CÜDA

19.Bölüm

Yoldan geçen insanlardan kimi bana acıyarak bakıyor, kimi de kınayıcı ve küçümseyici bakışlarını üzerimden çekmiyordu. Nasıl göründüğüme dair bir fikrim yoktu. Açıkçası umurumda da değildi. Kapıyı yumruklamayı bir an olsun bırakmıyordum ve kapı açılmadıkça ağlamam daha da şiddetleniyordu. Sanırım yanımdan geçip giden insanlar haklıydı. Acınası ve aciz görünüyordum.  İçerden duyduğum seslerle içimde bir umut doğarken hızla ayağa kalktım ve “Görkem aç kapıyı.” diye bağırarak kapıyı yumruklamaya devam ettim. Kapı açılırken göz yaşlarım seyrini değiştirip mutluluk göz yaşlarına döndü.

Kapının ardında gördüğüm Görkem'e hiç beklemeden sarıldım.  Hıçkırıklar arasından konuşarak, “Buradasın.” dedim. Onu görmek beni inanılmaz derecede mutlu etmişti ama ağlayışım daha da şiddetlenmişti. Delirmiş gibi hem ağlıyor hem de gülüyordum. Görkem beni kendinden uzaklaştırırken “Sana ne oldu böyle?” diye sordu.

“Öldün sandım.” dedim, hıçkırıklarımın arasından. Hıçkırıklarım artarken, “Aynada, aynada senin resmin vardı. Kanla çizilmişti. ‘İyi uykular.’ yazıyordu. Seni öldürdü sandım.” dedim. Görkem elini sırtımda gezdirirken, “Tamam Almira. Ağlama artık. Gördüğün gibi ben iyiyim.” dedi. Göz yaşlarım, Görkem'in göğsünü ıslatırken sakince, “Kimin beni öldürdüğünü sandın?” diye sordu. Hıçkırıklarım kesilmezken, “Bilmiyorum Görkem. Bilmiyorum. Biri beni tehdit ediyor. Odama girip not bırakıyor. Evde, dışarda, okulda sürekli beni takip ediyor, izliyor.” dedim. Kelimeleri birleştirip, cümle kurmakta dahi güçlük çekiyordum.  Görkem, “Anladım güzelim. Söz veriyorum bunu yapanı en kısa zamanda bulacağım.” dedi. Görkem saçlarıma öpücük kondurup, beni kendinden uzaklaştırınca ona yeniden sarıldım. Elim Görkem'in sırtına değince, hissettiğim yumuşaklık ve sıcaklıkla kendimi geri çektim. Kapıyı neden geç açtığını şimdi anlayabiliyordum. Belinde bir havlu vardı ve üst kısmı tamamen çıplaktı. Saçlarından boynuna damlayan su damlaları, kaslı vücudunda yol buluyor ve belindeki havluda son buluyordu. Görkem'in dudakları hafif yukarı kıvrılırken, “Vücudumu izlemen bittiyse üzerimi giyinebilir miyim?” diye sordu.

Tüm vücudum hızla ısınırken, yanaklarımın kızardığına emindim. Elimle gözlerimi kapatırken, arkamı döndüm. Bir şeyler söylemek istiyordum ama kelimeler ağzımdan çıkmıyordu.  Görkem kısa bir kahkaha attıktan sonra, boşta olan elimi tuttu ve “Utanma, utanma. Hadi gel benimle.” dedi. Başımı yerden kaldıramazken Görkem'in peşinden ilerlemeye başladım. Görkem'in odasına gelince, elimi bıraktı ve kıyafet dolabının önüne geçti.

Dolaptan bir kazak ve bir eşofman altı çıkartıp yatağın üstüne fırlatırken, gözlerim irice açılmış onu izliyordum. Üzerini giyinecekti ve beni de odaya getirmişti. Aman Allah'ım! Beynimde şimşekler çakarken şaşkınca, “Yanımda mı giyineceksin?” diye sordum.

Görkem'in kahkahası odada yankılanırken, “Önce vücudumu izliyorsun şimdi de bu kısacık zamanda bunları düşünüyorsun. Senin aklın nasıl çalışıyor?” deyince, yerin dibine girmek istedim.

“Senin için kıyafet çıkarıyordum. Kendim diğer odada giyinecektim ama eğer çok istiyorsan burada kalabilirim.” dedi. Yüzümün yanmasından sırasıyla kırmızının tonlarına boyandığına ve şu an pancar gibi kızardığıma emindim.

Ellerimi kızaran yanaklarıma bastırarak, “Pis sapık. Ben öyle mi dedim?” dedim, tersçe. Görkem yüzünü bana döndü ve çapkınca gülümseyerek, “Senin yaptıklarına rağmen sapık olan ben miyim?” dedi. Söyledikleriyle daha çok utanırken, “Ya Görkem susar mısın? Yanlış anlamışım işte. ” dedim.

Görkem ağzına hayali bir fermuar çektikten sonra gülmemek için dudaklarını birbirine bastırıyordu. Eline aldığı eşofman takımıyla kapıya doğru ilerlerken, “Yatağın üzerindekiler senin için. Ben yan odadayım. İstediğin gibi yanında giyinmiyorum ama üzülme başka bir zamanda o da olur.” dedi. Bulduğum kırlenti aralık kapıdan fırlatınca tam Görkem'in başına denk geldi. Bu da daha çok kahkaha atmasına sebep olmuştu. Utançla gülümserken, kapıyı kapattım ve Görkem'in hazırladığı kıyafetleri giyinmeye başladım.