Love Team

Kabanata 10

Kabanata 10

Salamat…

            Nakadating na kami sa bahay, Pinagmasdan ko muna ito, Malaki ito, pero halatang halata na sa labas palang ay punong puno ng kalungkutan ang bahay na ito.

            I left a heavy sigh before going out the car.

            “Ready ka na ba Anina?” Kluney asked. Nasa tapat na kasi kami ng bahay, Hindi pa nag dodoor-bell.

            “Y-yeah?” I answered, Still not sure.

            “Hindi tayo mag do-dorbell diyan hangga’t di ka sure.” Kluney quipped. Ang sungit naman nitong lalaki na ito.

            “S-Sure na ako.” I muttered. Hindi pa talaga ako ready, gusto ko lang talagang matapos ang lahat ng ito

            Pero napaisip ako, Ginawa ko lang ba ito para madaliin? Gusto kong maklaro laat ng bagay kaya dapat ready ako.

            “No you’re not. Anina! Pag sure ka na!” he retorded.

            Umupo muna kami sa mga damo doon, Nakatingin lang ako ng diretso, Iniisip kung paano ko ihahanda ang aking sarili.

            Ewan ko, Pero parang wala pa akong paghuhugu—

            “Tulungan mo po ako.” Said from the voice above, And that gives me inspiration.

            Nang dahil sa narinig ko—na sigurado akong 'yung bata na iyon ay bigla akong naging handa kaya napatayo ako agad.

            “I’m perfectly ready!” I loudly screeched. This time, it’s just not a lie coz’ this time, I’m sure—from my soul and heart that I’m perfectly ready—ready to help a soul, ready to clarify the things that someone can’t clarify when he’s still living on the earth.

            “Oh~ Di halata.” He sarcatically shrieked, I just rolled my eyes.

            Tumayo na rin siya sa pagkakaupo niya sa damo, Pinapag ng kaunti ang kanyang likod na nadumihan dahil sa pag-upo.

            *WUSHADJFNKSDEOEQ* (Sound Effect po iyan sa doorbell, Promise.)

            Hindi nagtagal ay nrinig ko na may lumabas na ng pintuan, naglakad siya papunta sa gate dito at saka binuksan.

            Napatingin ako sa nagbukas, He’s in mid-40, He’s face looks familiar, seems like that I saw him before, and again I glanced at him for the second time, his hair is messy, he just woke up, I guess? His lips form a smile but, his eyes are still telling and stating that he’s not that happy, he’s full of conviction and sorrow.

            Oh~ Now I know, He’s director Teamy. the father of Jomar Teamy, who are now dead but still looking for peace and clarification.

            “Kluney, Ba’t napadaan ka dito? And 'yung kasama mo? Anina right? Ka love team mo? Ang galing mo talagang bata.” Director pleaded. I just smile at him.

            “Mayroon lang ho sana kaming itatanong ni Anina.”

            Sinabi ko na rin pala kasi kay Kluney lahat, and luckily, He belived in me,

            “Sige pasok muna kayo.” He offered.

            Pumasok na nga kami sa kanilang bahay, Tama nga ako, masyadong malungkot sa bahay na ito, siya lang ang nakatira, masyadong tahimik, at may kakaibang presence ang nakabalot dito, sobrang bigat at nakakalungkot.