Stonehearts 5: Emerald

Seventeen

"Baby, good morning! Kamusta naman ang tulog mo?" Magiliw kong tanong sa nakapikit na si Marc. May mga luhang gustong bumagsak pero nagawa ko naming pigilan.

Isang linggo na rin akong narito, isang linggo na rin simula nang nag-leave ako sa trabaho, isang linggo na rin simula nang hindi ko na nasisilayan si Cael.

I quickly shook my head. Bakit ba kasi pumapasok nanaman sa isipan ko ang lintik na 'yon?! Okay, hingang malalim Era. Focus. Focus ka lang kay Marc.

"Ano na nga ba 'yong sinasabi ko kanina, baby?" Pagpapatuloy ko habang isa-isa kong inaayos ang prutas sa mesa sa loob ng kwarto niya. "Ah, oo nga pala. Bumili ako ng grapes, marami. Kasi 'diba, baka sakaling matakam ka tapos magising ka na."

I laughed at my own stupid joke before I set the fruit down on the table. I looked at him with longing and sorrow brimming out of me. It's been too long and there's only three weeks left before Mama Belen decides to cut his life support.

Sinalampak ko ang sarili ko sa upuan sa tabi ng kama ni Marc bago ko hinawakan ng mahigpit ang kamay niya. Tunog lang ng makina ang tanging naririnig ko pero parang nasa gitna ang ng napakaingay at napaka-busy-ng palengke. Gulong-gulo na ako.

I am barely holding on to faith and I'm on the verge of letting go.

Paano nga kung ito na talaga ang para sa amin?

Paano nga kung hanggang dito na lang kami?

I rested his hand on my forehead right before my tears started to stain his bedsheet. My cries filled the room while I clung to his hand as if it was the only hope of him coming back to me.

"Marc, baby...gising na please....gumising ka na..." I pleaded. If I have to kneel in front of God and all the saints for him to wake up, I'd do it every single day. "Baby..." I mewled.

I stopped momentarily when I felt a hand touching my right shoulder. I looked up and saw Mama Belen carrying Marcus' clean clothes.

"Anak, 'diba sinabi ko naman sa'yo? Kung ma-s-stress ka lang kakaiyak dito, mas mabuting ako na lang ang stay-in dito." She said before she enclosed me in a warm hug.

Ako ang unang kumalas bago ko pinunasan ang natitirang ebidensya ng breakdown ko kanina. "Hindi Ma, okay lang naman po. Naging emotional lang ako dahil may mga naalala akong tungkol sa grapes." I replied, trying my best to smile.

Mama returned it with a small smile but the lamentable atmosphere continued to suffocate the hope out of me. "'Yan ang araw-araw mong sinasabi sa akin." Bulong niya sabay buntong hininga.

I suddenly felt sick, my stomach churning unpleasantly. Ayaw na ba akong makita ni Mama dahil alam niyang tutol ako sa nagging desisyon niya? Ayaw na ba niyang nanatili ako rito?

Natahimik ako habang pinipigil ang mga hikbing gusting kumawala sa bibig ko. Kailangan kong ipakita kay Mama Belen na kahit nag-kakaganito ako araw-araw, kaya kong maging malakas para sa amin ni Marc, na kaya kong humawak pa, kumapit pa kahit alam kong walang kasiguraduhan.

I heard her sighing again before she took the other chair and placed it beside me. I looked at her and witness how she looks outside the window, with blankness, wonder, and pain present in her eyes. She then smiled sadly before she took my hand.

Napalingon ako sa kanya, kinakabahan sa mga pupwede niya pang sabihin.

"Anak, masaya ako kasi ikaw ang nahanap ni Marcus. Ikaw 'yong babaeng napili niyang pakasalan. Ikaw 'yong taong nakita niyang kasama niya hanggang sa pagtanda." Then her lips curved in a doleful smile.

She again stared at the beautiful view Marc's room offer, with the windows framing the vibrant colored Acacia tree and the wide children's park situated just across the hospital.

"Alam mo ba noong nagbinata si Marcus, wala siyang ni isang girlfriend na pinakilala sa amin ng Papa niya. Kapag tinatanong ko, ang lagi lang niyang sagot, saka lang siya magdadala ng babae sa bahay kapag sigurado na siya, kapag alam niyang siya na ang 'the one' niya." She let out a strangled half sob, half laugh before wiping the lone tear on her cheek.

Minsan talaga, napapaisip ako kung gaano nagging ganito katatag ang loob ni Mama pagkatapos nang nangyari kay Marcus. How does she go by the day knowing that there's no definite time as to when her son will wake up. As to when my baby will wake up.

She took another deep breath before continuing her narration. "Noon talaga, nagtataka ako kung paano niya malalaman na ang babaeng iuuwi niya sa amin ay siya na, 'yong forever niya. Minsan, habang nasa hapag kami at kumakain noon hindi ko naiiwasang magtanong, magfollow-up kumbaga. Kasi grumaduate na siya ng college, nagkatrabaho na lahat-lahat pero wala pa rin. Lagi pa nga akong sinusuway ng Papa niya. Tapos tatawa lang siya, sabay sabi nang 'relax ka lang Ma. Kapag mayroon na, sure akong magugustuhan niyo rin siya.'"

Then she looked at me. She gazed at me for a few minutes before rubbing her thumb on my cheek. "At hindi nga siya nagkamali anak, hindi ka lang namin nagustuhan ng Papa niya. Minahal ka na rin namin na parang sarili naming anak."

Napakagat ako sa ibabang labi ko. Biglang nanginig ang sistema ko. Pakiramdam ko kasi nagpapaalam na sa akin si Mama, pakiramdam ko kasi gusto na niyang tanggalin ang nararamdaman kong responsibilidad kay Marcus, pakiramdam ko kasi gusto na niyang sabihin na sumuko na ako dahil sila, sumusuko na.

"Anak, bata ka pa. Marami ka pang pwedeng gawin sa buhay mo, marami pang oportunidad na naghihinaty sa labas para sa'yo, marami pang—"

"Ma, no! Stop, wait lang!" Putol ko sa sinasabi niya sabay tayo. My chair screeching the tiled floor. Alam kong bahagya siyang nagulat sa inasal ko at sa ginawa kong pagtaas ng boses, pero ayokong marinig ang mga sasabihin niya.

AYOKO.

Maraming nagsasabi sa akin noon pa lang na sukuan ko na si Marcus, pero pinakamasakit at may impact ay 'yong manggaling mismo sa Mama niya.

"Era, anak. Pakinggan mo ako." Tugon niya na may pinalidad. 'Yong mabilis na pagbagsak at pagtaas ng dibdib ko biglang bumilis. Para akong sinasakal dahil kinakapos ako ng hangin. We had this conversation before pero ngayon parang mas desidido na si Mama Belen.

"Alam kong nanumpa. Alam ko rin kung gaano mo kamahal si Marc pero anak, kailangan natin matutong sumuko. Hindi sa lahat ng pagkakataon mananalo tao, hindi—"

Biglang bumigay ang tuhod ko kaya bigla akong napasalampak sa sahig. Natigil sandal si Mama para lumapit sa akin at suriin kung nagkaroon ba ako ng kahit na anong injury dahil sa ginawang pagbagsak ng katawan ko.

Napaakap ako sa kanya ng mahigpit habang nakaluhod siya sa harapan ko. "Ma, hindi. Hindi pa pwede." Sambit ko kahit hirap na hirap na akong magsalita. Kahit natatabunan na ng hikbi at luha ang mga salitang gusto kong ipahayag. "Kaya ko pa. Lumaban pa tayo. Ma, hindi ko kakayanin 'yang gusto mong mangyari."

Naramdaman ko na lang ang pag-iling ni Mama habang humahagod siya sa bandang ulunan ko.

"Kayanin mo anak, kasi susubukan ko ring kayanin." With her voice cracking, the impression of being conclusive was loud and clear.