Love Team

Kabanata 26

Kabanata 26

Workshop like a school

            Tinatamad akong pumasok sa room ko sa pesteng workshop na ‘yan, natatamad akong pumasok, feel na feel ko tuloy na nasa school talaga ako, sbrang ayoko talaga pumasok.

            Pero kahit papaano ay natuwa ako kasi kahit papaano ay hindi na madadagdagan pa ang stress ko dahil wala ng sipsip at wala na ring snake na gugulo sa aking buhay

            “Anina! Dito ka,” nagagalak na wika ni Kluney at kumaway pa sa direksyon ko, ayan na nga, second choice lang nama ako, kapag wala na talaga siyang malalandi, kung sino ang available.

            Pero imes na ako’y tumabi kay Kluney sa harapan ay mas pinili kong umupo sa likuran, hindi ko na pinansin ang katabi ko pero sa aking peripheral vision ay lalaki ito.

            “Hi Anina,” bati sa akin ng katabi ko, pamilyar ang boses niya pero siguro ay hindi kami magkakilala?

            “Sino—” Bigla kong nahawakan ang aking bibig sa nakita ko, hindi ako makapaniwalang nakita ko siya, artista rin pala siya? Bakit wala manlang siyang sinasabi sa akin?

            “Jasper! Ba’t ka nandito?” Malay niyo, hindi naman pala siya artista, nakiki-seat-in lang, kasi alam niyo na? Kapatid niya ‘yong malanding Kluney na ‘yon, meant to be nga talaga sila pareho ni Marimna, masyado silang magkapareho—parehong malandi.

            “Mukhang bad trip ka ah?”

            “Oo! Sobra, ikaw ba naman paligiran ng madaming ahas at malalandi diba? At ang mas nakakagulat pa do’n ay pati lalaki, ang landi landi na rin.”

            “Woah, dahan dahan, selos lang ‘yan.” Mahina niyang sinabi ‘yong last words niya, hindi ko nga narinig eh, oh, baka naman kinakausap n’ya lang ‘yong sarili niya? Malandi, snake, baliw, what a wonderful day.

            But still, despit of the mood I have, I am still happy that we managed to succesfully finish the shooting, the succes of my first leading movie, A smile formed in my lips.

            How awesome! Parang kahapon lang, masaya at na-e-excite and but at the same time ay kinakabahan akong  nag shohooting kaya naman sobra kong ipinagtaka kung pa’no ko natapos lahat ng ito.

            My mood should be jolly!

            “Oh, ba’t ngumingit ka na parang baliw d’yan?” Tanong ni Jasper sa kin, pero imbis na inisin o nalang ang sarili ko ay nginitian ko siya ng malapad, pero wait lang.

            “Ba’t ka nga pala nandito?”

            “I’m an actor since then, di lang gano’n ka sikat,” he explained, kaya pala familia ‘yong mukha niya dati at ang guwapo rin niya at pamilya Cortez nga ‘to.

            I was about to utter a word when a person in mid-30’s enter the room, I guess that she’ll be the one to teach us and will serve as the professor/teacher of this crazy workshop.

            “Okay guys! Let’s get straight to the point, in acting, it’s not just the acting that is important, so, we’ll talk about…” she paused for a while, “MATH.”

            That one word crushed my world, crushed my happiness that I felt because of the success of our shooting, Math? Seriously? I graduated math with a ‘not-passing-grade’.

            Oh no, please tell me, you’re just joking around.

            “And I’m not fooling you around,” she added.

            “No,” I silently squailed and bowed my head down, I was about to scream out of exhaustion and frustration when Jasper suddenly hold my arms which cause me to glance at him, I gave him a look stating ‘What?’

            “Relax, I know that most of you hate math, but hello! I’m here, I’m gonna help you no matter what,” he assured me and winked at me which caused my body to produce more sweat.

            “O-Okay.”

           

After a very bloody discussion in ‘that’ subject, I left the classroom dizzy.

            Tumingin ako sa paligid ko, assuming if Jasper is there, pero wala, ibang mukha ang nakita ko, si Kluney—katabi ko ngayon sa labas at tinaasan ako ng kilay.

            Pinaningkitan ko siya ng mata, “Ano kailangan mo?” Nanggagalaiting tanong niya sa akin, at, tapos na rin pala lahat ng aming ginawa, ang hirap mag act, sarap pumatay ng tao—at ‘yon ay si Marimna at si Kluney.

            Teka, move on na tayo kay Marimna, nakakasuka siya isipin eh, ang sarap sakmalin.

            “Ihahatid na kita pauwi,” He said—no, he ordered.

            I just sighed and nod, wala na akong magagawa, mapilit ‘tong malanditero na ‘to eh, kaya no choice ako, sumunod na lang ako sa kanya papuntang parking lot, but nobody between us dared to speak.

            Akward

            Hanggang sa tuluyan na kaming makarating sa kotse, sobrang akward ng atmospehere sa pagitan namin, haban hindi siya nakatingin ay pasimple ko siyang iniirapan.

            Sana ay mauntog ka, sana ay mauntog ka, sana ay mauntog ka, sana ay mauntog ka, sana aya mauntog ka, sana ay mauntog ka, sana’y mauntog ka, I endlesly chant in my mind.

Matapos ng sobrang ingay na byahe (Sobrang ingay na umabot sa tipong hindi nagpapansinan at walang nagsasalita, ang ingay no?) ay nakarating na kami sa aking bahay.

            Before I went out the car, I glanced at my watch, Seven Thirty na pala.

            At bumaba na nga ako, nag inat inat muna ako bago pumasok ng bahay dahil sobra akong nangalay.

            Kinapa ko ang aking bulsa para sana kunin ang susi ng aming bahay pero wala ito rito, namuo ang pawis sa aking katawan sa sobrang kaba, hindi iyon puwedeng mawala.

            Pero hindi ako nawalan ng pag asa, kinapa ko ang kasunod na bulsa, ayon! May nakapa ako, kinuha ko ito agad pero nanlaki ang mata o sa nakita ko, candy lang ito! Nasaan na ‘yon.

            “Try to shout the name of your mother,” he suggested.

            “Wala siya rito, naiwan ko rin ang phone ko sa loob ng bahay.”

            Napasapo siya ng noo, Dummy. “Do’n ka nalang muna sa amin tumuloy kahit hanggang bukas lang kaysa naman mangawa ka diyan at sa daanana ka pa matulog,” He joked.

            “Okay!” I happily answered.

            “So, let’s go?” He asked, I just nodded and went inside th car, sinumulan na niya ang pag dadrive.

Nakarating na kami sa bahay nila, at sobra akong na-shock, sobrang mansion na ‘to! sobrang laki ne’to kung ikukumpara ito sa aming bahay, feeling ko tuloy minamaliit nila ‘yong bahay namin.

            “Tara na.”

            Binuksan na niya ang gate nila using his key Ayon! Dahil lang sa susi nag kanda leche leche na, hay! ba’t ba kasi nakalimutan kong hingin kay Madre ‘yon?

            When we succesfully entered the house, a woman greted me happily.

Mother ni Kluney.