Love Team

Kabanata 12

Kabanata 12

Bonding sa Ospital

            *Poke*

            Nakaramdam ako na mayroong nag poke sa akin, Nakatulog na kasi ako dito sa tabi ni Anina, Hindi ko alam kung sino 'yun.

            Hindi ko na lang siya pinansin kahit sa loob-loob ko ay naiinis ako, Sino ba talaga iyon? “Ano b—” Si Anina pala ito.

            “Anina! Gising ka na!” nagagalak na wika ko at niyakap ko siya.

            “Kluney, Ang O.A mo, Over Fatigue lang. Pagod lang tapos ganyan ka maka-react?” Natatawang pang-aasar ni Anina sa akin.

            Oo nga noh? Bakit ba ako masyadong nag react eh over-fatigue lang naman siya? Wika ko sa sarili ko.

            “Nababaliw—” Hindi ko na natapos ang nais kong sabihin ng mayroong pumasok dito.

            Bastos lang? Nag-uusap kami eh at walang katok-katok?

            “Anina!!” Sigaw ng isang babae at lumapit kay Anina. Hello? Nandito pa ako.

            “Lumabas ka na muna Kluney.” Anina insisted without looking at me, Nakatingin pa rin siya sa babae. Wow! Papalabasin na lang ako ng ganun-ganon?

            “Dali na. Saglit lang Kluney.” And this time, she looked at me and smiled. Edi lumabas na ako, akahiya naman sa kanila noh.

ANINA’S POINT OF VIEW

            Tuluyan na ngang lumabas ni Kluney—ng padabog.

            “OMG! Anina! Ang gwapo ni Kluney! Waaaah! Anina!!! Ang guwapo talaga niya! ang sarap halikan—De joke.”  Sigaw nitong si Lina.

            “Ang landi mo.” Sambit ko.

            “Ay, Sorry naman, Sa’yo na nga pala siya, Wag ka mag-selos. Di ko siya aagawin, Promise.” Natatawang paalala ni Lina sa akin.

            “Gaga, Kamusta na nga pala si Inay sa bahay?”

            “A’yun, Masaya, Wala ka eh. Walang pahirap sa buhay niya.” Pangangasar niya, Isa pa at babangasan ko na ito.

            “Alam mo? Ang sakit mo sa bangs!” I bawled out of frustration. Pahirap ito eh, Nanahimik ako kanina dito.

            “Teka, Wala ka pa namang bangs ah, Napaka-assuming teh?”

            “Sandali lang, Mag babanyo lang ako.” Pagpapaalam ko sa kanya, Tumango lang siya na parang pumapayag.

            Tumayo na ako at dumiretso na sa banyo. Pero medyo i-ika-ika pa ako nung naglakad, ang sakit ng buong katawan ko eh, para akong na-rape, Di kaya, ni rape ako ni Kluney?

            Umiling nalang ako at binuksan na ang pintuan sa banyo at pumasok na ako dito.

            Maghuhugas lang naman talaga ako ng kamay, habang binuksan ko ang gripo ay nagulat ako sa nakita ko sa salamin.

            “Waaah! Bakit ka nandito? Anong ginagawa mo dito?” Natatarantang tanong ko sa kanya, pero tinakpan niya lang ang bibig ko.

            “Wag kang maingay! Mabubuking tayo, gaga ka. Mag-usap na lang muna tayo dito.” Nakangiting pag-aalay niya.

            “Grabe, walang-hiya ka, pinakaba mo ko Jasper.” Oo, di kayo nag kakamali. Si Jasper nga ang nandito sa C.R.

            “Paano ka nga pala nakapasok dito sa banyo?” Tanong ko sa kanya, wala naman akong naalala na pumasok siya dito.

            “Ayun oh, Dumaan ako sa bintana.” Saad niya habang itinuturo ang bintana ng Cr. Napaka-gago nito, Bakit naman kailangan pa niyang pumunta dito?

            “Napakabaliw mo, Ano nga pala 'yung gusto mong sabihin sa kin kaya pinapunta mo ako noon sa Real Stalk Mall?” Oo, Ayun! Bumalik na ang nais kong sabihin sa kanaya noon, Bakit nga pala niya ako pinapapunta noon?

            At ngayon, 'yung nakangiti niyang mukha, nagtransform—nagpalit sa seryosong mukha, mukhang importante nga ito.

            Bumuntog hininga muna siya, mukhang nahihirapan siyang sabihin at siya ay pumikit rin na parang pinipigil ang kanyang mga luha. Pero kahit nakaganun siya, nginitian pa rin niya ako, I still feel that he want to make me happy despite of all the sadness that he is carrying right now.

           

            Kinuwento niya lahat ng mga nangyayari sa kanya, kinuwento niya sa akin ang lahat ng pasakit na nararamdaman niya ngayon, pero nung kinuwento niya ang lahat sa akin ay parang nabawasan na ang mga kinikimkim niya dahil mayroon na din siang napaglabasan ng gusto niyang ipalabas, he want to share the thoughts, but he doesn’t want to share the pain ans the sadness that he is feeling right now.

            Kahit pala sa nangyari sa akin ay sarili niya ang sinisisi niya, so in the other side, I felt some guiltyness too, na sa sobrang laki ng problema niya ay dumadagdag pa ako, Oo, mukhang maliit lang ito kung tutuisin, pero, Pamilya ang pinag-uusapan dito, mabigat talaga sa loob kapag 'yan na ang ating pinroblema.

            But somehow, I am happy for him too, because he doesn’t even plant an anger for the family who is caring for him now—his STEP family. Pero hindi ko rin naman siya masisisi kung nagtanim pa siya ng galit sa mga nangiwan sa kanya sa orphan, kahit siguro ako magtatanim ako ng galit, pero sa tingin ko, he need to give foregivness too, that’s just the problem. Nandyan na pero di mo pa matanggap because you can’t forgive him/her, Yep you can forgive her/him but it’s hard for us to forgive a people easily with the bottom of our heart, I know that there’s still a little anger that will be planted.

            Kumirot ang puso ko sa mga impormasyon na nalaman ko, I feel so worthless and useless, as a bestfriend. Wala manlang akong nagawa, Wala akong nagawa to give him inspiration, wala akong nagawa para I enlighten siya, Wala akong nagawa para bigyan siya ng kahit maliit na courage lamang para ituloy ang journey na ito kung kinakialngan. Hindi ko manlang siya nabigyan ng suporta para mas maging matatag siya na alam niyang mayroon siyang kasama na kahit anong mangyari and I don’t even give him a happines, emotionally and mentally that made me more useless.

            “Malay mo magkapatid tayo?” Pagbibiro ko sa kanya, Ayoko nga ng ganoon! Bestfriend lang noh.

            “Oy! Masama 'yan. Di tayo magkapatid noh! Mas maganda pa rin ako noh. Haha.” Natatawang pagbibiro.

            At oo, Dinaan nalang namin sa tawa ang mga kinikmim namin, Umalis na rin siya sa bintana ulit siya, sa bintana ulit siya dumaan, pinapadaan ko na nga dito sa labas ng banyo, pero wag na daw, okay na daw siya doon.

            “Pangako…tutulungan kita Jasper.”  Nakangiting sambit ko kahit wala na siya dito, Ngumiti nalang din ako.

            Lumabas na ako at nakita kong wala na si Lina doon, Mukhang nainip

            Bumalik na ako sa aking kama,

            Napansin kong nandoon na rin si Kluney, Natutulog sa sofa.

            In this hospital… Ang saya. Nakapagbonding kami lahat ng kaibigan ko.

            I’ll treausre this memory.

            This will be one of the unforgettable memories of mine.

            “Woooooooooooooh!” Sigaw ko.

            Napangiti nalang ako.

            Mukhang hindi lang naman pala ako ang naging masaya.