Jak nasze patronusy

Rozdział 30. - Nic z tego nie będzie

Następnego dnia Harry obudził się krótko przed dziewiątą. Od razu przypomniał sobie zdarzenia z poprzedniego wieczoru i przypomniał sobie też, jak okropnie zachował się wobec bliskich ludzi. Cofnął się również pamięcią do rozmowy z Syriuszem i do tego, jakie ważne rady od niego usłyszał. Już wiedział, co powinien zrobić. Otrząsnął się z tych rozmyślań, kiedy usłyszał chrząknięcie Rona przekręcającego się na łóżku. Dość cicho, by go nie obudzić, Harry wydobył ubrania z kuframi i zaczął się przebierać. Jednak wystarczyło, by prawie przewrócił się o wystający spod łóżka drążek miotły i narobił drobnego hałasu, aby Ron przebudzeniu się z dość płytkiego już snu. Chłopak rozejrzał się zaspanym wzrokiem po pokoju i spojrzał na Harry'ego.

— Ty już nie śpisz? — zachrypiał Ron.

— Tak, od jakichś dziesięciu minut — odrzekł Harry.

Ron podparł łokciami na łóżku i zapytał:

— O czym rozmawialiście wczoraj z Syriuszem?

Harry westchnął ciężko. Szczerze powiedziawszy, pierwotnie wolał zachować dla siebie rady uzyskane od ojca chrzestnego. Pomyślał jednak, że nic nie zaszkodzi, jeśli podzieli się tymi sprawami z Ronem. Tym bardziej że przyjacielowi rady uczuciowe na pewno by się przydały. Dlatego młody Potter opowiedział o tym, co usłyszał. Już się obawiał, że Ron wybuchnie śmiechem, tymczasem ten jak zwykle uniósł się lojalnością i pokiwał głową z powagą.

— Jeśli ja to zapamiętam, to Hermiona będzie dumna — stwierdził.

— A co o tym myślisz? — zapytał Harry.

— Co ja mogę myśleć? Ładnie powiedziane i wystarczy się do tego stosować, no nie? — powiedział Ron.

— Racja — rzekł Harry. — I będę musiał przeprosić Tonks i Lupina za moje teksty.

— No, faktycznie nie było to za fajne — powiedział cicho Ron.

Harry nerwowo zagryzł wargę i rzucił:

— Chyba mi to wybaczą, no nie?

— No pewnie, że tak, stary! — zawołał Ron. — Przecież wszyscy z Zakonu nie potrafią się na ciebie długo złościć.

Gryfon puścił tę uwagę mimo uszu. Poczekał, aż Ron się ubierze i razem zeszli do kuchni na śniadanie. Przy stole siedzieli już państwo Weasleyowie oraz Syriusz. Kiedy Harry i Ron się dosiedli, by nalać sobie herbaty, Molly powitała ich z nieco mniejszym entuzjazmem niż zwykle.

— Cześć, chłopcy. Jak wam się spało?

— Nieźle — odpowiedział Ron krótko.

Harry już czuł gęstniejącą w powietrzu atmosferę oraz dystans płynący od państwa Weasley. Cały czas unikali jego spojrzenia, aż w końcu Harry tego nie wytrzymał i rzekł, minimalnie głośniej niż powinien:

— Pani Weasley, panie Weasley, naprawdę bardzo mi przykro z powodu tego, co powiedziałem Tonks i Remusowi. Przy najbliższej okazji na pewno ich przeproszę.

Rodzice Rona najwidoczniej nie spodziewali się takiego obrotu spraw, bo wyglądali na bardzo zbitych z tropu. Syriusz jak zwykle nie starał się udawać, że przysłuchuje się tej wymianie zdań z wielkim zaciekawieniem, tylko w spokoju jadł śniadanie.

Wyraz twarzy pani Weasley natomiast momentalnie się rozpogodził, a ta po chwili namysłu powiedziała:

— Ależ oczywiście, Harry, przecież cię nie obwiniam. Nie tłumacz się nam. No, jedz, jedz, nie krępuj się. Jesteś zdecydowanie zbyt chudy jak na ten wiek.