If You Need Me✓

[29]

donderdag 30 augustus 2018, 08:45 uur
[Stefan Cottman]

Ik open mijn ogen en kijk om me heen. Ik lig in een bed en er zit een infuus in mijn pols. Het ruikt naar ziekenhuis; carbolzuur en bloemen. 

Ik kijk de witte kamer rond. Er staat een vaas met bloemen naast mijn bed en op de stoel zit een blond meisje. Ze heeft haar ogen gesloten, haar blonde haar zit in een warrige knot bijeen gebonden en ze draagt een skinny jeans met een grote hoodie. 

Ik kuch en gelijk kijkt ze op. 'Hey, je bent wakker', glimlacht ze klein. Ik kijk haar aan. Haar ogen zijn fel blauw en ze is knap. Heel knap. 

'Wie ben je?' vraag ik, een beetje verward. Wat doet een meisje dat ik niet ken in mijn ziekenhuiskamer? Wat doe ik überhaupt hier? Ik had hier niet moeten zijn. Ik had dood moeten zijn... Fuck.

'Shirley', glimlacht ze, 'Hoe voel je je?' 'Kut.' Ze grinnikt en loopt naar me toe. Voorzichtig strijkt ze met haar hand een plukje haar uit mijn gezicht. 'Je gelooft me nu misschien niet, maar over een tijdje zul je je beter voelen. Ik heb het ook geprobeerd. Zelfmoord, bedoel ik. Ik ben blij dat mijn ouders me op tijd gevonden hebben.' 

'Hoe had jij-' 'Overdosis.' 'Oh, shit...' 'Alsof van een brug af springen niet shit is', zegt ze, 'Sorry, dat klonk heel bot.' 'Geeft niet', zeg ik. Ik kijk naar het infuus in mijn arm. 'Als het goed is, mag die er zo uit', zegt Shirley zacht. 'Oké.'

Het is even stil en ik staar voor me uit. 'Ben je hier de hele nacht gebleven?' 'Ja', zegt ze, 'Ik kon je moeilijk alleen laten.'

'Zijn mijn vrienden nog langs ge-' 'Ja, maar de dokters hebben hen weggestuurd. Je ouders weten van niks. Een van de meiden... Lara? Ze heeft hen gezegd dat je bij haar bent blijven slapen.'

'Thank God.' Ik zucht en laat mijn hoofd achterover in het kussen vallen.

'Waarom heb je het gedaan? Als je nu blij bent dat je ouders-' 'Mijn broer heeft het ook geprobeerd. Ze mogen het niet weten. Echt niet.' 'Als je had gesprongen, dan-' 'Dan hoefden ze zich geen zorgen meer over me te maken.' 

Ze kijkt me aan en ze schudt licht haar hoofd. 'Ik ga een dokter erbij halen.' Ze loopt de kamer uit. 

Ik ga wat omhoog zitten en haal een hand door mijn haar. 

Niet veel later komt Shirley terug. Een man van rond de veertig en een wat jongere vrouw volgen haar de kamer in. 

De vrouw stelt zich voor als Elise. De man heet John. 'Ik ga je even helemaal nakijken en als alles goed is, haalt Elise het infuus eruit.' 'Oké.' 

De dokter pakt een stethoscoop en luistert naar mijn longen en hart. Na een tijdje knikt hij goedkeurend. 'Klinkt allemaal prima. Ik raad je aan om met een psycholoog te praten. We willen niet dat deze situatie zich nog een keer voordoet.' 

No way dat ik met een of andere betweter ga spreken die doet alsof hij al mijn problemen op kan lossen. 

'Oké', knik ik. Als ik nu ga tegenwerken, mag ik misschien niet weg. Ik had al weg moeten zijn. Helemaal weg. 

Ik moet het vanavond weer doen. En dan moet ik me niet tegen laten houden door een of andere blonde chick. 

Wanneer de dokter weg is en de verpleegster het infuus uit mijn hand heeft gehaald, wil Shirley me uit het bed helpen. 

'Raak me niet aan', val ik uit, 'Je had me gewoon moeten laten gaan. Je had me met rust moeten laten.' Ze zucht, maar laat mijn arm wel los. 

Ik stap van het bed af en trek mijn shirt aan, dat op het kastje lag. Ik stap in mijn schoenen en loop de kamer uit. 

Shirley komt achter me aan en pakt mijn hand. 'Wat doe je?' vraag ik. 'Ik heb gezegd dat ik je vriendin ben. Anders mocht ik niet bij je', sist ze, 'Doe niet zo moeilijk.'

Ik zucht en rol met mijn ogen. We lopen naar de balie en ik zet mijn handtekening op een paar papieren. Daarna mag ik gelukkig weg. 

Zodra we buiten zijn, laat ik Shirleys hand los en loop de tegengestelde richting van haar op. 'Wat doe je?' 'Ik ga weg.' 'Ik breng je wel.'

'Nee. Ik wil alleen zijn', zeg ik. Waar bemoeit ze zich nou eigenlijk mee? 'Stefan, ik laat je niet alleen. Ik weet dat je van plan bent om het weer te doen. Gaat niet gebeuren.' 

'Houd je fucking bek en tief op. Waar bemoei je je mee? Ik ken je niet eens!' schreeuw ik boos naar haar. Ik haal mijn handen door mijn haar en trek eraan. 

'Stefan, ik ga nergens heen. Ik ben er voor je.' 'Ik wil het niet. Snap dat dan! Ga gewoon weg!' 'Nee. Ik ga niet weg.' Ze schudt vastberaden haar hoofd en loopt naar me toe. 

'Please, ik wil niet dat je-' 'Ga geen smoesjes bedenken. Ik blijf gewoon bij je. In ieder geval aankomende twee weken.' 'Bro, ik ken je niet eens. Ik weet niet eens hoe oud je bent!' 

'Kom, we gaan naar mijn auto. Dan kun je me vragen wat je wil.' Ze pakt mijn hand en trekt me mee richting haar auto. Ik loop met tegenzin achter haar aan. 

Wanneer we zitten, zet ze de airco aan en zachte muziek klinkt door de boxen. 'Ik ben Shirley Edwards. Net twintig jaar. Ik skate veel en ik hou van muziek. By the way, je zei dat je me niet kent, maar afgelopen maand hebben we elkaar wel steeds op de skatebaan gezien. Ik ken niet niks je naam.' 

'Oh, dan heb ik je niet gezien, of zo. Ik zat ergens anders met mijn gedachten.' 'Vertel jij eens wat over jezelf?' 'Nou, Stefan Cottman. Negentien jaar. In januari word ik twintig. Ik hou van sporten en gamen.' 

'Ik zag dat je je telefoon naar beneden gooide op de brug. Hier. Hij is wat ouder, maar werkt prima en is beter dan niks.' Ze duwt een iPhone in mijn hand. 

'Nee, hoeft niet. Heb ik toch niet nodig.' 'Hoezo niet?' Ik geef geen antwoord. 'Stefan, ik meende wat ik zei. Ik laat je niet alleen.' Ik rol geïrriteerd met mijn ogen en steek de telefoon in mijn broekzak.

'Niet zo kinderachtig met je ogen gaan lopen rollen, ik-' 'Dan moet jij ook niet zo kinderachtig doen.' 'Ik doe niet kinderachtig, Stefan. Ik ben je aan het helpen.' 

Ze steekt de sleutel in het contact en start de auto. 'Waar gaan we heen?' vraag ik, maar ze schudt enkel haar hoofd.

geplaatst op 15/04/2020