If You Need Me✓

[15]

zondag 17 juli 2018, 23:56 uur
[Stefan Cottman]

Ik ben gelijk nadat ik het meisje van me af had geduwd weg gegaan van het feestje. Ik ben er helemaal klaar mee.

Ik lig op mijn bed en staar naar het plafond. Ik voel tranen prikken maar ik ga echt niet liggen janken.

Op de achtergrond staat de cd van Trilla Kid aan en mijn voet beweegt automatisch mee op het ritme van de muziek.

Ik voel me zo beroerd. Het is echt niet normaal.

Ik voel mijn telefoon trillen en zie dat het Lara is, een van Jessica's vriendinnen. Waarom belt zij mij nou weer? Ik heb daar nu echt helemaal geen behoefte aan.

Ik druk haar weg, maar kort erna belt ze me nog een keer. Ik zucht en rol met mijn ogen.

'Wat?' vraag ik chagrijnig, wanneer ik opgenomen heb. Kut, mijn stem trilt.

'Eh, hey... Met Lara. Ik wilde even zeggen dat Jess naar Amerika is gegaan. Ze is bij Niall.'

'Wacht, wat?' vraag ik verbaasd, 'Dat is helemaal niks voor haar!' Ik ga geschrokken rechtop zitten.

Straks doet die gast haar wat aan! Ze kent hem amper! Straks vindt ze hem leuk of zo! Zou dat kunnen?

Zou ze me zo snel kunnen inruilen?

Die gast is rijk, knap en kan zingen. Hij is in principe perfect. En dat is alles wat ik niet ben. Ik ben het tegenovergestelde van perfect.

'Inderdaad. Maar het is ook niks voor haar om jou te laten gaan. Twee keer.'

Ik zeg niks terug en zucht. Iets klopt hier niet en ik snap niet wat.

Sinds ze die Niall Horan kent,  is ze zichzelf niet meer. Iedereen is haar kwijt. Dadelijk is ze ook zichzelf kwijt.

'Nou ja, valt niks aan te doen, hè...' mompel ik zacht.

'Ik weet het ook niet. Ik maak me zorgen.' Ik heb die Lara altijd wel gemogen. Ik ben eerlijk gezegd best wel blij dat ze even met me belt om me dit te vertellen.

'Ik ook', mompel ik. Ik maak me veel meer zorgen dan ik ooit zal willen toegeven. Ik mis haar. Ik kan niet zonder haar.

'Ik ga slapen', zeg ik dan maar. 'Oh. Oké, slaap lekker, Stefan.' Ik hang op en gooi mijn telefoon ergens op het bed neer.

Ik ga op mijn zij liggen en dan beginnen de tranen te stromen. Godver, daar heb ik echt helemaal geen zin in, nu.

Mijn schouders schokken en ik bijt op mijn deken om geen geluid te maken. Ik voel me zo alleen. En ik voel me schuldig. Geen idee waarom.

Ik heb op dit moment gewoon even iemand nodig die mij een knuffel wil geven en me vast wil houden.

Waarom gebeuren dit soort dingen altijd bij mij? Eerst wil Noah dood, dan laat Jess me gaan, dan wil ze me toch weer wel. En dan weer niet.

Is alles een of ander spel voor haar geweest?

Heeft ze ooit wel echt om me gegeven?

Hield ze echt van me?

Of was het allemaal toneel? Aardig doen om me vervolgens te laten vallen?

Om mijn hart uit mijn borst te trekken en het in duizenden stukjes te verpulveren.

Fuck my life.

Waarom is alles zo fucked up?

Ik leg mijn hand aan de andere kant van het bed.

De plek die eerst gevuld was met haar warmte, haar zachte lichaam. Haar geur. Gewoon Jess. Mijn Jess.

De plek is nu koud naast me en kijkt me grijnzend aan.

Ik bijt mijn kaken op elkaar en sla de dekens van me af. Ik ga nu toch niet in slaap komen.

Ik loop naar de badkamer en draai voor de zekerheid de deur op slot.

Ik kijk naar mezelf in de spiegel. Maar ik zie mezelf amper.

Voor me staat een jongen met rommelig haar, rode, bloeddoorlopen ogen en een hopeloze blik.

Normaal stond ik er. Stefan Cottman: goed haar, felblauwe, glinsterende ogen en een glimlach.

Van die glimlach is niks overgebleven. Van mij is niks overgebleven. Ik ben letterlijk niks zonder haar.

Kwaad sla ik mijn vuist tegen de wastafel en kreun van pijn en verdriet verlaat mijn lippen.

Ik kijk weer naar mezelf, maar kan het serieus niet aanzien.

Ik open de kraan en gooi wat koud water in mijn gezicht. Dan pak ik een scheermesje en scheer ik mijn gezicht.

Ik moet toch mijn leven oppakken, hoewel het nu echt laat is. Ik moet het doen. Nu. Anders komt het er nooit van. Nu ben ik haar echt kwijt. Er is nu geen hoop meer. Ik moet alleen verder, hoe kut het ook is.

Ik rommel wat in de kastjes en vind uiteindelijk de slaappillen die Noah nu weer gebruikt. Op doktersadvies. 

Ik vul een glas met water en slik de pil in. Een keer kan vast geen kwaad en anders boeit het me toch niet zo veel. Ik heb even rust en slaap nodig.

Hoe ga ik zonder haar leven? Die paar maanden zonder haar waren zo zwaar. Toen had ik er nog vertrouwen in. Dat het wel goed moest komen. Maar ik dacht dat ik haar terug had. Een half uur. Dat was het. 

En dat verlaat ze me weer. Ik kan niet zonder haar. Ik ben niks zonder haar. Deze keer is ze echt weg. 

Ik kan net zo goed van een gebouw af springen...

Nee, Stefan. Dat werkt toch niet. Kijk maar naar Noah. Je krijgt er alleen maar meer problemen van. Ik ga weer terug naar mijn slaapkamer en zet de muziek iets harder.

Ik ga op mijn bed liggen en open de galerij van mijn telefoon. Ik ga terug naar foto's van de zomer van vorig jaar.

Bijna op alle foto's kust Jess me of glimlacht ze lief naar de camera. Ik mis haar zo erg.

Ik voel dat ik wat slomer begin te worden; de slaaptablet begint te werken. Ik doe mijn mobiel aan de lader en kruip onder de dekens.

De laatste paar seconden van de cd spelen en dan wordt de kamer gevuld met stilte, mijn ademhaling en mijn gedachten.

Mijn ogen vallen langzaam dicht, maar ik val nog niet helemaal in slaap.

Het laatste wat ik denk is: misschien is het beter zo. Ik verdien haar toch niet. Ik ben niet goed genoeg voor haar.

Dan val ik in een diepe slaap.

~~~
Happy New Year! ♥ 

geplaatst op 01-01-2019