DOLUNAY

19 *"Kurtuluş"

SEVGİLİ OKURLARIM,BAYRAM DÖNÜŞÜ MALUM BENDE YENİ GELDİM EVE. BİRAZ KISA BİR BÖLÜM OLDU ARTIK AFFEDİN BENİ. YORUMLARINIZI VE VOTELERİNİZİ BEKLİYORUM. 70+ VOTE İLE YENİ BÖLÜM YİNE SİZLERLE OLUCAK. SEVİLİYORSUNUZ...

******************************************************************************************************************

Ellerim titremeyi sürdürüyor,ayaklarımsa yapma inme oraya dercesine ileri doğru adım atmıyordu.Fakat birazdan odada olmadığımı anladıklarında beni burada bulmalarına ramak kalmış olacaktı.

İlk adımı attıktan sonra geri kalanı peş peşe indim.Ardımda kapıyı kapattım tabi. Işığa doğru yaklaşıyordum ki kocaman bir şeffaf naylon cekilmişti yatak gbi bir şeyin etrafına. İnleyen bir kadın sesiydi.

Yavaş yavaş yaklaştım ona ve elimle kendime geçecek kadar yer açtım.Yan dönmüş yatan kadını gördüğümde gözlerim dolmuş ellerim iyice titremeye başlamıştı..

Sarı saçlarından gelen siyah dip boyası uzun süredir kendine bakmadığını belkide bakamadığını gösteriyordu.Güzel denebilirdi kadın için ama şuan değil.

Tek kolu yatağa bağlı kadının karnı burnundaydı neredeyse.Hamileydi,inanamıyordum gördüklerime donup kalmıştım.Bana bakıyordu inlemesi kesilmişti ve bende ona bakıyordum. İkimizde susuyorduk.

Sesini bulmaya çalışıyor gibiydi. “Sen de kimsin?”diye sordu. Ben cevabını veremeyeceğimden korkarak açtım ağzımı.Kollarındaki morluklara gözüm takılmıştı.

“Ben, ben,ben Dolunay.”dedim. Kimim diyecektim ki. “Siz kimsiniz.”dedim kadının gözlerinden yaşlar akmaya başladı.

“Senem ben,ben Borak’ın karısıydım.”dedi ve hüngür hüngür ağlamaya başladı. Olduğum yerden kımıldayamıyordum. Kolundaki kelepçeyi çözmeye bile yeltenemiyordum.Nutkum tutulmuştu.Yanına yaklaştım ve yere diz çöktüm.

“Seni bu hale o mu getirdi?”dedim ve gözlerimden yaşların düşmesine izin verdim. “Evet.”diyen sese doğru baktığımda kalbim yerinde çıkacakmışçasına korktum. Borak ve Derya tam karşımda duruyorlardı. Ben diz çöktüğüm yerden onlara bakıyordum.

“Kaç”dedi fısıltı halinde kadın bana. Onu burada bırakıp nasıl gidebilirdim. Ya da gidip yardım getirebilir miydim.Buradan çıkabilir miydim en önemli soru da bu zaten.

“Fazla merak insanı yerinden edermiş.”dedi Derya. Borak ona ters bir bakış attı ve geri çekildi. “Senin burada olmaman gerekiyordu.”dedi Borak.

“Ben tesadüfen..”diyemedim bile. Elini kaldırıp susmamı işaret etti.

“Ben kimseye birşey söylemem.Sadece buradan gitmek istiyorum.”dedim blöf yaparak.Kurtulup onu da kurtaracaktım.

“Artık çok geç Dolunay.Sende bu odanın bir parçası olacaksın.”derken gelip kolumu tutması bir oldu.Hadi gel şimdilik seni yukarı çıkaralım. Daha doğuma zamanı var.Rahat etsin değil mi?” dedi yüzündeki gülümsemesiyle.

Bu nasıl olabiliyordu ki. Yukarıdan kaçmam daha kolay olabilir diye ses çıkarmadan beni götürmesine izin verdim. Senem in ben oradan giderken bakışları ise aklımın bir kenarına işlemişti.

“Borak  burada ne dönüyor bilmiyorum ama gerçekten kimseye birsey söylemem.İnan bana yeter ki beni bırak ben artık gitmek  istiyorum.”dedim.

“Sen artık benimle kalacaksın.Bunu aklına soksan iyi olur. Seninle çok güzel çocuklarımız olacak buna inanıyorum.”dedi kulağıma fısıldayarak. Tüğlerim diken diken olmuştu. Gözlerimi kocaman açmıştım ve cevap veremiyordum. Kanım çekiliyordu.