The Unconditional Love (JuliElmo)

Chapter 43

Chapter 43

<Julie’s POV>

I am lost for words until now. I really can’t think properly right now. Oo, masakit. Mas dumoble pa ung sakit ngayon kasi siya na mismo ang nagpaalam saakin.

Sa bawat araw na nagdaan, paulit ulit na nagrereplay sa utak ko ung nangyari, sa bawat araw na nagdaan, lalo lang lumalala ung sakit na nararamdaman ng puso ko. Masakit, sobrang sakit.

“Juls ano ba. Hindi ka ba babangon diyan? Isang linggo ka ng nakahilata sa kama.”

“…”

“Naririnig mo ba ko, Juls?”

Oo, naririnig ko si Maqui. Pero hindi nagsisink in ung sinasabi niya saakin. Nabigla na lang ako nung napaupo siya sa tabi ko.

“No words can make you feel better right now, pero kung hindi ka kakain, paano na lang yang tiyan mo? Ilang araw ng walang laman yang tiyan mo.”

Napaupo ako ng maayos mula sa pagkakahiga. And aaminin ko, feeling ko mukha akong bruha. Lumaki eyebags ko, buhaghag buhok ko plus the kakaibang smell na nanggagaling saakin but it’s not mabaho, just kakaiba since ilang araw na kong walang ligo. Don’t judge me, okay. Kahit maganda ka pa or mabango, hindi mawawala ung fact na heartbroken ka.

“Juls. I’m here to help you. Pero paano kita tutulungan kung ikaw mismo ayaw magpatulong?”

“…”

Narinig kong napabuntong hininga si Maqui, “I know na ganito ulit ang mangyayari, ilang araw mo na kong dinededma kaya I asked someone to come over.”

Biglang may nagdoorbell kaya umalis saglit si Maqui para buksan ung pinto. Pero hindi na si Maqui ung bumalik….

“Julie…”

Napatingin ako sa tumawag saakin. I’m so happy to see him, but my smile has disappeared. Tumayo ako agad at niyakap ko siya ng mahigpit. Ilang linggo ko na rin siyang hindi nakikita kaya sobrang namiss ko siya. Siya ang sumalo saakin nung mga panahong sobrang durog ung puso ko, kaya siguro pakiramdam ko siya lang ang makakaintindi saakin. Maqui is still my bestfriend, pero iba pa rin talaga pag si Alden.

.

“Kainin mo muna to.” Alden commands as he hands me a chicken sandwich. Kinuha ko ung sandwich and umupo ako sa couch dito sa may living room, umupo din siya after kong makaupo.

We sat there quietly as I eat my chicken sandwich. After I finished it, hindi pa rin siya nagsasalita. Alam kong inaantay niya kong magsalita voluntarily.

“I’m sorry..” Yun lang ung tanging lumabas sa bibig ko right now.

“For what?”

“For bothering you. Busy ka siguro ngayon pero nandito ka because of my stupid actions.”