Hope [✔]

Chapter 14

//Chapter 14//

Song: Please me - Cardi B & Bruno Mars

Alica's pov

Είναι μερικά λεπτά που κάθομαι στις καρέκλες έξω από το δωμάτιο στο οποίο έφεραν την Hope. Αφού την πήγαν στα επείγοντα μετά με ενημέρωσαν ότι θα της έκαναν και μερικές άλλες εξετάσεις για να ελέγξουν ότι όλα είναι εντάξει. Αν το μωρό είναι εντάξει. Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι η Hope είναι έγκυος από τον Chad. Και αν δεν μπορώ εγώ να το συνειδητοποιήσω τότε φαντάζομαι πως θα το πάρει εκείνη. Βασικά ήδη δεν φάνηκε να το πήρε και χαλαρά. Ένα απροειδοποίητο φτέρνισμα βγαίνει από τα χείλη μου και βρίζω που βρήκε αυτές τις μέρες να με πιάσει η ίωση που κυκλοφορεί παντού.

Τα μάτια μου είναι ερμητικά κλειστά όσο σκέφτομαι όλα αυτά μέχρι που μια βαριά αντρική φωνή ακούγεται κοντά μου κάνοντάς με να ανοίξω τα μάτια μου.

"Είσαι η φίλη της Hope;" ρωτάει ένας ψηλός μελαχρινός άντρας που ακόμη και με το πουκάμισο του φαίνεται ότι το σώμα του είναι αρκετά γυμνασμένο. Η ανησυχία διαγράφεται στα χαρακτηριστικά και τη φωνή του. Αυτός είναι, και δεν μπορώ να το πιστέψω. Θέλω να του ρίξω μπουνιά για όλα όσα της έχει κάνει όμως σκέφτομαι ότι δεν θα ήταν η καλύτερη κίνηση αυτή τη στιγμή. Σίγουρα η Hope δεν θα το ήθελε αυτό.

Συγκρατώ τις βίαιες τάσεις μου προς τον Chad και σηκώνομαι από τη θέση που καθόμουν.

"Ναι. Alica, χάρηκα." Λέω ενώ απλώνω το χέρι μου προς το μέρος του.

"Chad, παρομοίως" απαντά και τεντώνει το χέρι του για να σφίξει το δικό μου.

Το βλέμμα του σοβαρό ακόμα και δεν ξέρω τι να του πω. Το να τον ρωτήσω γιατί είναι τόσο μεγάλος βλάκας και πληγώνει την Hope δεν είναι τόσο καλός τρόπος να αρχίσω μια συζήτηση μάλλον.

"Τι έπαθε, πως είναι;" ρωτάει ενώ κοιτάει τον χώρο γύρω του.

"Λιποθύμησε στη δουλειά" του λέω εγώ χωρίς να θέλω να αποκαλύψω κάτι παραπάνω.

"Γιατί έγινε κάτι; Είναι άρρωστη;" ρωτάει και πηγαίνει έξω από το δωμάτιο που βρίσκεται η Hope τώρα. Πριν λίγο την έφεραν οι γιατροί από τις εξετάσεις που έπρεπε να της κάνουν και εκείνη κατευθείαν αποκοιμήθηκε.

"Ίσως θα είναι καλύτερα να μιλήσεις μαζί της. Πάντως είναι καλά." Του λέω και κάθομαι πάλι στην καρέκλα. Εκείνος πλησιάζει το παράθυρο από το οποίο φαίνεται η κοιμισμένη Hope και ακουμπάει το τζάμι ενώ ένα μικρό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη του. Η καρδιά μου φτερουγίζει για χάρη της Hope με αυτή την κίνηση και πραγματικά δεν πρέπει να ξεχάσω να της πω τίποτα από όλα αυτά.