If You Need Me✓

[30]

donderdag 30 augustus 2018, 10:02 uur
[Stefan Cottman]

Shirley rijdt de parkeerplaats van het ziekenhuis af en zucht. 'Waarom heb je me überhaupt tegengehouden?' vraag ik, 'Je had me gewoon kunnen laten springen.'

'Weet je, Stefan? Ik geloof erin dat als iemand zelfmoord pleegt... Je kan niet gered worden als je niet gered wil worden. En ik kon jou wel redden, wat mij aangeeft dat je wel gered wilde worden.'

'Bullshit', mompel ik. 'Nee, Stefan. Dat is geen bullshit.' 'Deze hele situatie is bullshit. Ik wil dit helemaal niet.' Ze zucht, maar zegt niks meer.

Na een paar minuten gereden te hebben, stopt Shirley de auto voor een groot, oud flatgebouw. 'Kom', zegt ze, terwijl ze uitstapt. 

Ik stap ook uit en loop achter haar aan de flat in. Zodra we binnen komen, ruik ik de geur van kots, urine, drank en sigaretten. 'Woon je hier?' vraag ik, terwijl ik naar de smerige muren kijk. 

Ze geeft geen antwoord en drukt op de knop van de lift. De deur gaat open en ze stapt erin. 'Kom je nog? Of blijf je in die stinkgang staan?' vraagt ze. 

Ik zucht en stap naast haar in de lift. Het oude ding komt langzaam in beweging en kraakt aan alle kanten. 'Houdt dit ons wel?' vraag ik twijfelachtig.

'Zie je?' zegt ze, met opeens een brede glimlach. 'Wat zie ik?' vraag ik. 'Je bent bang dat dit ons niet houdt. Als je echt dood wilde, had het je niks uit gemaakt.' 

Ik rol met mijn ogen, maar geef geen antwoord. 'Ik woon hier met mijn vader', zegt Shirley zacht, 'Het is echt een zooi in huis en niemand hoeft te weten dat ik hier woon. Mijn vader werkt bijna altijd en wanneer hij thuis is, slaapt hij. We hebben het economisch gezien niet echt makkelijk, maar we zijn positief en proberen het.'

'En je moeder?' vraag ik voorzichtig. 'Woont in Spanje met haar nieuwe vriend. Hij is eind twintig en zij is bijna vijftig.' Ze schudt afkeurend haar hoofd. Ik knik en voel medelijden voor haar. Ik heb haar net nog af lopen snauwen, terwijl ze me alleen maar wilde helpen. Ook al heeft ze het zelf al moeilijk zat.

De liftdeuren gaan open en ik volg haar naar een deur. Ze steekt de sleutel in het gat en duwt de deur open. 'Val niet over de schoenen, hier', zegt ze, terwijl ze de lamp van de smalle hal aan zet. 

Ze opent de deur naar de kleine woonkamer en ik ga achter haar aan. Het is echt een ongelooflijke puinhoop. 'Shirley?' 'Ja?' 'Heb je veel te doen, aankomende tijd?' 'Nee, niet echt. Ik werk alleen 's avonds en in het weekend, dus je kan hier zo lang blijven als je wil. Ook als ik niet thuis ben.'

'Ik weet iets wat we kunnen doen, vandaag', zeg ik enthousiast. Ze kijkt me vragend aan. 'We gaan het hier een make-over geven. Je kan hier echt een mooie kamer van maken. De bruine muren wit verven, alle spullen die je niet nodig hebt, weggooien...'

'Als jij dat leuk vindt?' 'Ja, ik weet dat het psychic klinkt, maar hier wordt ik echt blij van.' 'Dan gaan we het zeker doen', glimlacht ze, 'Ik heb alleen geen geld voor verf.' 'Komt goed', zeg ik, 'Ik heb nog potten staan van toen wij ons huis gingen verven.'

Ik loop naar het raam en doe het rolgordijn omhoog en zet het raam open voor wat frisse lucht. 'Laten we beginnen!' 

Na een paar uur, ziet de kamer er al een heel stuk beter uit. Alle vaat is opgeruimd, pizzadozen en andere verpakkingen zijn weggegooid. De vloer is weer schoon en je struikelt niet meer zomaar over iets heen.

We hebben vanmiddag een pizza besteld en hebben die samen in de keuken gegeten. Daarna hebben we bij mij thuis de verf gehaald en nu gaan we alvast een muur doen. 

Ik maak de pot verf open en gooi een kwast naar Shirley, wie 'm onhandig opvangt. Ik schud lachend mijn hoofd. 'Hé, dat kwam omdat jij slecht gooide!' giechelt ze. 'Ik gooide perfect! Jij kunt gewoon niet vangen!' 'Echt wel!' lacht ze en ze geeft me een duw tegen mijn schouder.