Sakin geçen günüm, Bayan Min'in beni evine kahve içmeye davet etmesiyle garipleşmişti. Onunla konuşmalarız sadece apartman toplantılarında olurdu veya karşılaştığımız zamanlarda sadece birbirimize selam verirdik. Şaşkındım çünkü dediğim gibi, bizim oturup kahve içecek bir samimiyetimiz yoktu.
Bayan Min kahveleri yapmak için mutfağa gittiğinde, kısaca evinde gözlerimi gezdirdim. Otoriter ve sert mizacı evine dahi yansımıştı, fazla derli topluydu ve evin içindeki tek ses arada sırada miyavlayan kedisiydi. Elimde olmadan gerilmiştim ve hala beni neden evine davet ettiğine dair bir fikrim yoktu.
Kahveleri taşıdığı tepsiyle mutfaktan geldiğinde, karşımdaki sandalyeye oturdu ve omuz hizasındaki beyazlamış saçlarını geriye atarak gözlerimin içine baktı. Zoraki bir gülümsemeyi dudaklarıma yerleştirirken rahatsızca kıpırdandım.
"Ah, umarım yaşlı bir kadının sohbetinden sıkılmazsın Lisa." Gülümsemişti ve sanırım... bu bir ilkti?
Başımı sağa sola salladım ve beni evine çağırmasındaki asıl nedeni bir an önce öğrenmek adına sordum. "Benimle ne konuşmak istemiştiniz?"
Kahvesinden bir yudum alırken, ifadesinin daha ciddi bir havaya büründüğünü fark ettim. "Bunca aptal öğrencinin doluştuğu bu apartmanda, aralarındaki sayılı zeki olanlardan biri sensin."
Zeki ve ben? Yanlışınız var, Bayan Min. Ben aklımı Taehyung ile tanıştıktan sonra tamamen kaybettim.
"Senden bir konuda yardım isteyeceğim." Kaşlarım usulca havalanırken, anlamadığımı belli etmek istercesine ona baktım. Merakım gitgide artmaya devam ediyordu.
"Dört numaralı dairedeki çocuk, Kim Taehyung." Tanrım, neden yine bu çocuk? Her yerde karşıma çıkmak zorunda mıydı ve ben Taehyung ile ilgili bir konuda ona nasıl yardım edebilirdim ki?
"Her toplantıda onun kalması için oy verdin, neden?" Çünkü onu seviyorum.
"Çünkü birinin kendi rızası dışında taşınmaya zorlanması hoşuma gitmiyordu."
Bayan Min anladığına dair başını sallarken derin bir iç çekti. "Sen de mi o çocuğa tapan kızlardansın yoksa?"
İçtiğim kahve boğazımda takılı kalırken, ufak bir öksürük krizi atlattım. İrileşen gözlerimle Bayan Min'e bakarken hızlıca onu reddettim. "Hayır, değilim. Hatta ondan hiç hoşlanmıyorum."
Yine yalan.
"Bak Lisa, sana karşı açık olacağım. Ben artık sizler gibi genç değil, yalnız ve yaşlı bir kadınım ve o çocuğun saygısızlıklarına tahammülüm kalmadı. Yaptığı gürültülerden utanmasa gereken yerde, bizimle alay ediyor ve ben artık bu genç adama dur demek istiyorum."
Ne diyebilirdim ki, o haklıydı. Kim Taehyung, herkesle alay eden vurdumduymaz bir çocuktu ve hiç kimse, onun bu yaptıklarına katlanmak zorunda değildi. Onu sevdiğim için sürekli gerçekleri görmezden gelmeye çalışmıştım fakat artık yeni bir sayfa açmaya karar verdiğime göre, görmezden geldiğim şey gerçekler değil Kim Taehyung'ın tam kendisi olmalıydı.
"Geçen toplantıda sadece bir oyla kaybettim ve bildiğin gibi, bu da senin oyundu. Senden ricam, hafta sonu olacak toplantıda onun gitmesi için oy vermen."
Derin bir nefes aldığımda başımı salladım. Hala kalbim tereddüt içindeydi fakat artık onu susturmam gerektiğini biliyordum. Mantıkla olan şeyi yapacaktım ve Kim Taehyung'ı hem bu apartmandan hem de hayatımdan sonsuza dek gönderecektim.
"Peki," dedim net bir sesle. "Hadi ona gönderelim."
Bayan Min kocaman bir şekilde gülümserken bana uzattığı elini sıktım. Kısa bir süre önce Bayan Min ile müttefik olacağımı söyleseler, buna kahkahalarla gülebilirdim ama bilirsiniz ki kader, sizi her zaman şaşırtmayı başarırdı ve siz hiçbir şey anlamadan en sevdiğiniz insanlar düşmanınız, uzak olduğunuz insanlar ise dostunuz olabilirdi. Hayat böyleydi, garipti ama elden gelen bir şey de yoktu.
"Anlaştığımıza sevindim, Lisa. Senin zeki bir kız olduğunu anlamıştım."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*Anlık Taehyung lol*
Sınır çok hızlı doluyor ve ben sadece okuyup geçmediğiniz, emeğe saygı gösterip yorumlarını/votelerinizi eksik etmediğiniz için size minnettarım. Teşekkür ederim, sizi seviyorum. 🖤
