Acı Sevda(Tutkun Serisi-2-)

1-AŞKIN PENÇESİNDE

Multimedya :Günçiçek Kalender

Lütfen bölümü oylamadan geçmeyelim.

Satır içi yorumlarda bırakırsak mutlu olurum. Şimdiden teşekkürler ☺️

Bölüm şarkılarımız;
#Oğuz Berkay Fidan&Murat Boz-Olmuyor
#Murat Boz- Vazgeçmem
#Sezen Aksu - Yetinmeyi Bilir Misin?
#Zeynep Bastık- Uslanmıyor Bu

Keyifli okumalar dilerim 💙

Bir çiçek emojisi bırakalım buraya lütfen🌸

¦~AŞKIN PENÇESİNDE~¦

Günçiçek Kalender ;

Bugün hiç olmadığım kadar kendimi mutlu hissediyordum. Çünkü kalbimi verdiğim adam temelli olarak Amerika'dan dönüyordu.

Asaf Kalender..

Çocukluk aşkım ve aynı zamanda kuzenimdi ama ben buna rağmen  aramızdaki akraba ilişkisini umursamadan ona kalbimi vermiştim ve sonra da geri alamamıştım.

Bu sevda uğrunda hep kırıldım, yoruldum ve tükendim ama yinede ona olan sevdam yüzünden ondan ne yazık ki vazgeçemedim. Bu da benim en büyük eksilerimden biri olmuştu.

Bu sevda bana bir nevi hayatta ki imtihanım olmuştu ve ben o imtihandan kaldım mı geçtim mi hala daha bilemiyorum. Çünkü belirsizlik içerisinde kalakalmıştım, kurtulamıyordum.

Biz onunla birlikte büyümüştük, aynı çatı altında yıllarımız geçmişti. Kalbimi kaptırdığım adamla birlikte büyümek ne işkence olmuştu kalbime, ona yakın olup da uzak olmak ne koymuştu gönlüme.

En acısı da onun bana yasak ve yanlış olmasıydı. Bu aşkın kimsenin gözünde bir oluru yoktu, olamazdı. Biz imkansızdık onunla, olamazdık.

Ama ben ona olan duygularımın önüne asla geçemedim. Biliyordum, o bana yasaktı, yanlıştı. Fakat ben onun bana yasaklı olduğunu bile bile tutuldum bir kere ona insafsızca. Uğrunda çok yaralar aldım ama umrumda olmadı.

Çünkü bir kere o sevdanın pençesine düşmüştüm, aldığım yaralarda bu sevdanın kalıntılarıydı.

Onun saatler sonra gelecek olması içimi saran heyecana gebeydi. Günler sonra, aylar sonra ve yıllar sonra ilk defa yaşadığımı hissediyordum.

Onun yokluğunda sanki yaşamıyordum ben. Daha yeni nefes aldığımı hissediyordum. Onun yokluğunda resmen hayattan kopmuştum.

O yaşadığım zor günleri dakikası dakikasına hatırlıyordum. O günlerde yaşayan bir ölüden farkım yoktu. Tüm bedenim adeta hissizleşmişti.

Hislerim sanki bir şırınga eşliğinde tüm bedenimden çekilip alınmış gibiydi. O yokken mutluluk nedir bilmez, onun yakınından bile geçmezdim. Bütün dünyaya, ayrıca renklere ve güzelliklere küsmüştüm.

Kokusundan mahrum kaldım kalalı aldığım her nefes bana acıdan başka bir şey vermemişti.

Onun yokluğunda ben hep kan kustum, acıyla yanıp kavruldum.

Sadece onun yokluğunda anılarıma ve bir fotoğraf karesine tutundum. Onun resimlerine baka baka avundum. Avunmaya çalıştım.

Arada bir de olsa beni arayıp sormuştu ama. En azından bunu bana çok görmemişti. Sesini duymak bile bana en büyük teselliydi. O an farkına varmıştım.