「 boy with luv 」taekook ✓

⌯ 23

30K 🎉🎉 görgüsüz gibi okunma sayıyorum ya

Az yazdığımı ve 5-6 günde bir bölüm attığımı biliyorum ama 2 fik birden yürütüyorum anca bu kadar oluyor :( en azından size yarım bırakıp gitmeyeceğim sözünü verebilirim finale kadar devaam

•••

Bir önceki gün Taehyung'dan aldığı mangalardan birini, yatağına uzanmış okuyordu Jungkook. Jimin ise yanında duvarla arasına sıkışmış müzik dinliyordu. Saat henüz erken olduğu için vakit geçirecek şeyler yapıyordu. Daha sonra annesini arayacak ve onunla konuşacaktı.

Tam da düşündüğü gibi gitmişti aslında. Gün içinde hiç aramamıştı ailesini Jungkook. Neden korktuğunu bilmiyordu. Onları ikna etmek için yeterli değildi, belki de bu yüzdendi. Burada okumak istiyordu fakat bu geçerli bir sebep değildi. Her zamanki gibi senin hakkında en iyisini biz biliriz diyeceklerdi ve ikinci kez deneyişinde bu daha da zor olacaktı. Ne zaman ne söyleyeceklerini daima bilirlerdi. Jungkook'un sorunu hayır diyememesiydi.

Akşam olduğunda daha fazla erteleyemeyeceğini düşünerek saatin kaç olduğunu umursamadan ev numarasını çevirdi. Tahmin ettiği gibi annesi açmıştı ve yine tahmin ettiği gibi kendince önemli gördüğü sebepleri sıralamıştı birbir.

"İkinizin birden ev masraflarınızı karşılayamayız. Tanımadığın kişilerle eve çıkmanı da istemiyoruz."

"Yurtlara başvururum-"

"Yurtlar hakkındaki düşüncemizi biliyorsun. Hem burada, yanımızda olman daha iyi değil mi? Neden birden bire fikir değiştirdin anlamıyorum."

Jungkook annesi telefonu kapatmadan hızlı hızlı konuşmaya başladı. "Fikrim hep bu yöndeydi anne. Busan'da okumayı ben de isterim ama buradaki fırsatı kaçırmak istemiyorum."

Bayan Jeon derin bir nefes aldı "Jungkook," işte geliyordu, sarf etmekten asla yorulmadığı o cümle. "Senin için en iyisi bu tatlım."

Benin için neyin iyi olduğuna bu kadar nasıl emin olabilirsin, demek istedi Jungkook. Ama kelimeler çıkmadı dudaklarından, çıkamadı. Annesinin bunu saygısızlık olarak algılayacağına adı kadar emindi.

"On beş yaşımdan beri buradayım. Buraya çok alıştım." dedi Jungkook, tükenmiş hissediyordu. "Lütfen bir kere olsun benim için bunu düşünemez misiniz?"

Annesi sesli bir şekilde içini çekti. "Aniden duyduğun için fikir değişikliği yaşıyorsun ama biz bunu uzun süredir düşünüyorduk. Git ve dinlen. Yemeğini aksatma. İyi geceler Jungkook."

Ve hat kapandı.

Jungkook oturduğu yerde öne doğru eğildi, kollarını dizlerine yasladı ve yüzünü ellerinin arasına aldı. Onları zor durumda bırakmadan burada kalmanın bir yolunu düşünmeliydi, aksi taktirde annesini ikna etmek mümkün olmayacaktı.

••

İkinci deneyişinde ev telefonunu değil de direkt babasını aradı. Eğer babasını ikna ederse annesi kabul etmek zorunda kalırdı. Telefon çalarken derin bir nefes aldı; buna ihtiyacı vardı.

"Alo? Jungkook?"

"Merhaba baba."

Babasıyla konuşmayalı üç haftayı geçiyordu. Bu yüzden arar aramaz bir güzel soru yağmuruna tutulmuştu. Konuyu açmak için fırsat ararken göz ucuyla Jimin'in odasına girdiğini gördü; kapı ağzına yaslanmış ne konuştuklarını dinliyordu.

"Baba ben seni önemli bir şey için aradım."

"Neymiş o?"

Jungkook gözlerine Jimin'e çevirdi. Jimin devam etmesini belli edercesine çenesiyle ileriyi gösterdi.