siya kaya maingay." He said, stating out the obvious.

"Edi sana sinabi niya 'diba?" I replied with my voice packed with sarcasm.

"Ikaw ba? Sinasabi mo ba ang lahat?" He shot right back.

Our eyes locked together as if on cue. All I want to do was to peel my gaze away from his when I started to feel the heat coursing all throughout my body and if this continue, I think I'm gonna melt into a puddle.

Nang hindi ako nakasagot, dinugtungan niya ang katanungan niya. "Gusto mo bang sabihin ko rin ang lahat?"

Why does that sound like a threat?