The Girl In Distress (Slow Update)

Chapter 23 : The Truth

"Pero po, ang bigat naman na parusa yan"

Sabi ko at napakagat ng labi. Mas lalong magagalit si Candy sa akin. Ako ang sisisihin niya at hinding hindi ako mapapatawad... Paano na lang kapag nalaman ito ni Mama.

"Rain... Hindi naman talaga siya matatangal pero galit na galit si Ate Stacy at siya ang may gusto na ipatanggal siya for stealing"

Sabi ni Arthur na tumayo at naglakad palapit sa kinauupan ni Kuya Jordan. Nandito pala siya at si Terrence at Owen...

"Rain... There's something that is bothering me. Your wounds... Dahil lang ba yan ay nahulog ka? Or someone did that to you?"

Tanong ni Kuya Jordan... Ano ang kilalaman nito tungkol sa nangyari kanina?... Bakit niya biglang tinanong ito?... Ano ba ang isasagot ko?.

" Rain... Hindi mo man sabihin pero alam namin na may pinagdadaanan ka. Pumapasok ka sa school na may pasa at mga sugat hindi lang isang beses. At parati rin namamaga ang mga mata mo na parang umiiyak ka magdamag. "

Seryosong sabi ni Owen.

"You can tell us everything. Nandito lang kami."

Malungkot na sabi ni Terrence. Hes smiling at me pero bakas ang pag alala sa nga mata niya...

"Okay lang ako... Clumsy lang talaga ako."

Ngumiti ako ng pilit. Kung sasabihin ko sa kanila, baka kung ano ang gagawin nila kay Mama... Ayoko naman naman na may mangayri sa kanila. Naniniwala ako na magbabago rin sila...

"Just tell us, tutulungan ka namin. Ilang beses mong iniiwasan pag usapan ang tungkol sa pamilya mo at ayaw mo malaman namin kung nasaan ka nakatira."

Sabi ni Terrence pero hindi ko siya sinagot. Nanatili akong nakayuko at tahimik. Huminga ng malalim si Kuya Jordan at lumapit sa akin at hinawakan ako sa magkabilang balikat.

"Sinabi mo noon kay Owen na ayaw sayo ng Mama mo at kinukulong ka. Kaya there's no need to be afraid . Alam na namin... We can help you."

Naalala ko nung araw na sinabi ko kay Owen yun. Wala kasi si Seth at gusto ko lang na may pinagsabihan. Hindi ako nag iisip nun... Alam ko naman na gusto nila akong tulungan pero ano ang mangayayri kina Mama?.

" Mabait na po sa akin si Mama... Aksident lang po talaga itong nga pasa ko... S-sige po aalis na ako."

Narinig ko na tinawag nila ako pero hindi na ako lumingon at tumakbo palayo. Gusto ko munang mapag isa ang makapag isip isip.

Nagpasya akong umuwi ng bahay at kausapin sana si Mama tungkol sa nangyari kanina sa amin ni Candy. Pwede ko naman kausapin si Kuya Jordan na huwag paalisin si Candy sa Anton de Luca at bigyan siya ng ibang parusa.

Pero pagdating ko sa bahay, sinalubong ako ng sampal ni Mama.

"Ano ang ginawa mo sa anak ko!!. Pinahiya mo siya sa ng students ay napaalis nang dahil sayo!. Ganyan ka ba ka walang puso kang babae ka?."

Sigaw ni Mama sa akin habang hatak ang buhok ko ang isang kamay niya habang ang isa ay sinusuntok ang mukha ko. Hindi ko na napigilan ang sarili ko at kinagat ang kamay ni Mama dahil nasasaktan ako. Susugurin na sana ako ni Mama nang magsalita ako.

" Mama!. Anak mo rin naman ako diba?. Ni isang beses hindi mo ako pinakinggan, I isang beses hindi mo ako pinaniniwalaan. Ginawa ko naman lahat pero bakit si Candy lang ang parating nakikita mo. Anak mo rin ako!!!... Anak niyo ho ako!!!"

Pa sigaw kong sabi at sinampal ako. Napahawal ako sa pisngi ko na sobrang hapdi.

"Hindi kita anak!!!. Wala akong anak na kagaya mo!!!. Simula nang pinulot ka nang asawa ko ay palaging ikaw na lang. Puro ikaw, ikaw ikaw!!!. Kinalimutan niya na may asawa siya at anak."

Nanghina ako sa narinig mula kay Mama at napasandal sa pader... Hindi ako nila ako anak?... Pinulot lang ako?... Anong ibig sabihin nito?. Papa... Hindi ito totoo diba?.

" H-Hindi yan totoo... Mama... Hindi po yan totoo!!! "

" Yan ang katotohanan. Hindi ka namin anak at napulot ka lang nang asawa ko!. Kaya huwag kang umasta na kadugo namin at huwag mo akong matawag tawag na Mama dahil ni isang beses hindi kita tinuring na anak. Sana namatay ka nalang at hindi nakita nang asawa ko edi sana masaya kami nagyon! "

Tuluyan na akong napaupo sa sahig at gulat na gulat sa nalaman. Kaya ba pakiramdam ko hindi ako minahal ni Mama?. Kaya ba nung bata ako ay sinasabihan ako ni Candy na hindi ko kamukha si Mama o si Papa... Kaya pala ganito na lang ang trato nila sa akin... Papa, bakit hindi mo man lang sinabi sa akin nang maaga?. Bakit pinaabot niyo sa ganito. Kaya pala pakiramdam ko ay ikaw lang ang nagmamahal sa akin. Pero ang sakit isipin na hindi niyo po ako tunay na anak.

Hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko... Gusto ko lang makita at makausap ang taong inakala ko ay ang totoo kong Ama.

****************************

(A few days ago during Cairo Lucciano's Birthday)

Stacy's POV

I'm sitting here at our table drinking a glass of wine waiting for Jordan to come. He's busy talking to his father's wealthy friends. While I was drinking, hindi mawala sa isip ko si Rain. She looks someone I've seen before after I had her makeover. I grab my phone and looked at her picture again...

"I must meet him as soon as possible and let him see this."

I said to myself. Minutes later, Jordan came at umupo na sa tabi ko. Gosh ang tagal.

"Hey... May problema ba?. You seemed bothered."

He ask while he kissed my cheek. He saw my phone at tinignan rin yung picture.

"Does Rain lools familiar to you?"

I saw him looked closely sa pic and he snapped his finger at tinignan ako with wide eyes.

"Yes. Naalala ko na. Ivan's picture. May kamuka si Rain doon."

I knew it. It was Ivan's picture. He needs to know and see it. Maybe there's a chance na magkakilala sila.

"Stacy... Napansin ko rin si Dad na mukhang gulat na gulat nang makita si Rain kanina. He even dropped his glass I'm suro of it."

Yes... That too. Jordan's Dad knew everything about Ivan and what happened to him though hindi niya sinasabi sa amin ni Jordan. I feel that everything is connected. I need to see him as soon as possible para makita niya to... Maybe he'll find something from his past... Maybe...

" Babe... I need to go back to Paris. "

-LOUISSE 💙