Kendime geldiğimde odamda olduğumu fark ettim. Herkes odamdaydı. Mal suratlı hazal bile burdaydı. Gerçi burda zorla tutuluyor gibi bir hali vardı ama neyse...
- Derin, hayatım iyi misin
- iyiyim kadir. Egemen ne zaman öldü?
- 2 hafta önce. Dedi annem ve gözümden yaş geldi.
- Ağlama kızım ağlama. Dedi babam ve ben bol hıçkırıklı bir şekilde ağlamaya başladım.
- O...o..o b-benim..m yüzümd..dee.n ö..öldü.
Artık yaşamanın benim için bir anlamı yok. Hiçkimsesiz kaldım. Annem yok babam yok beni seven sadece bir kişi vardı o da gitti. Benim yüzümden gitti. Benim yüzümden o canına zarar verdi. Ben olmasaydım daha düzgün bir hayatı olacaktı. Beni sevmekle en büyük hatayı yaptı. Şimdi o hatayı yapma sırası bende...
Yatağımdan kalktım ve odadan çıktım. Kadir peşimden geliyodu. "Nereye gidiyosun" diye söylenişlerini duyabiliyordum. Arabamın anahtarını aldım ve bildiğim ve burdan biraz uzak bir uçuruma doğru sürmeye başladım. Egemen bu hayatı haketmedi. Benim yüzümden ölmüş olamaz!
Ben bunları düşünürken arabayı uygun bir yere park ettim ve arabadan indim. Arabada boş bir soda şişesi vardı. Onuda alıp arabadan çıktım.
Tüm gücümle soda şişesini yere attım ve kırıldı. En keskin parçayı alıp bileğime yaklaştırdım. Başka şansım yok. Ölmekten başka şansım yok. Öbür tarafta kendimi Egemen'e nasıl affettireceğim bilmiyorum...
Belkide hiç affetmeyecek. Haklı. Benim yüzümden bu güzelim hayatına bir son verdi. Halbuki peşinde onca kız var. Neden ben? Artık bu hayatıma bir son vermem gerektiğini hatırlayıp düşüncelerimden ayrıldım. Geliyorum Egemen, geliyorum. Kavuşucaz. En yakın zamanda...
Bölüm sonu🥀
