If You Need Me✓

[33]

maandag 24 september 2018, 11:17 uur
[Jessica Hayes]

Niall heeft me net thuis afgezet. Ik steek de sleutel in de voordeur en duw 'm open. Kort draai ik me om en zwaai ik naar Niall, die de straat uit rijdt.

'Mam?' roep ik, terwijl ik mijn schoenen uit trap en mijn jas aan de kapstok hang. Ik hoor wat gestommel van boven en dan staat mijn moeder voor me.

Eerst kijkt ze opgelucht, maar al snel verandert haar blik. 'Hoe durf je dit huis nog in te komen?' sist ze.

'Wat?' zeg ik verbaasd. Ze pakt mijn arm en trek me mee naar de woonkamer. 'Je hebt niks van je laten horen. Helemaal niks.'

'Mam-' 'Nee, Jessica', zegt mijn moeder scherp, 'Hier kom je niet zo gemakkelijk vanaf. Je hebt niet eens de moeite genomen om ons een keer te bellen.'

'Jawel! Ik heb papa een paar keer gebeld, maar hij nam nooit op. En jullie hebben ook geen contact met mij opgenomen!' roep ik uit. 'Lieg niet, Jessica! Je vader heeft je iedere week gebeld en je hebt nooit opgenomen.'

Vol ongeloof kijk ik mijn moeder aan. 'Waar the fuck heb je het over? Ik ben door helemaal niemand gebeld. De enige die contact met mij opgezocht heeft, is Julia.' 'Let op je woorden, dame. En ik trap niet meer in die stomme grapjes van je.' 

'Ik weet oprecht niet waar je het over hebt!' zeg ik gefrustreerd. 'Ga lekker ergens anders heen en kom pas terug wanneer je weer eerlijk kan zijn. Tegen ons en tegen jezelf. Daarvoor hoef ik je niet te zien. Je vader ook niet.' 

Ik staar haar met open mond aan. 'Mam... I swear to God, papa heeft me niet gebeld.' 'Ik zei dat ik je niet meer wilde zien.' 

'Fine.' Kwaad pak het handvat van mijn koffer weer vast en draai ik me om. Onhandig trek ik mijn schoenen en jas weer aan. 'Go fuck yourself', fluister ik, waarna ik de deur met een klap achter me dicht gooi. 

Ik pak pakje sigaretten uit mijn zak en steek er een op. Krachtig inhaleer ik. 'Kut zooi', mompel ik. 

Waar moet ik nu heen? 

Ik kan Niall niet bellen. Hij was blij dat hij eindelijk naar huis kon. Dat hij zijn ouders kon zien.

Stefan kan ik al helemaal niet bellen.

Lara en Julia blijven mijn enige opties en ik besluit Julia te bellen. 'Jess?' 'Kan ik naar je toe komen?' vraag ik. 'Ja, natuurlijk. Ik ben in het huis van mijn ouders. Wat is er gebeurd?' 'Oh, niks. Mijn moeder heeft me het huis uit geschopt.' 

Het is even stil aan de andere kant van de lijn. 'Hoezo?' vraagt ze dan verbaasd. 'Geen fucking idee.' Ik hang op en loop naar mijn auto toe. 

Gelukkig had ik mijn autosleutel nog snel van het haakje gepakt voordat ik het huis uit ging. 

Mijn koffer doe ik in de kofferbak en ik stap achter het stuur. Ik rij in rap tempo naar het huis van Julia.

Wanneer ik aankom, staan er behoorlijk wat auto's op de oprit. Mijn oog valt op de auto van Stefan. Ik slik en slaak een diepe zucht. Ik zal hem toch ooit onder ogen moeten komen.

Ik stap uit de auto en loop de veranda op. De deur staat half open, dus loop ik naar binnen. Ik kijk kort in de spiegel die in de gang staat. Met mijn duimen veeg ik de mascara onder mijn ogen vandaan en ik haal mijn handen door mijn haar om het in model te brengen. 

Ik duw de deur naar de woonkamer open en kijk naar iedereen in de woonkamer.

Julia, Lara, Levi, Blake. Stefan. 

Opeens begin ik te huilen en sla ik mijn handen voor mijn gezicht. 'Sorry', mompel ik, 'Sorry... Sorry...' 

Ik voel Julia's armen om me heen probeer wat rustiger adem te halen. 'Hier', zegt Stefan voorzichtig, terwijl hij me een glas water aan geeft. Hij glimlach klein en pak het glas van hem aan. 

'Wil je het alleen aan mij vertellen of mag de rest het ook weten?' fluistert Julia zacht. Ik haal mijn schouders op. 'Maakt niet uit. Ze komen er toch wel achter.' 'Kom.' Ze pakt mijn arm en laat me op de bank zitten. Naast haar en Blake. 

Ik neem een kleine slok water uit het glas en zet het neer op de tafel. Dan vertel ik mijn vrienden wat er gebeurd is. 

'En je weet honderd procent zeker dat hij je niet heeft gebeld?' vraagt Levi. Ik knik en pak mijn telefoon uit mijn kontzak. Ik ga naar mijn recente oproepen, maar er staat niks van mijn vader. 

'Wat een lul. Hij zet jou en jouw moeder letterlijk tegen elkaar op', zegt Stefan vol ongeloof. Ik haal mijn schouders op en een trillerige zucht verlaat mijn lippen. 'Ik snap gewoon niet waarom', zeg ik. 

De bel gaat en Stefan springt gelijk op. 'Ik doe wel open.' Na een paar seconden komt hij terug. Een meisje met blond haar houdt zijn hand stevig vast. 

Ik sta op en loop naar haar toe. 'Hey. Ik ben Jessica', zeg ik, terwijl ik haar hand schud. 'Shirley', glimlacht ze. Ze ziet er lief uit en ze past bij Stefan. Ik ken haar nog niet eens en ik weet nu al dat zij beter is voor Stefan dan dat ik ooit ben geweest. 

'Je kan hier slapen zo lang je wil', zegt Julia, 'Mijn ouders zijn nu toch op zakenreis.' 'Dank je. En het spijt me zo erg dat ik uit het niks vertrokken was...' 

Kort maak ik oogcontact mt Stefan, maar hij kijkt gelijk weg. 'Jess, loop even mee', zegt Julia, terwijl ze opstaat. 

Ik loop achter haar aan naar de keuken. 'Stefan heeft geprobeerd zelfmoord te plegen', zegt ze direct. Ik kijk haar met grote ogen aan.

'Wat?!' 'Vorige maand. Shirley heeft hem tegengehouden. Hij stond op het punt om van de brug af te springen.'

Kippenvel verspreid zich over mijn lichaam. Dit had ik nooit verwacht. Opeens snap ik zijn caption onder zijn Instagram foto, gisteren.

You saved me and now I'll keep you safe. 

'Ik- Ik weet niet wat ik moet zeggen', zeg ik geschrokken. 'Niemand zag het aankomen. Als Shirley er niet was geweest...' 'Oh my God...' 'Hij wil het er niet over hebben. Maar ik vind dat je het moest weten. Hij zit toch in onze vriendengroep.'

'Ik-' 'Schatjes, Levi kwam om het idee om samen ergens te gaan lunchen', onderbreekt Lara ons. Julia kijkt me kort aan en ik knik. 'Gezellig', glimlach ik klein. 

geplaatst op 11 mei 2020