Havaalanına 2 saat öncesinden geldik ve saat 8'i beklemeye başladık. Türkiye'ye döneceğim için mutlu değilim. Neden mi?
Aslına bakarsan Egemen'le Amerika'da kalmayı tercih ederdim. Ama neymiş illaha evlenecekmişiz. Tamam bebde evlenmek istiyorum da. Fazla sabırsız.
Yaklaşık 9-10 saatin ardından Türkiye'ye geldik. Egemen arabasını havalimanının otoparkında bıraktığı için arabasıyla beraber eve döndük. Üşenip zili çaldım. Kapıyı Annem açtı.
Bi dakika. Dur. Hooop yavaş. Benim annem ölmemiş miydi? Babamla beraber, Almanya'da,trafik kazasında?
Tamam Derin sakin ol, sakin. Bence bu karşımdaki insan kılığına girmiş bi cin? Evet evet öyle. Tamamm belkide uçakta uyuya kaldım ve rüya görüyorum.
Evet evet. Kesinlikle ikinci seçenek.
Annem kılığına girmiş cin beni beklemiyormuş gibi beni görünce bir an afalladı. Arkadan abimin sesi duyuldu.
- Kim gelmiş anne?
Ha? Anne mi? Tamam tamam bu kesinlikle bir cin. Yada rüya.
- Derinn?
- abii? Noluyo burda?
O an sinirlerim bozuldu ve gülmeye başladım.
- derin, annemle... babam geldi..
- onlar öldü mert. Bu gelenlerde insan kılığına girmiş cin. İnanma onlara. Bu akşam kuran filan okuruz.
- deri..
- ne derin derin?
O sırada içeri geçtim ve salondaku koltukların birine oturdum.
O sırada babamın kılığına girmiş cin geldi.
- kızım? Derin?
İçımden bildiğim tüm duaları okumaya başladım. Çünkü evimizde iki tane 3 harfli olmasından korktum açıkçası.
- Abi? Bunlar gerçek mi? Yani şu gördüğün 2 kişi?
- Evet derinim...
- ben şizofren falan mı oldum? Bence biz bi akıl hastanesine gidelim? Ne dersin abi?
O sırada babam yanıma oturdu ve elimi avcunun içine aldı.
- kızım... böyle yapmak zorundaydık, böyle olması gerekliydi?
- tamam kabul şizofrenim ben. Abi ben Egemenlere gidiyorum. Hadi baaaay.
- Derin, kızım gitme.
O sırada gözüm dolmaya başladı. Ne yani? Onlar üç harfli değil miydi şimdi?
- siz ölmemişmiydiniz?
- derin, gel kızım anlatalım.
Direk kendimi babamın sıcacık kollarına attım ve göz yaşlarımî serbest bıraktım.
- B...b..bab..baba
- geldik kızım burdayız. Hadi gel konuşalım.
- Neden böyle bir şey yaptınız?
- şeyyyy.... kızımm.
O sırada merdivenlerden bir kız indi.
- anneee kimmiş gelen?
Anne? Ha? Anne mi dedi o?
- Anne?
- Hazalcım bizi yanlız bırakır mısın?
O sırada Hazal denen kız bakışlarını benim olduğum tarafa çekti. Ve merdivenlerden yukarı çıkmaya başladı. Kafam çok karıştı. Üffff.
- kızımm..
- ne kızım ne? Söyleyin artık!
En sonunda dayanamayıp sinirli bir tonda söyledim.
- kızım... biz senin.. her ne kadar söylemesi zor olsada biyolojik annen ve baban değiliz. Ama ne olursa olsun sen bizim kızımızsın.
- ne?
Bi dakika? Noluyo lan. Şimdi bunlar benim gerçek annem ve babam değiller mi?
- ben sizi yıllardır öldü biliyorumm ve siz kaç yıl sonra gelip sen bizim kızımız değilsin diyosunuz!
- sen bizim kızımızsın elbet...
- ben sizin kızınız değilim anne. Gerçi annem değilsin neden anne diyosamm.
O sırada ağlamam daha da şiddetlendi. Annemle babam - değiller ama - gelip bana sıkıca sarıldılar. Ama hemen kendimi geri çektim.
- gerçek ailem kim?!
- Annen seni doğururken ölmüş. Babansa bu yüzden intihar etmiş. Hazal'la da karışmışsınız...
Bu anlattıklarinı idrak etmem biraz uzun sürdü. Daha fazla ayakta duramayacağımı anladım ve kendimi yere bıraktım...
Bölüm sonu🥀
