If You Need Me✓

[9]

zaterdag 23 december 2017, 23:54 uur
[Jessica Hayes]

Julia komt terug mijn kamer in. Lara loopt achter haar aan. Haar blik is bezorgd. 'Hij neemt niet op', zegt Juul zacht. 'Blake heeft ook geprobeerd om hem te bellen. Hij neemt bij hem ook niet op', zegt Lara, 'Sorry...' 

'Maakt niet uit, jullie kunnen er niks aan doen. Het is zijn schuld, niet die van jullie.' Ik kijk naar mijn donkerblauw gelakte nagels en zucht. Ik ga niet huilen. 'Ik heb uren op hem gewacht en hij laat niks van zich horen. Ik ben er klaar mee.' Ik sta op en loop de trap af. Julia en Lara rennen achter me aan.

'Waarmee?' vraagt Lara. Ze pakt snel mijn hand, zodat ik niet verder weg kan lopen. 'Wat?' vraag ik. 'Waar ben je klaar mee?' 'Stefan.' 'Nee, dat is niet zo. Je houdt van hem, je hebt gedronken...' 'Ja, klopt. Ik hou van hem en ik ben aangeschoten. Maar ik ben er klaar mee.' 'Doe dit jezelf en hem niet aan', zegt Julia nu. 

'Kunnen jullie me alsjeblieft even met rust laten?' Ik trek mijn hand los uit Lara's grip en pak mijn jas van mijn kapstok, waarna ik naar buiten loop. In de voortuin ga ik op het bankje zitten. Ik zucht en staar voor me uit. Ik voel me verdoofd. Ik voel me leeg. Hij had gewoon moeten komen. Hij weet hoe graag ik hem hier wilde hebben...

Ik voel na een kwartier mijn telefoon trillen in mijn hand. Ik kijk op het scherm. Het is Stefan. Hij durft! Ik neem op met trillende vingers. Mijn mond is droog en tranen staan in mijn ogen.

'Hey baby, gefeliciteerd!' zegt hij vrolijk in mijn oor. Ik geef geen antwoord. Ik adem trillerig in, ik weet dat hij het hoort. 'Het spijt me dat ik het niet heb gehaald, Jess. Ik wilde echt komen, maar...' Ik onderbreek hem. 'Stefan...' Het is even stil. Ik sluit mijn ogen en haal diep adem en zeg: 'Het spijt mij ook. Ik wil je niet meer zien.' Snel hang ik de telefoon op. Mijn handen trillen. Niet alleen van de kou.

Na een paar minuten sta ik op en loop ik langzaam weer naar binnen toe. Mensen spreken me aan, maar ik zeg niks. Ik loop naar de woonkamer en laat mezelf vallen op de bank. Ik staar met een lege blik voor me uit. 

En wat nu? Wat ben ik zonder Stefan? Wie ben ik zonder Stefan? Ik kan me geen leven zonder hem voorstellen... Een traan rolt over mijn wang.

De bank zakt een beetje in en ik kijk naast me. Niall kijkt me met een bezorgde blik aan. 'Kun je me alsjeblieft vertellen wat er aan de hand is? Ik vind het vreselijk om je zo te zien, hoewel ik je bijna niet ken. Je lijkt je heel de avond al verdrietig te voelen.' 'Ik denk dat ik het net heb uitgemaakt met mijn vriendje. Over de telefoon. We hebben bijna drie jaar een relatie gehad.' Mijn lichaam begint te schokken en nog meer tranen rollen steeds sneller over mijn wangen. 

'Kom maar hier.' Ik voel zijn warme armen om mijn lichaam en ik verstop mijn gezicht in zijn nek. Zijn hand wrijft langzaam over mijn rug. Ik hoor dat verschillende mensen vragen wat er is, maar Niall zegt steeds dat ik nu geen zin in vragen heb, waar ik enorm dankbaar voor ben. Hij is echt lief. Eigenlijk ben ik gek, dat ik zomaar een vreemde uitnodig op mijn verjaardag, in mijn huis. Maar Julia en Lara vertrouwen hem ook wel, volgens mij. En hij is oprecht aardig. 

Na tien minuten maak ik me los uit zijn omhelzing en ik zucht. 'Bedankt', glimlach ik zwakjes. 'Any time.' 'Is mijn make-up heel erg uitgelopen?' vraag ik. Niall lacht en pakt mijn gezicht met zijn zachte handen vast. Met zijn duimen strijkt hij onder mijn ogen. 'Nu niet meer.' 'Thanks.' 

Het is ongeveer een uur later wanneer bijna iedereen vertrokken is. Alleen Julia, Lara, Levi, Blake en Niall zijn er nog. We zitten met z'n allen in de woonkamer. Ik heb een glas wijn in mijn hand en staar naar de tv die uit staat. 

De deurbel gaat. 'Ik doe wel open.' Blake staat op en loopt naar de deur. Na een paar minuten komt hij terug. Stefan staat achter hem. 'Kom', zegt Lara en al mijn vrienden laten me met hem achter. Stefan komt langzaam naar me toe en gaat naast me op de bank zitten. Hij legt zijn hand op mijn been. 

'Jess...' 'Nee, Stefan. Waar was je? Waarom kon je niet naar mijn verjaardag komen?' Ik kijk hem recht aan. 'Ik, eh... Het spijt me zo erg, Jess...' 'Waar was je?' 'Op het voetbalveld...' Verbluft kijk ik hem aan. 'Dus jij gaat daar lekker lopen zuipen met een paar jongens, terwijl ik hier uren op je zit te wachten?' 

'Het spijt me, Jess. Het zit ingewikkelder dan je denkt. Mijn br... Ik hou van je...' Hij pakt mijn hand, maar ik trek 'm snel weg. 'Sorry, Stefan... Het is over. Kun je alsjeblieft weg gaan?' Ik kijk hem hopeloos aan. Hij kijkt terug met een gebroken blik. Tranen ontstaan in zijn ogen. Hij staat langzaam op en kijkt nog even naar me. 'Ik hou van je, Jess. Zo veel. Je begrijpt het niet.' 'Ga weg, Steef.' Dan loopt hij weg. Uit mijn huis. Uit mijn leven.

Na een paar seconden komen mijn vrienden weer de kamer. Wanneer ze me zien, weten ze het al. Lara rent naar me toe en slaat haar armen om me heen. Ik barst in tranen uit en klem me aan haar vast. 'Hij had gewoon moeten komen', snik ik, 'Hij had het beloofd. Ik had zo blij geweest...'

Ik voel hoe de anderen bij ons komen zetten en hoe ze me stevig vast houden en zachtjes tegen me praten. 'Willen jullie vannacht alsjeblieft hier blijven?' vraag ik. Lara en Julia knikken. Blake en Levi gaan wel naar huis toe. 

'Sorry', zegt Niall, terwijl hij uiteindelijk ook op staat, 'Ik ga nu ook naar huis toe.' 'Maakt niet uit. Ik vond het gezellig met je.' Ik geef hem een omhelzing. 'Je kan me altijd bellen, oké?' Ik knik. 'Dank je, Niall.' 'Geen probleem.' Hij drukt een kus op mijn haar en loopt dan de woonkamer uit. 

geplaatst op 20-11-2019