UNCONDITIONAL LOVE 1 (DOCTOR SERIES #1)

CHAPTER 14

Wala pang masyadong tao paglabas ko kahit sila Mom o kaya iyong magpinsan na malamang ay natutulog pa rin dahil maaga pa naman ngayon. Kaya naman naisipan ko na maglibot-libot muna ako.

Feeling ko kasi ako iyong mga nasa film o movie.

Kaya ayon dinama ko na.

Ending? Pagod.

Kaagad akong naupo sa buhangin dahil sa pagod.

"Ang ganda."Naisaad ko habang nakatingin sa kalmadong alon ng dagat.

Habang nanonood sa alon ng dagat ay nakarinig ako naman ako ng mga salita na hindi ko naman alam kung saan nanggaling.

'I love you so much my crazy queen'

'I promise i will never leave you'

'Huwag!'

Mga salitang bigla ko na lang narinig. Paulit-ulit na siyang naging dahilan para sumakit 'yong ulo ko.

Takte! Napakasakit!

"Argh! Arayy!"Ganon na lang ang pag-inda ko sa sobrang sakit habang hawak hawak ko pa rin 'yong ulo ko.

Ilang minuto lang ay naramdaman kong may yumakap sa akin. Mainit-init ang kanyang bisig na yumakap sa akin na siyang bahagyang nagpakalma sa akin.

Kilala ko kung sino ito dahil sa pamilyar niyang presensya.

"Anak...Okay lang 'yan...Okay lang iyan..."Rinig kong sabi ni Mom na sa tingin ko ay umiiyak na. Napayakap na lang ako kay Mom.

Kinalaunan ay nawala na rin ang sakit pero ang marka non sa alaala ko ay hindi mawala sa akin.

Saan nagmula ang mga iyon?

"Okay ka na ba, Anak?"Nag-aalalang tanong ni Mom sa akin. Ngumiti at tumango naman ako sa kanya bilang tugon.

"Ano bang nangyari? May narinig ka ba? May naalala ka ba?"Sunod-sunod na tanong ni Mom sa akin at bakas pa rin ang pag-aalala niya sa akin.

"Okay na po ako."Sagot ko at ngumiti para malaman ni Mom na nagsasabi ako nang totoo.

Binalak pa sana ni Mom at Dad na umuwi na kami pero tumanggi na ako dahil bukod sa gusto ko pang mag-enjoy ay okay na rin naman ako.

Pero paano ako makakapag-enjoy kung hindi ko makalimutan ang nangyari kanina?

I always feel incomplete. I know there is a part of me that are missing but I don't know what it is exactly. My memories are gone but I know that is not the only one that are missing.

There is something more.

Sometimes I'm tired thinking what's the missing but in the end of the day, I will keep looking for it.

What happen awhile ago gives me a hope that there is a chance that I can find the things that I'm looking for.

I just really hope that I can able to find it.

Since the day I start to have a memory again, many people keep saying that I'm so different than ordinary people but I'm just keep saying that I wasn't 'cause I know to myself that I'm just a ordinary girl.

But then, maybe they're right.

I don't have a memories of my childhood or even when I'm in my junior high. Even a little.

I don't have a memories like a ordinary people.

Hayz...Ano kaya pakiramdam na may alaala ka? Na may binabalikan kang alaala?

"Ang lalim naman nyan."Kaagad kong nilingon ang taong nagsabi non at umupo sa aking tabi na si John lang pala.

"John. Ano ba tingin mo sa akin?"Tanong ko. Hindi ko alam kung bakit ko ito tinatanong sa kanya ngayon pero alam ko sa sarili ko na kung hindi ko ito maitatanong sa kanya ngayon ay hindi ako lulubayan ng mga gumugulo sa aking isipan.