Love Team

Kabanata 19

Kabanata 19

Therese Marry Halley

 

            Lumipas ang isang linggo, walang masyadong nangyari, hindi kami nagkita ni Kluney, nag kaka-text-an lang kami, nakakamiss din pala ‘yong mga trip niya, At finally, natapos ko na rin ang Run Towards Love, sobrang hirap i-act ni Vanilla, kailangan gano’n din ang maging ugali ko? Shet. Ang ganda rin no’n climax part lalo na ‘yong biglang nagkaroon ng fantasy, astig, pero hals patayin ko sa utak ko ang author na iyon dahil sa ginawa niyang pagpatay kay Vanilla, ibig ba no’ng sabihin ay mamatay ako? Sa bahay naman, e’to lang kami ni Mommy, lagi akong na-hi-high blood. Oo, imbis na siya ang ma-high blood eh, ako pa ang hi-na-high blood, mas gusto ko pang asarin ako ni Kluney kaysa higblood-in ako ng nanay ko na ito eh.

            Ewan ko, pero paran feeling ko may darating ngayon sa’men? Ewan. Mukhang wala naman, wala namang nababanggit sa akin si mommy ah?

            Shoot! Paranoid.

            Nag-iwan nalang muna ako ng mabigat na hinga tsaka umupo sa aming sofa nakaka-bored na talaga.

            Pero sabagay, mas okay ng ma bored kaysa naman ma-bugnot sa pangungulit ng Mommy ko, napaka hangin kasi, kung ano ano ang sinasabi, nakakawalang hiya, hahanapan ko na ‘to ng asawa pag di ako nakapagtimpi.

            Grabe, oo, hindi nga ak ang gumagawa ng mga gawaing bahay dito dahil mas malaking hirap pa ang nadadanas ko sa pangngungulit ng Mommy ko kaysa sa pag gawa ng gawaing bahay at pag-sho-shooting, grabe! ayoko na talaga rito, sana naman ay puntahan manlang ako ni Kluney, never na uli siya pumunta rito eh, mukhang busy, hindi na rin nakapigil sa Run Towards Love. Ooops! pero hindi ko siya na-mi-miss, at, hindi rin ak defensive ha, nasasabi lag dahil baka ma-miss-understood niyo ako at kung ano pa ang sabihin niyo tungkol sa kin, bad ‘yan!

            Haaay! Ano na naman ba? Gusto ko sana gayahin ‘yong pag-u-ugali ni Vanilla na makulit, malandi, laging gutom para hindi na ako mahihirapan sa shooting pero first attempt ko palang, nag fail na ako, at ano pa ang masama do’n? Pinagtawanan ako ng walang hiya kong Mommy, imbis na suportahan ako eh.

            Habang nag-rerelax (well, kahit hindi naman talaga) ako rito ay may bigla nalang nag doorbell.

            Baka si Kluney!

            Na-excite ako sa naisip ko kaya agad akong tumakbo papuntang pintuan, huminga ng malalim at tsaka dahan-dahan binuksan ang pintuan, special entrance kung baga.

            Pero napanga-nga ako ng makita ko kung sino ang taong iyon. si Therese Marry! Ang maldita kong pinsan, tumaas din ang mga balahibo ko no’ng siya’y makita ko.

            Biglang nag-flashback sa utak ko lahat ng pagmamalditang ginawa niya sa akin no’n, lahat, mismong pag tago niya ng panty ko, laging pag-utos sa akin at pag hindi ako sumunod ay papakainin ako ng malapad na chocolate—sapatos ‘yon, pag pumupunta ‘yong mga kaibigan ko rito, sinusungitan niya kaya ayaw na nila sa’ken, tiry ko siyang kalabanin dati pero sinugatan niya ako at mas nauna siyang umiyak kaya ako ang napagalitan.

            Kumulo ang dugo ko ng makita ko siya! pero somehow, natakot ako, baka may kababalaghan na namang gawin sa’ken ‘to eh, akmang tatakbo na ako ng bigla niyang hilahin ang aking buhok, napahiyaw nlang ako sa sakit.

            Hindi nagtagal ay nakita kong nandito na si mommy, bigla niyang hinawakan ng dahan dahan ito at akmang hinahaplos lang, plastik talaga ‘tong babae na ‘to.

            “Sinasabunutan n’ya ako!” Sigaw ko kay Mommy at tumakbo ng sobrang bilis sa kanyang puwesto, mahirap na, baka sakalin na ako susunod ni Therese maldita.

            “Hindi po tita, hinahaplos ko lang po kasi naiingit ako sa ganda ng buhok niya,” sabi niya na kungwari’y pa-inosente.

            Sinungaling!   

            “Walang hiya ka Anina! Pinagbintangan mo pa si Therese! Nandito nga pala siya ngayon kasi umalis ang nanay niya ngayon.” Ang arte, umalis lang ang nanay pupunta na rito? Brat.

            “Sige, Therese, umakyat ka na muna sa taas,” nakangiting pag-aalay ni Mommy sa kanya, wow! siya nayaya na umakyat samantalang ako never pang nayaya—oo, nayaya ako, bumaba nga lang.

            At sumundon nga ang malanditera, umakyat siya—at take note, malandi ang lakad niya, wala pa siyang dalang mga gamit—mas malandi pa ‘to kay Vanilla, aish!

            “Anak, alam kong maldita siya, pero mag-isip-isip ka. May dahilan ang lahat,” huling salitang binitawan ni Mommy bago siya pumuntang kusina para mag luto.

            Naguluhan ako sa sinabi ni Mommy, may dahilan daw? umupo muna ako sa sofa habang ang i-isip, what? edi pag sentimental ako dapat gayahin ko siya? sasabunuan ko din si mommy?

            Ewan, pero diba ganito ‘yong sa Run Towards Love? ‘Yong sa part ni Azi, na ginawa niya ‘yon dahil may dahilan? Na sabi ay dapat hindi ka agad nag jujudge kung ano ang nakita mo at kung ano ang nararamdaman mo patungo sa kanya ng hindi mo nalalaman ang mga kasagutan dahil lahat ng iyan ay may dahilan?

            Sheez!

            Curious!

            tumigil ka nga! ikaw na nga sinasaktan diyan ikaw pa gaganyan?

            Ikaw! tumigil ka na rin! Who the hell gave you the permission to talk here?!

            Pinalo ko ang noo ko dahil sobra na akong nababaliw, kausapin ba naman daw ang sarili sa isip? Konsyensa?

            Pero dahil sa sobran curiousity ko ay inakyat ko si Therese sa taas, nandito na ako ngayon sa tapat ng guest room—kung nasaan sya ngayon, akmang bubuksan ko na ito ng marinig ko ang boses niya mula sa loob.

            Mag-e-eavvesdrop ako.

            “Hello Ate, na-mi-miss na kita, nakikita mo naman po siguro ‘yong ma ginagawa ko diba? ‘yong pag mamaldita ko? kahit po sinabi niyo sa kin dati na bago kayo mawala sa mundong ito ay magpakabait ako, na ‘yon lang ang hiling mo para sa akin, pero hindi ko pa rin nasunod, sorry po talaga ate..” Tumigil siya ng saglit at nakarinig ako ng mga paghikbi, mas kumunot ang noo ko sa narinig ko—umiiyak siya.

            “ATE! Miss na miss ko na talaga kayo—kaya lang po ako nagiging masungit at maldita dahil sa sobrang depression na dahil ako ang may kasalanan ng inyong pagkamatay, sorry talaga ate… sana po ay mapatawad niyo ako—kayo po ang pinakamabait na taong nakilala ko pero namatay lang kayo ng dahil sa akin, sorry po talaga.”

            “Nang dahil sa kakulitan ko no’n sa paglalaro ay hindi ko sinasadyang naisak-saksainyo ang kutsilyo, kaya naman ho ay sana mapatawad niyo talaga ako, sorry po talaga..” Mas lumakas ang pangangawa at hikbi niya matapos niya itawan ang mga salitang iyon, napahawak ako sa bibig ko, hinusgahan ko agad siya, kahit wala kao sa loob ay ramdam na ramdam ko ang sakit at lungkot na nararamdaman niya, napaluhod nalang ako.

            Pero hindi na rin ako nagdalawang isip ay binuksan ko kaagad ang pintuan at agad siyang niyakap.

            “Wala kang kasalanan, minahal mo siya ng buong-buo at ayaw mo ang nangyari—nakatakda lang ‘yan para malaman mo na may nagmamahal pa sa’yo,” I said in between our hugs.

            And unexpectedly, she hug me back.